συνομίλησε ο Νίκος Αρβανίτης

“Γνωρισθήκαμε” αργά τα μεσάνυχτα κάπου το 2008, στο τραίνο από την Κομοτηνή για Αθήνα… “Χανόμασταν” και “βρισκόμασταν” πάντοτε τυχαία και σχεδόν πάντοτε στον δρόμο…Μόνο που δεν συναντηθήκαμε ποτέ από κοντά..Εγώ Αθηναίος στην Κομοτηνή, αυτός Ξανθιώτης στην Αθήνα…

 Σε μία περίοδο που πολλά άλλαξαν και ακόμη περισσότερα παραμόρφωσαν την Ελλάδα που και οι δύο ξέραμε.. Αυτό ίσως δυσχέρανε και την επικοινωνία μας.. Εγώ μαθημένος στο βινύλιο, την κασέτα , άντε στο cd δεν κατάφερα να προσαρμοσθώ άμεσα στην απρόσωπη διαδικτυακή διάσταση της δισκογραφίας..

 Ωστόσο, ο αφτασίδιωτος ήχος, ο εσωτερικός στίχος, η “κοινή αντίδραση” στα όσα στιγμάτισαν τον ελλαδικό χώρο μέχρι σήμερα μας έριχναν γέφυρες για να βρεθούμε..Είμαστε και συνομήλικοι άλλωστε…

 Αν πιούμε καφέ μαζί σίγουρα θα μιλήσουμε για την έγχρωμη ζωή μας στα χρόνια της ασπρόμαυρης τηλεόρασης των παιδικών μας χρόνων με την φωνή του Στράτου Διονυσίου σε τραγούδια του Άκη Πάνου .. (Κάπως έτσι έμαθα εγώ την Ξάνθη…)..

 Κάπως έτσι φαντάζομαι συνέλαβε τις μελωδίες κι ο ίδιος για ένα από τα πλέον σημαντικά (κατά την ταπεινή μου γνώμη) σύγχρονα μουσικά έργα… τους Έλληνες, (φιλ)Έλληνες.. ή αλλιώς πώς ένας Έλληνας από την Ξάνθη (επιμένω σε αυτό), ο κ. Σταματης Χατζηευσταθίου μελοποιεί Φιλέλληνες!!!

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο μουσικό έργο για την Ελλάδα έτσι όπως την είδαν να μεταμορφώνεται Έλληνες και ξένοι λογοτέχνες, ιστορικοί, συγγραφείς και ποιητές, περιηγητές και φιλέλληνες. Από τον Κωστή Παλαμά και τον Φρεντερίκ Μιστράλ στον Αλεξάντερ Πούσκιν και στον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και από τον Λόρδο Βύρωνα ως τον Ιούλιο Σλοβάφσκι, και τον Vittorio Sereni, ο λόγος μεταφέρεται με τις φωνές των Σταύρου Ζαλμά, Παντελή Θαλασσινού, Δημήτρη Καταλειφού, Γιάννη Κότσιρα, Βασίλη Λέκκα, Άρη Λεμπεσόπουλου, Ανδριάννας Μπάμπαλη, Δέσποινας Μπεμπεδέλη, Λίνας Νικολακοπούλου και Σταμάτη Χατζηευσταθίου.Είναι παραγωγή του Δήμου Νικολάου Σκουφά με την σύμπραξη Ελληνικών και Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων. Ιωαννίνων (Ελλάδα), Λουντ (Σουδία), Βερσαλλιών (Γαλλία), Σάσσαρι (Ιταλία), Βαρσοβίας (Πολωνία).

Αν με ρωτούσε κάποιος, το συγκεκριμένο έργο θα το αναδείκνυα στο soundtrack της φετεινής επετείου απο το 1821..

