Σαν πελώρια κύματα τα πλήθη της Ιερουσαλήμ τρέχουν να υποδεχθούν το Μεσσία. «Ὡσαννά! ὡσαννά!», ουρανομήκεις ξεσπούν οι ζητωκραυγές. Δόξα και τιμή στο Σωτήρα πού φθάνει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».Ο Χριστός όμως γνωρίζει πόσο θολές είναι οι πηγές του ενθουσιασμού του όχλου, πόσο επιφανειακά τα αισθήματά του.Τα γεγονότα που ακολούθησαν υπογράμμισαν με αφάνταστη τραγικότητα την αλλοπρόσαλλη και εγωπαθή ψυχολογία τους.

Όταν είδαν ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν, ότι ο Ιησούς δεν ανακηρύχθηκε βασιλιάς, ο ενθουσιασμός τους μεταβλήθηκε σε αποκαρδίωση και περιφρόνηση.Οι πολλοί τον εγκατέλειψαν, αρκετοί δεν δίστασαν να σμίξουν τις φωνές τους με τούς φανατικούς εχθρούς Του μπροστά στον Πιλάτο:  «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν».Αυτή η ψυχολογία των μεταπτώσεων δεν υπηρξε αποκλειστικότητα των Εβραίων. Χαρακτηρίζει λαούς και άτομα στην πορεία του χρόνου.

Όταν  σήμερα υψώνουμε ικετευτικά τα βλέμματά μας στο Νυμφίο, και αργότερα τα εκτοξεύουμε γεμάτα φλόγες οργής εναντίον των αδελφών μας, που είναι αδελφοί του Χριστού, μέλη του μυστικού Σώματός Του, δεν κάνουμε κατ’ ουσίαν κάτι παρόμοιο; Όταν από τη μία μεριά το χέρι μας κράτα πανηγυρικά τα βάγια ή τη λαμπάδα της Αναστάσεως, και κατόπιν στην καθημερινή βιοπάλη παίρνει το ψεύτικο μέτρο, τον παράνομο τόκο, την πέννα της συκοφαντίας για να μουντζουρώση την υπόληψη του άλλου, δεν μιμούμεθα ουσιαστικά την άθλια στάση των εβραϊκών μαζών;

Οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού είχαν παρεξηγήσει τον Κύριο και την αποστολή Του.  Τον είδαν σαν υπηρέτη των ονείρων τους. Τον είδαν σαν επίγειο ηγεμόνα που θα αναστήσει την βασιλεία του Δαβίδ, που θα συντρίψει τον ζυγό των Ρωμαίων.Είδαν την πρόσφατη ανάσταση του Λαζάρου, που επισφράγιζε με τον πανηγυρικότερο τρόπο τη σειρά των θαυμάτων Του.

Πολλοί Γαλιλαίοι προσκυνητές θυμόταν με ρίγος ενθουσιασμού το μεγάλο θαύμα στην ακρογιαλιά της Γεννησαρέτ, όπου με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες. Ένας τέτοιος βασιλιάς τούς χρειαζόταν, που να μπορεί να συντηρεί τό λαό του και να ανασταίνει στον πόλεμο τους στρατιώτες του. Ο Κύριος δεν αρνείται την συμπαράσταση στην καθημερινή μας ζωή, όμως μας λέγει

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».