Γράφει η Ελευθερία Μούκανου

Η ανταποκρίτρια της DW στέκεται λίγα μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, ικανοποιημένη που στο τηλεοπτικό της «κάδρο» διακρίνεται καθαρά η επιγραφή: ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ… «Μπορεί η πινακίδα πίσω μου να καλωσορίζει όσους διέρχονται στην Ελλάδα, όμως αυτό, δεν ισχύει πια, τα τελευταία 24ωρα, αφού η χώρα αποφάσισε να κλείσει τα σύνορά της, αφήνοντας χιλιάδες πρόσφυγες στην τύχη τους»… Ένα «διαφωτιστικό» ρεπορτάζ (ανάμεσα σε τόσα άλλα…) βρίσκεται σε εξέλιξη…

Η Ευρώπη αποδεικνύει, αυτό που η ιστορική μνήμη υπογραμμίζει σε κάθε σελίδα της. Οι Έλληνες είναι μόνοι τους. Οι μάχες δίνονται από τους ίδιους και μόνο από αυτούς. Μάχες, που μπορεί να μην είναι μόνον δικές τους. Μάχες όμως, που πρέπει να δοθούν…

Από την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο, στρατιώτες και αστυνομικοί βρίσκονται σε «κόκκινο συναγερμό», σε μια προσπάθεια να κρατήσουν εκτός ελληνικού εδάφους τους χιλιάδες ανθρώπων, που έχουν συγκεντρωθεί στην τουρκική πλευρά -με την προτροπή και τη… συνδρομή των τουρκικών αρχών- και επιχειρούν να περάσουν στη χώρα μας είτε από το συνοριακό πέρασμα των Καστανιών είτε από άλλα νοτιότερα σημεία.

Από την πρώτη στιγμή, οι κάτοικοι του Έβρου είναι εκεί. Για τους Θρακιώτες, η στάση αυτή θεωρείται αυτονόητη. «Όλοι φροντίζουμε για το σπίτι μας» είναι το μότο που, σε διάφορες παραλλαγές, γαλουχεί γενεές επί γενεών Ελλήνων στη Θράκη. Αυτοί οι Έλληνες έχουν μάθει πως από τα σύνορα ξεκινά το σπίτι όλων των Ελλήνων και πως όλοι οφείλουν να τα υπερασπίζονται -και πρώτοι, αυτοί που βρίσκονται πιο κοντά… Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, όμως γι’ αυτούς, είναι απολύτως φυσικό…

Γιατί, όταν μοιράζεσαι -σε απόσταση μιας ανάσας- τη ζωή σου με τους Τούρκους, δεν υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» στο κεφάλι σου. Μπορείς να συμβιώνεις μ’ ένα λαό να χαίρεσαι να λυπάσαι να θυμώνεις να συνδιαλέγεσαι μαζί του και ταυτόχρονα να έχεις επίγνωση της θέσης σου. Ξέρεις από πάντα, ποια είναι και πού βρίσκεται…

Είναι προφανώς αυτή η αναγωγή «σπίτι-σύνορο» που τα ξεκαθαρίζει όλα. Αν βγάλεις την εξώπορτα του σπιτιού σου σε πολύ μικρό διάστημα θα καταλάβεις τι σημαίνει για σένα και το σπίτι σου, αυτή η… πολιτική. Έτσι και με τα σύνορα…

Γι’ αυτό και οι πρώτοι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, ήταν κάτοικοι των συνόρων: στρατιώτες, αστυνομικοί, πυροσβέστες, συνοριοφύλακες, εθνοφυλακή, απλοί πολίτες. Να υπερασπιστούν το σπίτι τους να φροντίσουν τον Έβρο «τους». Και περίμεναν με υπομονή, τόλμη και εμπιστοσύνη τους συναδέλφους τους. Κι αυτοί ήρθαν…

Και δεν είναι βεβαίως μόνον αυτοί. Είναι οι αυτοδιοικητικοί που ενημερώνουν και εμψυχώνουν τους κατοίκους. Είναι οι αγρότες, που κάθε βράδυ με τα τρακτέρ τους φωτίζουν τα πιθανά «περάσματα», για να διευκολύνουν όσους επιχειρούν. Είναι οι γυναίκες που μαγειρεύουν, φτιάχνουν πίτες και άλλα φαγώσιμα που θα «κρατήσουν» τους υπερασπιστές και ταυτόχρονα ζεσταίνουν γάλα για τα παιδιά των προσφύγων. Είναι η Ελληνική Ένωση Επιχειρηματιών που έστειλε δωρεά υλικοτεχνικού εξοπλισμού στην Αστυνομική Διεύθυνση Ορεστιάδας. Είναι οι τρεις νταλίκες του Ολυμπιακού με νερό και φρούτα. Είναι όλοι αυτοί που προσφέρουν ανώνυμα, που στέκονται με τις ώρες στο υγρό τοπίο του Έβρου, μήπως και τους χρειαστούν…
Ένα σιωπηλό κίνημα συστράτευσης και ενότητας, απέναντι στην ολοκληρωτική εισβολή που επιχειρείται…

Αν το καλοσκεφτείς, αυτοί οι άνθρωποι υπερασπίζονται ένα ΟΧΙ. Ανάμεσα στα τόσα ΝΑΙ που περίσσεψαν -νομοτελειακά- κάποια στιγμή δεν μπορούσε παρά να ειπωθεί. Τέσσερα μνημόνια, δέκα χρόνια απόλυτης κρίσης, εννιακόσιες χιλιάδες άνεργοι, «εξαγωγή» ανθρώπινου δυναμικού, διασυρμός, αυτοκτονίες, διαζύγια, Πρέσπες, τίποτα…

Ανεξάρτητα με την εξέλιξη αυτής της ιστορίας, οι Έλληνες στέλνουν ένα μήνυμα από τον Έβρο, που σε αυτήν τη φάση ίσως και να συνοψίζεται στην άλλη όψη της επιγραφής του Συνοριακού Σταθμού στις Καστανιές: ΣΤΟ ΚΑΛΟ…

(αναδημοσίευση από το ΠΑΡΟΝ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ)