Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Η είδηση με το τραγικό περιστατικό του εφήβου που επέλεξε την δική του μοναχική πορεία με βρήκε λίγα τετράγωνα πιο κάτω από το σημείο του συμβάντος, στη γειτονιά που κι εγώ μεγάλωσα.

Την ίδια στιγμή ακριβώς που στο facebook “τσακωνόμουν” με τους προύχοντες της τοπικής κοινωνίας οι οποίοι θέλουν να μας πείσουν ότι πρέπει να τους ευγνωμονούμε επειδή έχουν βυθίσει την Κομοτηνή, την πόλη που μεγαλώνει ο Ταξιάρχης ο γιός μου μαζί με τα άλλα παιδιά της πόλης μας, στην κατάθλιψη και στον φόβο…

Στο ίδιο χρονικό πλαίσιο είχαμε ένα ατύχημα με πόρτα δημοτικού χώρου αναψυχής που έπεσε πάνω σε ένα τρίχρονο αγοράκι και ο αρμόδιος αντιδήμαρχος ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΞΗΛΩΝΑΝ ΚΑΙ ΞΕΒΙΔΩΝΑΝ ΠΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΑΚΙΑ…. ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ (το έχουν ήδη κάνει) ΟΤΙ ΤΑ ΔΑΓΚΩΜΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.. ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΠΑΘΕΙΣ; (διακριτικές συστάσεις για αυτό δέχομαι κι εγώ χρόνια τώρα με έμμεσες ή άμεσες “απειλές”, ένα άλλο ιδιότυπο κοινωνικό bullying)…

Σε ένα παράλληλο επίπεδο ανάλυσης, η υποθεση του Άλεξ και ο άδικος χαμός του Βαγγέλη είναι μόνον ψηφίδες στο πολυεπίπεδο σκηνικό του φόβου που έχει δημιουργηθεί κι έχει με δίχτυα αράχνης αιχμαλωτίσει την κοινωνία μας.

Μία παράλληλη αόρατη εξουσία στηριγμένη στην ωμή βία που σαν καρκίνος έχει απλώσει στο σώμα της κοινωνίας μας όπου κυριαρχεί η απουσία ταυτοποίησης των δραστών και η έλλειψη συνεπειών μας κάνουν έτοιμους να πιστέψουμε και τις πιο απίθανες δοξασίες, κυρίως γιατί είναι το άλλοθι για την δική μας ανικανότητα, για την πρόσκαιρη έστω αποενοχοποίησή μας.

Είναι αδιανόητο εν έτει 2018, να μας κυριεύει η ανοχή και η αδράνεια και να υποκύπτουμε στην εκμετάλλευση του φόβου ως μέσου επιβολής. Ο φόβος έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και υπαγορεύει τον τρόπο που αντιδρούμε στο τι συμβαίνει γύρω μας. Εχει εγκατασταθεί τρομοκρατία με την κυριολεκτική έννοια της λέξης από τη στιγμή που όχι ο καταγγέλλων, αλλά αυτός που εκφράζει την άποψή του φοβάται ότι θα στοχοποιηθούν ο ίδιος και η οικογένειά του. Το ίδιο οι μάρτυρες μιας πράξης.

Όταν οι ενήλικες φοβούνται, όταν οι ίδιοι δημιουργούν μία φοβική κοινωνία, τότε υποδουλώνονται, γίνονται θύματα και έρμαια στα χέρια του κάθε νταή και εκβιαστή, είτε φορά ιδεολογικό μανδύα είτε είναι κοινός κακοποιός. Και τότε ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΞΙΑΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ; ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΦΟΒΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ;

Και ποιός θα προστατέψει τα δικά μας παιδιά, με τις μικρές ή τις μεγάλες ιδιαιτερότητες από την ανοησία και την άγνοια του περιβάλλοντός τους… Και αν δεν το κάνουμε εμείς ως γονείς, τότε αυτά θα στραφούν στον αχανή και απρόσωπο κόσμου του διαδικτύου, των εθισμών, των αιρέσεων, των μικρών θανάτων που οδηγούν στον οριστικό βίαιο τέλος..

Να επισημάνουμε,βεβαίως, ότι στην περίπτωση του Άλεξ και του Βαγγέλη, (χρησιμοποιώ τις δύο υποθέσεις ως πλήρως διαλευκανθείσες με ασφαλή συμπεράσματα) η προανάκριση όπως και η έρευνα που ακολούθησε ‘κόλλησε” στο φόβο των τοπικών ελίτ αλλά και στην “ομερτά” ιδιότυπων ομάδων (αλλοδαποι, τοπικιστική “λεβεντιά”) και μόνον η δημοσιοποίηση των περιστατικών και η δημοσιότητα που έλαβαν , οδήγησαν στην διαλεύκανση των υποθέσεων αυτών.

Αυτές τις λίγες γραμμές δεν τις έγραψα ούτε ως δημοσιογράφος, ούτε ως δημοσιολόγος και άπραγος εγκληματολόγος.. Τις έγραψα ως ένας “ενήλικος σε μετεφηβική ηλικία” που ξανανεάζει μέσα από το βλέμμα του μικρού Ταξιάρχη..

Και κλείνω με την παράκληση σε όλους τους γονείς, να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους με κάθε τρόπο και να τα προστατεύσουν από κάθε τί που θα τα πληγώσει!!!

Βάλτε δυνατά τα ηχεία.. Στη μνήμη όσων έφυγαν γιατί δε χωρούσαν ανάμεσά μας και σαν υπόσχεση για εκείνους που θα χωρέσουν με το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ!!!

(η φωτογραφία από την ταινία Stand By Me)