Τους είδαμε στους χώρους του φεστιβάλ αλλά και στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, τους ακούσαμε να μας μιλούν για όλα όσα τους ενέπνευσαν και τους έδωσαν το έναυσμα για τις ταινίες τους. Πολλοί από αυτούς παλιοί γνώριμοι και φίλοι του φεστιβάλ, έμπειροι ντοκιμαντερίστες, συνομίλησαν με το κοινό με φιλική διάθεση. Από τους δεκάδες δημιουργούς που μας χάρισαν αξιομνημόνευτες εικόνες ιστορίες κατευθείαν από την ψυχή τους, ξεχωρίσαμε – αναπόφευκτα υποκειμενικά – ορισμένους.

«Συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Ρουμάνους ντοκιμαντερίστες, με ταινίες που προσεγγίζουν τόσο το ιστορικό παρελθόν όσο και τη σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας του». Με αυτά τα λόγια τον καλωσόρισε ο Δημήτρης Κερκινός, ο οποίος και επιμελήθηκε το αφιέρωμα του φεστιβάλ με ταινίες του. Αποκαλύπτοντας ορισμένα από τα μυστικά του ντοκιμαντέρ ο Αλεξάντρου Σόλομον τόνισε: «Πάντα υπάρχει μυθοπλασία στο ντοκιμαντέρ. Ο κόσμος πιστεύει ότι ένα ντοκιμαντέρ είναι απόλυτα αντικειμενικό, αλλά αυτό δεν ισχύει. Η μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ είναι συγκοινωνούντα δοχεία». Ο Σόλομον αναφέρθηκε και στο πρόγραμμα Adopted documentary, που υλοποιείται στο πλαίσιο του φεστιβάλ One World Romania, το οποίο διευθύνει ο ίδιος στη χώρα του, ενώ σε σχέση με τα επόμενα βήματά του αποκάλυψε ότι θα γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με φόντο τον Καύκασο και θέμα την επιστήμη, την ουτοπία, την αιώνια ζωή και το πώς οι άνθρωποι ονειρεύονται να αλλάξουν τα ζωικά είδη.

Το όνομά του έχει συνδεθεί με το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ που στηλιτεύει κυρίως την εκμετάλλευση της αφρικανικής ηπείρου από το δυτικό κόσμο. Ο πολυπράγμων Χούμπερτ Ζάουπερ – σκηνοθέτης, συγγραφέας, ηθοποιός και παραγωγός – έκανε παγκόσμια αίσθηση με το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του «Ο εφιάλτης του Δαρβίνου» (2004), φιλμ που εξετάζει την αποικιοκρατική αλιεία στη Λίμνη Βικτώρια στην Τανζανία. Το 1998, ο Αυστριακός κινηματογραφιστής καταγράφει την οδυνηρή εμπειρία εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων Χούτου της Ρουάντα στη ζούγκλα του Ζαΐρ, μέσα από το «Kisangani Diary». Το 2002, ο Ζάουπερ υπογράφει το «Alone with our Stories», μια καταγγελία για την ενδοοικογενειακή βία (σωματική και ψυχολογική) που υφίστανται οι γυναίκες πίσω από κλειστές πόρτες. «Η συζυγική βία δεν είναι μόνο η πιο αόρατη μορφή πολέμου, αλλά και η πιο απειλητική και καταστροφική», τονίζει ο σκηνοθέτης. Στο 17ο φεστιβάλ προβλήθηκε και η πιο πρόσφατη ταινία του Ζάουπερ, «We Come as Friends» (2014), που επιστρέφει στην Αφρική και πιο συγκεκριμένα στο Νότιο Σουδάν.

Ιδιαίτερη στιγμή του φεστιβάλ η προβολή της ταινίας «Μέτρο Πάντων / The Measure of All Things», με το σκηνοθέτη της Σαμ Γκριν να κάνει ταυτόχρονη αφήγηση επί σκηνής, με συνοδεία ζωντανής μουσικής από την εξαμελή ορχήστρα «yMusic». Ο Αμερικανός δημιουργός, ο οποίος ήταν υποψήφιος το 2004 για Οσκαρ με το ντοκιμαντέρ του «The Weather Underground», αποκαλεί το συγκεκριμένο είδος δράσης «ζωντανό ντοκιμαντέρ» (live documentary). Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αντλεί το θέμα του από το Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες, την περίφημη εκδοτική σειρά που άρχισε να κυκλοφορεί το 1955, με πρωτοβουλία μιας εταιρίας παρασκευής μπίρας.

Ενα ταξίδι αυτογνωσίας στην Ιαπωνία μετά το σεισμό, το τσουνάμι και την πυρηνική καταστροφή κάνει η Γιούκι Κόκουμπο με το ντοκιμαντέρ της «Συμβάν στην Κασάμα». Η ίδια έκανε μια προσωπική αναδρομή για χάρη του κοινού του φεστιβάλ: «Από τα 16 μου έζησα στη Νέα Υόρκη, μακριά από την οικογένειά μου. Οταν έκλεισα τα 30, μου γεννήθηκε η περιέργεια να τους συναντήσω. Η ταινία ήταν για μένα ένα εργαλείο προκειμένου να γνωρίσω την οικογένειά μου», ενώ για τους συμπατριώτες της λέει χαρακτηριστικά: «Ενώ είναι ένας λαός που παραδοσιακά συμμορφώνεται εύκολα, τα τελευταία χρόνια δείχνει δυσπιστία στους πολιτικούς. Μάλιστα, στην περιοχή που ζουν οι δικοί μου, αρκετά μακριά από την επικίνδυνη ζώνη, υπάρχουν αρκετές οικογένειες που έφυγαν στο εξωτερικό από φόβο για τους σεισμούς».

Η οικογένεια της σταρ πίσω από τη λάμψη της σκηνής φωτίζεται ανάμεσα σε άλλα στο ντοκιμαντέρ «Κάθριν Χέπμπορν-Η απίθανη Κέιτ» τωνΑντρου Ντέιβις – Ρίκε Μπρέντελ. Ο ίδιος μίλησε για τη σπουδαιότητα των εμπειριών της παιδικής της ηλικίας που σημάδεψαν όλη της τη ζωή. Η μητέρα της ήταν ακτιβίστρια υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και υπέρ του δικαιώματος των γυναικών στην αντισύλληψη. Η Χέπμπορν μεγάλωσε πηγαίνοντας σε διαδηλώσεις. Επιπλέον από παιδί, οι γονείς της έλεγαν ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά δεν θα φτάσει πουθενά αν δεν προσπαθήσει σκληρά. Η επιτυχία της ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς.