Γράφει η Μαρία Λευτάκη, Κοινωνική Λειτουργός

Όταν πριν χρόνια ξεκίνησε το “big brother” κάποιοι από μας απορούσαμε πως δέχονται οι άνθρωποι να συμμετέχουν σε ένα τηλεπαιχνίδι όπου η ζωή τους βιντεοσκοπείται συνεχώς. Από τότε μέχρι σήμερα πλειάδα τέτοιων ανθρωποφάγων εκπομπών έχουν κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση, γεγονός που πια δε μας προκαλεί καμία εντύπωση, με τους λιγοστούς επικριτές τους να έχουν σιωτήσει ή καλύτερα οι φωνές τους να έχουν αποσιωποιηθεί. Οι τηλεθεατές απ’ την άλλη δεν αποτελούμε πια παρά τα νούμερα της τηλεθέασης που κατεβάζουμε “αμάσητα” ό,τι μας προσφερθεί απ’ την tv.

Τόσο πολύ κάποιοι πιστεύουν ότι έχουμε εθιστεί, για να μη πω αποβλακωθεί, από την παρουσία του “μεγάλου αδερφού” στη ζωή μας, που στο πλαίσιο της χαλάρωσης των μέτρων προστασίας σχετικά με τον κορονοϊό και προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ομαλή επάνοδος των παιδιών μας στο σχολείο, το Υπουργείο Παιδείας πέρασε τροπολογία και μάλιστα σε νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό, με την οποία προβλέπει ταυτόχρονα με την δια ζώσης διδασκαλία και τη ζωντανή μετάδοση του μαθήματος από την τάξη, προκειμένου να παρακολουθούν και οι μαθητές που αδυνατουν να παρευρίσκονται στο σχολείο.

Με αυτή τη ρύθμιση όμως:

Καταργείται η προστασία των προσωπικών δεδομένων εκπαιδευτικών και ανηλίκων μαθητών. Τα παιδιά μας εκτίθενται σε διαδικτυακές πλατφόρμες για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια των προσωπικών τους δεδομένων. Να θυμίσω ότι στην καταγγελία ότι πριν το Πασχα έλληνες hackers διείσδυσαν στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο παραβιάζοντας το σύστημα ασφαλείας με αποτέλεσμα να αποκτήσουν πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα μαθητών και εκπαιδευτικών η κυβέρνηση μέχρι στιγμής απαντά με τη σιωπή της.

Υπονομεύεται η ελεύθερία της σκέψης, καταργείται η ελεύθερία της έκφρασης, καθώς και το αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών μας να διδαχθούν μέσα από τα λάθη τους. Νιώθοντας διαρκώς ότι παρακολουθούνται, αλλά και κρίνονται, θα υποχρεωθούν να υποκρίνονται, να υποτάσσονται και σταδιακά θα ξεχάσουν πως έχουν άποψη, αφού, στην ουσια, αποτρέπονται απ’ το να την εκφράσουν με αποτέλεσμα να πληγεί ανεπανόρθωτα η δημιουργικότητα, η ενίσχυση της προσωπικότητας και να καμφθεί σε μεγάλο βαθμό ο απόλυτα φυσιολογικός δυναμισμός και ενθουσιασμός της ηλικίας τους.

Καταργείται το απόρρητο για παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αντί ο στόχος για τις περιπτώσεις αυτές να είναι η συμπερίληψη και η συνεκπαίδευση , εκείνο που θα επιτευχθεί είναι η στοχοποίηση, ο στιγματισμός, η περιθωριοποιησή τους. Και επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα έχει παταγωδώς αποτυχει να ενσωματώσει τη διαφορετικότητα εντός του σχολικού πλαισίου, ενώ αντιθέτως διαφαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα η λογική της συρρίκνωσης της ειδικής αγωγής μέσα σε αυτό, αναρωτιέμαι:

• Μήπως σταδιακά οδηγηθούμε στην αποκοπή των μαθητών που δυσκολεύονται να ενταχθούν, με την απομάκρυνσή τους από τη φυσική τάξη και την υποχρεωτική παρακολούθηση από πλευράς τους της ηλεκτρονικής διδασκαλίας;
• Με αποτέλεσμα τα συγκεκριμένα παιδιά να μη κοινωνικοποιηθούν ποτέ, αφού θα πάψουν να αλληλεπιδρούν με τους συνομιλήκους τους;
• Πρόκειται στην ουσία για μια οργανωμένη εκστρατεία αποκλεισμού των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες από το σχολικό περιβάλλον;

Όχι δεν ήταν αρκετός ο δίμηνος εγκλεισμός των μαθητών στο σπίτι, ο φοβος και η απειλή του θανάτου που έχει φωλιάσει στις ψυχές τους, η ανατροπή ολόκληρης της ζωής τους. Δεν είναι αρκετό που θα επιστρέψουν σε ένα σχολείο στο οποίο δεν θα μπορούν να αστειευτούν, να αγκαλιάσουν, να αγκαλιαστούν, να παίξουν. Αλήθεια αυτά τα παιδιά πόσο καιρό έχουν να παίξουν; Ούτε είναι αρκετό ότι θα πρέπει να κρατούν συγκεκριμένες αποστάσεις από τους συμμαθητές και τους καθηγητές τους, να απολυμαίνουν τα πάντα διαρκώς, να τρομάζουν και να ενοχοποιούνται με το καθετι.Θα πρέπει με την επιστροφή τους στο σχολείο να βρουν κάμερες στις τάξεις τους και να παρακολουθούνται ενώ κάνουν μάθημα. Πόσο νομίζετε ότι μπορεί να αντέξει ένα παιδί, ένας έφηβος; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για την ψυχική του υγεία και ισορροπία;
Αυτό δεν μπορεί να ονομάζεται εκπαίδευση, ούτε τηλε-εκπαίδευση, αυτό είναι σκέτος τηλε-κανιβαλισμός.

Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να εκφράσω την εξής απορία:

• Τόσα χρόνια στα Ελληνικά Σχολεία οι γονείς πληρώνουμε ακόμη και για το Α4 που χρησιμοποιείται για τις φωτοτυπίες των παιδιών μας, οι Σύλλογοι Γονέων και κηδεμόνων των σχολείων πληρώνουν τις καθαρίστριες και τα αναλώσιμα.
• Τα φωτοτυπικά όταν δεν είναι χαλασμένα, είναι σε άθλια κατάσταση, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές δεν είναι αρκετοί, με αποτέλεσμα να κάθονται μπροστά από έναν υπολογιστή 3 και 4 μαθητές.
• Το πετρέλαιο θέρμανσης δεν επαρκεί.
• Υπάρχουν σχολεία που έχουν χρόνια να βαφτούν, που πέφτουν οι σοβάδες από τους τοίχους και τα ταβάνια, που έχουν χαλασμένα παράθυρα, σπασμένες πόρτες, κατεστραμένα σώματα καλοριφέρ, που κρέμονται οι πρίζες και οι διακόπτες δε λειτουργούν.
• Τόσα χρόνια σας ζητάμε εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης, τμήματα ένταξης, σχολικούς νοσηλευτές, επιμορφωση γονέων και εκπαιδευτικών.

Τόσα χρόνια μας λέτε: Χρήματα δεν υπάρχουν! Χρήματα για να φτιάξετε ανθρώπινα και ασφαλή σχολεία δεν υπάρουν! Χρήματα για να μετατρέψετε τα σχολεία σε reality shows υπάρχουν;