Μπήκε στη λάντζα όπως μπαίνει κανείς στον κήπο του. Άρχισε. Τακτοποίησε τα πιάτα, τα ποτήρια, τις κατσαρόλες, τα ταψιά, τις μαρμίτες, τα καζάνια, τις λαμαρίνες. Μικρές και μεγάλες.

Έπλενε χωρίς γάντια, δεν τα μπορούσε, ήθελε το χέρι της να πιάνει, να χαϊδεύει, να χουφτώνει, να ακούει το γυαλί, να της μιλά, να της γελά, να την ρωτά, να σπαρταρά, να κελαηδά, να απαντά, να τρίζει,  στα δάχτυλά της, να κυλάει η παλάμη της στις κατηφοριές με τις σαπουνάδες, να βουλιάζει, να μουλιάζει, να στρίβει, να τρίβει, να παιδεύει, να γδέρνει, να δέρνει, με το σύρμα το χοντρό, να γυαλίζει πάτους, καπάκια, ουρανούς, τοιχώματα. Να καθρεφτίζεται. Να χώνεται βαθιά. Να τους χαμογελά.

Τελείωσε. Άνοιξε πανιά. Άπλωσε ποτήρια, πιάτα, κατσαρόλες  μαχαιροπήρουνα. Να στραγγίξουν. Άστραψε παντού. Έριξε πριονίδι στο πάτωμα, στα μωσαϊκά, τίναξε τις παντόφλες πάνω στο ξύλο που πατούσε για να φτάνει καλύτερα τις βρύσες, τους ποταμούς, έβγαλε την ποδιά της, κάθισε στην καρέκλα που είχε στο πλάι, να καπνίσει το πρώτο και τελευταίο τσιγάρο της ημέρας. Κοίταξε τα χέρια, τα δάχτυλά της, χαμογέλασε. Τόσα χρόνια στα νερά κι ήταν ωραία, φίνα, τρυφερά, σα χέρια μικρού κοριτσιού.

Πάνω στο περβάζι, στο παράθυρο, είχε σαπούνια, σόδα, ροδόνερο, μέσα σε αυτοσχέδια μπουκαλάκια και σαπουνοθήκες. Μόλις τέλειωσε το τσιγάρο, άνοιξε το ζεστό νερό, έβαλε πρόσωπο και χέρια, πάνω από τους ατμούς και στάθηκε ακίνητη μέχρι να στάξει ολόκληρη απ’ τον ιδρώτα. Πήρε το σαπούνι της. Σαπούνι γλυκερίνης. Διάφανο. Έκανε σαπουνάδα με τα χέρια της, την άπλωσε στο πρόσωπό, τρίβοντας και ξανατρίβοντας απαλά και μαλακά για λίγη ώρα. Ύστερα πλύθηκε με κρύο, ζωντανό, νερό, έριξε σόδα στη χούφτα, έτριψε προσεχτικά τα μάγουλά και τα χέρια, με κυκλικές κινήσεις. Ξεβγάλθηκε με ροδόνερο. Αυτό ήταν.

Άλλαξε. Φόρεσε τα ρούχα τα ωραία, τα καλά, βάφτηκε, έβαλε κραγιόν και βγήκε στη σάλα του εστιατορίου σαν η καλύτερη πελάτισσα. Αν δεν την ήξεραν οι σερβιτόροι, θα μπορούσαν να ξεγελαστούν και να της ζητήσουν παραγγελία σε ξένη γλώσσα.

Της άρεσε να τρώει καθισμένη στο εστιατόριο επίσημα. Αυτό το δικαίωμα το κέρδισε από την πρώτη στιγμή που ήρθε να εργασθεί. Σιγά – σιγά έπιασε φιλίες με τους μόνιμους πελάτες, αυτούς που έρχονταν κάπως αργά για φαγητό, γύρω στις τρεις μετά το μεσημέρι. Έτρωγε, αρχοντικά, αργά και ήσυχα. Όταν τελείωνε, σηκωνόταν, άφηνε ένα γενναίο φιλοδώρημα για το μικρό βοηθό, μάζευε τ’ αποφάγια προσεκτικά σε μια πάνινη τσάντα για τις γάτες, χαιρετούσε ευγενικά και έφευγε για το σπίτι της.

Οι κακές γλώσσες-που κόκαλα δεν έχουν- έλεγαν πως αυτό ήταν το βραδινό της.       
 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών