«Σκληρές διαπραγματεύσεις», «Θρίλερ με τα αντίδωρα της Τρόικα», «Ή τώρα ή χρεοκοπία», «Ένα βήμα πριν τη συμφωνία»…

Πόσους τίτλους μπορεί να διαβάσει άραγε κανείς στις ελληνικές εφημερίδες πριν αναρωτηθεί, είμαστε άραγε καλύτερα ή χειρότερα από όταν δημιουργήθηκε η «σωτήρια» μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου; Και αν ναι γιατί οι εικόνες επαναλαμβάνονται; Γιατί το δίλημμα συμφωνία και παραμονή στο ευρώ ή χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ είναι πάλι μπροστά μας;  

Ο Γιώργος Παπανδρέου φέρεται να πρότεινε την παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι το 2013, για να ομαλοποιηθεί η κύρωση και η εφαρμογή της νέας δανειακής σύμβασης. Για να αποσοβηθεί ο θόρυβος και η αγανάκτηση από τα νέα μέτρα θα έλεγα καλύτερα ή μάλλον για να μπορούν όσοι τώρα εισπράττουν την απογοήτευση και το μένος των πολιτών να βγουν εκ νέου σε ένα χρόνο στις γειτονιές και στα καφενεία και να ζητήσουν ψήφο, να υποσχεθούν αλλαγές και να διεκδικήσουν καρέκλες και έδρανα… Μια μεταβατική κυβέρνηση όμως δεν είναι η λύση για να κρύψουμε τη σκόνη κάτω από το χαλί…Δεν είναι μία δικαιολογία για να κερδίσουμε χρόνο. Μια μεταβατική κυβέρνηση έχει μία αποστολή, ένα λόγω ύπαρξης και μία χρονική περίοδο θητείας. Πόσο μπορεί να ζήσει κανείς με το πρόχειρο; Πόσο μπορεί να αντέξει με το μεταβατικό; Και πόσο τον υπολογίζουν «οι άλλοι» που θέλουν να έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο;

Θέλουμε πραγματικά μία κυβέρνηση που απλά μεταφέρει τα αιτήματα της Τρόικας στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων; Θέλουμε απλά μία κυβέρνηση που διαχειρίζεται και επιβάλλει μέτρα κατ’ υπόδειξη των δανειστών μας; Και αν ναι, για πόσο τη θέλουμε; Και με ποιά μορφή; Η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο θέλω και στο μπορώ ίσως κρύβεται σε αυτήν ακριβώς τη θητεία της μεταβατικής κυβέρνησης… στην αλλαγή της λαϊκής εντολής, στην αλλαγή που ακόμα δεν ήρθε.

Για πρώτη φορά όμως είδαμε μία διαπραγμάτευση επί της ουσίας και όχι επί των αριθμών. Άλλωστε, οι πολίτες αυτής της χώρας δεν είναι απλά αριθμοί, είναι πέρα και πάνω από όλα άνθρωποι. Την ώρα που οι οικονομικοί αναλυτές και οι ευρωπαίοι ηγέτες γράφουν και σβήνουν νούμερα, ο Αντώνης Σαμαράς διαπραγματεύτηκε, ζήτησε και κέρδισε τη διάσωση του 13^ου και του 14^ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, τον περιορισμό στο μισό της αρχικής απαίτησης για μειώσεις στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, προστατεύοντας τους χαμηλοσυνταξιούχους. Απέτρεψε την αύξηση των αντικειμενικών αξιών κάτι που θα σήμαινε νέα φοροεπιδρομή και περαιτέρω διάλυση στην αγορά ακινήτων και στην οικοδομή (αύξηση στο χαράτσι της ΔΕΗ, σε 16 φόρους στα ακίνητα, στους φόρους μεταβίβασης και γονικών πάροχων), και περιόρισε τη μείωση του κατώτατου μισθού στο 22% μόνο για τους νεοεισερχόμενους ώστε να μην επηρεαστούν τα υπόλοιπα κλιμάκια.

Αναμένοντας τώρα πια τις αποφάσεις του ευρωπαϊκού κλάστερ των δανειστών μας, αυτό που ελπίζω και αισιοδοξώ προσωπικά, είναι οι επόμενες γενιές, τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου να είναι υπερήφανα για τα φώτα του πολιτισμού που χάρισαν οι πρόγονοι τους στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο και να μην ντρέπονται για τα δάνεια που χρωστούν στους «συμμάχους» και «εταίρους» τους, για τα «δανεικά» που κάποτε οι γονείς τους ζήτησαν για να πληρώσουν άλλα «δανεικά»…για να σπουδάσουν, για να τραφούν, για να ζήσουν…

Εύχομαι και αισιοδοξώ οι επόμενες γενιές να μην γυρίσουν κάποια στιγμή πίσω το κεφάλι τους κοιτώντας όλους εμάς με απορία, γιατί υποθηκεύσαμε το μέλλον τους με επαχθείς όρους, γιατί θέσαμε την Ελλάδα «υπό επιτροπεία», ή γιατί δέσαμε το μέλλον μας με το μέλλον μιας οικονομικής πολιτικής που αιθεροβατεί και κινείται με μηχανισμούς που ορίζουν κράτη – ηγέτες σε μία κατά τα άλλα οικονομική και νομισματική «ενοποίηση».

Και θέλω και κάτι ακόμα. Να νιώθω υπερήφανη γιατί στηρίζω αυτούς που διαπραγματεύονται, αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι, που δίνουν μάχη για κεκτημένα, που απαιτούν τα περισσότερα για να κερδίσουν τα απαραίτητα…Όταν όλα σε αυτή τη χώρα μοιάζουν να έχουν διαλυθεί, όταν το λουκέτο και ο καναπές του σπιτιού μας μοιάζουν να είναι μία εύκολη και βολική λύση, τότε είναι που πρέπει να νιώσουμε την ανάγκη να πούμε όχι και να τραβήξουμε τη δική μας κόκκινη γραμμή πριν την τραβήξουν κάποιοι άλλοι για εμάς.

{loadposition likebox}  {loadposition tweet}