Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Από το 2012 είχε επισημανθεί η δομική μετάλλαξη που συντελείτο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα η οποία βρισκόταν ήδη στον δρόμο της μεταδημοκρατίας με τελικό “προορισμό” την μεταπολιτική.

Χαρακτηριστικά αναφέραμε τότε : “Η εκλογική επιτυχία που σημείωσαν νεοπαγείς κομματικοί σχηματισμοί και συνασπισμοί πολιτικών οργανώσεων και ομάδων πίεσης που κινούνται σε ακραίους χώρους αριστεράς και δεξιάς πολιτικής δράσης και σκέψης είναι άραγε αποτέλεσμα μιας νέας και αυτοφυούς δυναμικής που αναπτύσσεται στην ελληνική κοινωνία ή αποτελεί απλώς ένα ανακλαστικό μιας κοινωνίας που βρίσκεται στα ιστορικά της όρια; Ή μήπως είναι μια κατευθυνόμενη πολυπλόκαμη επιχείρηση ξένων κέντρων και στρατηγείων «οικονομικού πολέμου»;”

Η παρατεταμένη πολιτική εκτροπή που προέκυψε από τις κυβερνήσεις των μνημονίων που παρέδωσαν την Χώρα σε άγνωστους διαχειριστές μετατρέποντας την σε ένα “υπερήφανο προτεκτοράτο” ήταν νομοτελειακά βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε μία Εθνική Τραγωδία, των διαστάσεων που όλοι βιώνουμε σήμερα.

Η πολυσήμαντη κρίση που ταλανίζει από το 2008 την Ελληνική κοινωνία ήταν αναμενόμενο να επηρεάσει και τον συνεκτικό πυρήνα του σύγχρονου κρατοκεντρικού συστήματος με ιδιαίτερη έμφαση στον τομέα της ασφάλειας και ειδικότερα με την εμφάνιση νέων μορφών τρομοκρατίας και “αναδιομόρφωσης” του περιβάλλοντος ασφαλείας που εκ των πραγμάτων μετατοπίζουν την προστασία των πολιτών ΚΑΙ στην σφαίρα της αφύπνισης, της αυτοοργάνωσης και της αυτοάμυνας.

Η αμετροέπεια των πολιτικών μας ταγών που επικαλούνται κατά βούληση τις “ασύμμετρες απειλές” δεν πρέπει να εξετασθεί μόνον υπό το πρίσμα των εμμονικών συνδρόμων καταδίωξης αλλά και ως ένδειξη άγνοιας των συμβούλων και των στελεχών της σύγχρονης δημόσιας διοίκησης.

Αν αποδεχθούμε ότι η πρόκληση εστιών πυρός οφείλεται σε οργανωμένο σχέδιο του οποίου οι εκτελεστές είχαν ως κύρια επιδίωξη να καμφθούν το ηθικό της κοινωνίας το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς, τότε η αποστολή εξετελέσθη, και μάλιστα την Επέτειο της αποκατάστασης της Νέας Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να αναρωτηθούμε για το αν η σύγχρονη Ελληνική Δημόσια Διοίκηση και το πολιτικό κεφάλαιο της Χώρας έχει μάθει κάτι για την διαχείριση κινδύνων, φυσικών καταστροφών και την ανάπτυξη σχεδίων πολιτικής προστασίας και γενικώς αν γνωρίζει ότι συστατικό στοιχείο για την επιβίωση ενός λαού κι ενός κράτους είναι η “κουλτούρα ασφαλείας”.

Ως εκ τούτου, τα ερωτήματα που διατυπώνονται με αφορμή την Εθνική Τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018, πρέπει να απαντηθούν ΑΜΕΣΑ και ΥΠΕΥΘΥΝΑ:

1. Στις 17.00 εκδηλώνεται η φωτιά στην Καλλιτεχνούπολη, στις 18.00 προχωρά στον Νέο Βουτζά και στις 21.00 έχει ήδη αρχίσει την καταστροφική της επέλαση στο Μάτι και τη Ραφήνα.Η φωτιά της Δευτέρας είχε όλα τα στοιχεία για να χαρακτηριστεί ακραία: δυνατοί άνεμοι, με στροβιλισμό, ταχύτητα 7-8 μποφόρ που βοηθούσαν στην ταχύτατη εξάπλωσή της. Δύσκολο να ελεγχθεί πολύ περισσότερο να περιοριστεί. Γιατί, λοιπόν, ο δήμος, η Πολιτική Προστασία, το Συντονιστικό που συνεδρίαζε δεν αποφάσισε την εκκένωση; Γιατί τόσο αργά το Λιμενικό εντάχθηκε στον σχεδιασμό, όταν πια οι άνθρωποι άφηναν την τελευταία τους πνοή και στη θάλασσα και δεν είχε εκπονηθεί (μέσα στο τρίωρο) σχέδιο να καταπλεύσουν τα πλοιάρια στην ακτή και να μεταφέρουν ασφαλείς τους κατοίκους; Επρεπε να βιώσουν μέχρι και τετράωρη ταλαιπωρία στο νερό;