Ο εγκλεισμός και τα απαγορευτικά μου έδωσαν την αφορμή να καλύψω τον χαμένο χρόνο, ν’ακούσω, να διαβάσω , να ξαναθυμηθώ.. Τι άλλαξε άραγε από την τελευταία φορά που οι αναγνώστες του Hellas Press Media είχαν την ευκαιρία να «επικοινωνήσουν» με τον κ. Σταμάτη Χατζηευσταθίου…

Ν.Α..20 χρόνια μετά από την πρώτη εμφάνισή σας στην ελληνική δισκογραφία..Ένας πρώτος απολογισμός;

Σ.Χ. Χαρές μεγάλες, αγωνίες ,φίλοι νέοι και παλιοί …βραδινά τηλέφωνα μουρμουρίζοντας ρεφραίιν σε «δικούς μου» ανθρώπους,- κάποιοι εμφανίστηκαν για να γίνουν οικογένειά μου και κάποιοι για να γίνουν διάφανη ανάμνηση.. όπως άλλωστε συμβαίνει σε ολες τις διαδρομές.

Κρατάω την λαχταρα  του πρωτου κλικ στο studio και την αγωνία του τελικού ακούσματος και ξεχνάω την κούραση και την πίεση.

Ν.Α.Εισπράττει το κοινό την αγωνία των δημιουργών που άντεξαν την παρακμή και την μιζέρια;

Σ.Χ.Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά τί εισπράττει το κοινό απ την ξεφτίλα που ζουν οι καλλιτέχνες τον τελευταίο καιρό.

Ξέρω όμως ότι οι καλλιτέχνες διαπίστωσαν εν τέλει ότι έχουν έναν εχθρό μπροστά  τους ,, ξεκάθαρο σίγουρο και αποφασισμένο.

Μια απαξιωτική συμπεριφορα  ενός συστήματος για τον χώρο του πολιτισμού έχει πάντα δόλο και πρόθεση.

Αλλα κι αλλιώς να το δουμε. Στα χρόνια που η Ελλάδα από τη μια παράγει και εξάγει εξειδικευμένο προσωπικό προς εκμετάλευση , μ ένα συνθλιπτικό σύστημα παιδείας ,που δημιουργεί φοβισμένους εργατικούς πόρους ,  μετά τους κουνάει το δάχτυλο λέγοντάς τους «get a life»,  «open your mind» και αλλα έετοια τσιτάτα.

Από την άλλη τιμωρεί ανθρώπους που σπούδασαν την τέχνη τους , επέλεξαν να κάνουν την αγάπη τους επάγγελμα, να ακούσουν το γονίδιο τους  με σκοπό να κρατάνε ζωντανή -αν υπάρχει ακόμα κάποια σπίθα ομορφιάς-,

Αυτό είναι παράλογο… η ακόμη χειρότερα ,στοχευμένο….

Ν.Α..Είναι η τέχνη το αντίδοτο στην καθημερινή θανατίλα που μας σερβίρουν;

Σ.Χ.Όχι . η τέχνη δεν είναι το αντίδοτο… η γνώση και η επαγρύπνηση είναι…

Έξω γίνεται πόλεμος…

Ο τρόμος είναι χειρότερος του φόβου ….

Κάθε μέρα ακούμε τα πιθανα σενάρια θανάτου μας…..Πρέπει να διαλέξουμε  για το πώς θα ζήσουμε όχι για το πώς θα πεθανουμε…

Ν.Α.Είναι η τέχνη το μεγάφωνο για των “Ανθρώπων τις φωνές”;

Σ.Χ.Των ανθρώπων οι φωνες είναι ότι πιο ζωντανο υπάρχει μεσα μου…

Είναι τίτλος τραγουδιού και ολόκληρου του δίσκου αλλα κουβαλαει όλα τα χρόνια που παρακολουθώ και ακοώω τον κόσμο από  μια μικρή σχισμή.

Ν.Α.Μπορεί σε συνθήκες που απειλείται η καθημερινή μας επιβίωση, ο μουσικός, ο καλλιτέχνης να αποκωδικοποιήσει και να μεγενθύνει τα μηνύματα που στέλνει η κοινωνία;

Σ.Χ.Όχι μόνο μπορεί αλλά το οφείλει…

Αυτος είναι ο κόσμος του… αυτή είναι η αποστολή του…

Ο καλλιτέχνης σε αντίθεση με τον διασκεδαστή  θα παίξει τα δικά του… θα βγάλει τον νταλγκά του και θα δείξει ένα μικρό δρομάκι…άλλοι θα το περπατήσουν κι άλλοι ίσως όχι..