2.Ποιός ο αντιπυρικός σχεδιασμός μιας περιοχής που που ιδρύθηκε ως παραθεριστικής το 1960 και από το 2000 και μετά πυκνοκατοικήθηκε δίχως κανένα σχεδιασμό, δίχως καμία πρόβλεψη για την ασφάλειά της;

3.Τί έγινε με την διαταγή εκκένωσης; Ποιός ήταν αρμόδιος για την διάδοσή της; Συγκλήθηκαν τα αρμόδια όργανα; Οι Δήμαρχοι Μαραθώνος και Ραφήνας θα δώσουν συνέντευξη τύπου; Πώς διασώθηκαν και τα 621 παιδιά των κατασκηνώσεων; Γιατί δεν εφαρμόσθηκαν σχέδια εκτάκτου ανάγκης; Υπήρχε δυνατότητα να αποτραπει η άτακτη φυγή κατοίκων/παραθεριστών; Γιατί χάθηκαν 3 ώρες;

4.Ποιά η διαχρονική ευθύνη δημάρχων και δημοτικών συμβούλων αλλά και ιδιωτών επιχειρηματιών που μέσα στη λογική της νεοελληνικής πατέντας του αρπα-κόλλα δεν είχαν προνοήσει στοιχειωδώς για την ασφάλεια κατοίκων, πελατών, παραθεριστών;

5.Μήπως η προχθεσινή τραγωδία θυμίζει κάτι από τον άδικο πνιγμό των συμπολιτών μας στο ΣΑΜΑΙΝΑ, τότε που είχαν αφεθεί μέσα στο νερό οι επιβάτες του να πνίγονται και όσοι διεσώθησαν το οφείλουν στους αλιείς της περιοχής και την Θεία Πρόνοια;

6.Γιατί δεν είχαν καθαρισθεί, εν μέσω θέρους, οι δρόμοι και οι υπαίθριοι χώροι της περιοχής; Είχαν διασφαλισθεί οι κατάλληλες συνθήκες εγκατάστασης δεξαμενών καυσίμων και φιαλών υγραερίου σε οικίες και εγκαταστάσεις της περιοχής;

7. Γιατί σε μία περιοχή που βρίσκεται μόλις 15χλμ από την Αθήνα δεν κατέστη δυνατόν να εφαρμοσθεί το ΣΧΕΔΙΟ ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ σε μία εποχή που οι ΕΔ και η κρατική μηχανή θα έπρεπε να είναι σε πλήρη ετοιμότητα για την αντιμέτωπιση κάθε απειλής;

8. Γιατί δεν υπήρχε άμεση ενημέρωση από τους αρμόδιους φορείς και ποιοί ήταν εκείνοι οι μηχανισμοί που ανήγαγαν ως μέγιστο θέμα την πυρκαγιά στην Κινέττα υποβαθμίζοντας το αρχικό συμβάν στη Νέα Μάκρη.. Μεγάλη η ευθύνη και των μέσων ενημέρωσης που αναλίσκονται σε σχέσεις μικρής ή μεγάλης συναλλαγής με το πολιτικό σύστημα και το υπάρχον πολιτικό κεφάλαιο στη διαμόρφωση κοινής γνώμης όχι όμως και στην αποτύπωση της πραγματικότητας.

9. Ποιός θα αναλάβει την ευθύνη για το ότι από την Κινέττα μέχρι τον Βουτζά δεν λειτούργησε ΤΙΠΟΤΑ; Ποιός θα αναλάβει την ευθύνη για την ανυπαρξία αντιπυρικών ζωνών μέσα στον περιαστικό ιστό και τον εγκλωβισμό αθώων πολιτών στον αστικό ιστό; Ποιός θα αναλάβει την ευθύνη για την ανυπαρξία ή δυσλειτουργία του συστήματος υδροδότησης και του δικτύου κρουνών; Ποιός θα αναλάβει την ευθύνη για την ανυπαρξία σχεδίου πυρασφάλειας; Γιατί δεν εκτιμήθηκε εξαρχής από ειδικούς η φονική δυναμική του εκτιμώμενου θερμικού φορτίου;

10. Και ποία είναι η πραγματική ευθύνη πολιτών, κατοίκων και επαγγελματιών της περιοχής εάν για όλα τα παραπάνω δεν έκαναν ούτε μία νύξη στους αιρετούς άρχοντες της περιοχής και τους λοιπούς αρμόδιους;

Από τις 24 Ιουλίου 2018 η Ελλάδα όπως την ξέραμε δεν υπάρχει.. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου υπεγράφη..