Ο διασκεδαστής θα παίξει αυτά που θελει ν ακούσει ο κόσμος…

Ο καλλιτέχνης πρέπει να αποκωδικοποιήσει την εποχή του , την κάθε μέρα του απλά πρέπει να αποφορτιστεί από το πρώτο ισχυρό σοκ και να καταγράψει ότι μείνει… το απόσταγμα… τότε έχει αξία… γιατί τότε μαθαίνει και ο ίδιος τι  τον μαχαιρωσε..

Ν.Α. Υπάρχει κατά τη γνώμη σας πολιτικό τραγούδι σήμερα;

Σ.Χ.Φυσικά υπάρχει… όπου περιγράφεται η απόνωση του έρωτα , η εξαΰλωση μιας ελπιδας και η περιγραφή  μιας ανατολής  φωλιαζει πολιτικό μήνυμα.

Ν.Α.Πώς φθάσαμε στους Έλληνες και φιλΕλληνες;

Σ.Χ.Μετά από πρόταση της  Ροζίνας Βαβέτση που είναι Δήμαρχος Νικολάου Σκουφά.

Είχα πάει  για συναυλία στο Πέτα και μου το πρότεινε .

Είχα πάρα πολλές απορίες στην αρχη αλλά κάθε τόσο έβλεπα να παλεύει με άπειρες δυσκολίες για να το πετύχει… ήθελε να επενδύσει στον πολιτισμό του τόπου της…

Παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα .

Αυτή την εποχή γραφω το δευτερο cd.. το καλοκαιρι θα το παρουσιάσω αν και όπου είναι εφικτο.

Συγχωρέστε με αλλά επειδη είμαστε σε έναν σχεδιασμό με την εταιρεία παραγωγής δεν μπορώ να πω αυτή τη στιγμή περισσότερα.

Ν.Α. Επισκέπτεσθε την πόλη που γεννηθήκατε, την Ξάνθη;

Σ.Χ.Όχι τόσο συχνά πια… έχω σχεδον ένα χρόνο να πάω… εκεί υπαρχουν οι γονείς μου που έφυγαν  πρόσφατα και έχω ανάγκη να πηγαίνω, να ανάβω ένα κερί.

Υπάχουν αδελφικοί μου φίλοι που μιλάω μαζί τους σχεδον κάθε μέρα….

Η αδερφή μου με την οικογένειά  της είναι το σημείο αναφοράς μου.

Δεν ξέρω πια κόσμο… πηγαίνω και νιώθω απλά θεατής.. λείπω χρόνια…

Πηγαίνω μόνο γι αυτούς τους λόγους που είπα.

Ν.Α.Πώς  και δεν σας «εκμεταλλεύτηκε» η γενέτειρά σας τουλάχιστον στο πολιτιστικό κομμάτι?

Μου έχουν γίνει κάποιες προτάσεις παλιότερα αλλα δεν θεώρησα ότι ήταν καλή ιδέα τότε.

Ν.Α. Στα άμεσα σχέδια του μέλλοντος είναι…..;

Σ.Χ.Λοιπόν , έχουμε τα εξής:

• Αυτή τη στιγμή γράφω το δεύτερο μέρο «Έλληνες , Φιλέλληνες».
• Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει το νέο μου cd κι ένα βίντεο κλίπ από αυτό , εμ το τραγού «Άπειρο» που συμμετέχει η καλή μου φίλη Νίκη Σερέτη.
• Έγραψα μετά από πρόταση της εξαιρετικής Δημάρχου Μαρίας Ναδάλη , το τραγούδι για την τουριστική καμπάνια της Σίφνου με τίτλο «Όσα το Νησί αγγίζει» και περιμένω να πάμε να το γυρίσουμε σε βίντεο με μεγάλη χαρά!

 Γράφω τραγούδια,  κάνω μουσικές, περιμένω ένα φωτεινό καλοκαίρι… και μια αναπνοή χωρίς φόβο..