Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πρόκειται για σενάριο οσκαρικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια πιο ψύχραιμη και προσεκτικότερη ματιά στα γεγονότα, ενδεχομένως να οδηγήσει τη σκέψη σε άλλες πιο βατές «ατραπούς».

Για να μην αφήνονται όμως «κενά σκέψης» και «συσσωρευμένες απορροίες», για το τι θέλει να πει ο ποιητής, αρκεί να γίνει μια προσεκτική προσέγγιση των γεγονότων στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, όχι μόνο το τελευταίο χρόνο, όπως αυτά προέκυψαν είτε από την ενεργειακή αναβάθμισή της (λόγω της ανεύρεσης των μεγάλων κοιτασμάτων στις ΑΟΖ της Κυρπιακής Δημοκρατίας και του Ισραήλ νωρίτερα), είτε από τις καθεστωτικές αλλαγές, που προέκυψαν από την αμφιλεγόμενη «αραβική άνοιξη».

Τα τελευταία 24ωρα, παρατηρείται μια κινηματογραφικής ταινίας ταχύτατη εξέλιξη των γεγονότων, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο της Συρίας, όσο και στο νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας, μετά την (αναμενόμενη όπως την χαρακτηρίζουν πολλοί αναλυτές) είσοδο των Κούρδων στο γεωπολιτικό προσκήνιο. Ένα προσκήνιο που θεωρείται από πολλά think tanks κυρίως του εξωτερικού, ως συνέχεια της αυτονόμισης του κουρδικού Β. Ιράκ (ή αλλιώς νότιου Κουρδιστάν όπως αρέσκονται οι ίδιοι οι Κούρδοι να αποκαλούν την περιοχή).

Για γίνει μια σωστή εμβάβυνση στο όλο σκεπτικό και φυσικά μια σύνδεση με το εγγύς παρελθόν, αρκεί να γυρίσουμε το ρολόϊ του χρόνου στο 2003, όπου ξεκίνησε ο 2^ος πόλεμος εναντίον του Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ. Ήταν τότε που οι ΗΠΑ ζήτησαν διευκολύνσεις από την κατά τα λοιπά «πιστή» σύμμαχό τους Τουρκία, προκειμένου να δοθεί άδεια από την κυβέρνηση Ερντογάν για την διέλευση από το τουρκικό έδαφος αμερικανικών στρατευμάτων, προκειμένου να εισβάλουν και από βορρά στο Ιράκ.

Ο Ερντογάν πρόβαλλε εμπόδια και ζήτησε «υψηλού κόστους» για τις ΗΠΑ ανταλλάγματα (όχι μόνο οικονομικά), τα οποία και απορρίφθηκαν από την υπερδύναμη. Αποτέλεσεμα όλων αυτών των παρασκηνιακών διεργασιών ήταν να εξασφαλίσουν την φιλική ουδετερόττηα των Κούρδων και να πραγματοποιηθεί η όλη επιχείρηση από την πλευρά του περσικού κόλπου.

Από τότε και προοδευτικά άρχισαν δειλά δειλά να διαρρέουν μέσα από το διαδύκτυο, άρθρα, σχόλια, αναλύσεις και χάρτες, που εμμέσως πλην σαφώς προέλεγαν και προέβλεπαν την αυτονόμιση (σε πρώτη φάση) των Κούρδων του Β. Ιράκ, μέσα από μια διαδικασία εδαφικών ανακατατάξεων και αλλαγών στα σύνορα των χωρών την Μ. Ανατολή (στο προηγούμενο άρθρο δημοσιεύτηκε και σχετικός χάρτης με το νέο status της περιοχής).

Η Τουρκία αντιλαμβανόμενη το γεγονός ότι, στο πλούσιο σε αποθέματα πετρελαίου Ιράκ της μετά Σαντάμ εποχής και σε ότι αφορά στη διανομή των «λαφύρων» μένει εκτός νυμφώνος, προσπάθησε να αναστρέψει το όλο κλίμα, είτε προβάλλοντας την ανάγκη στήριξης της σε στρατιωτικό επίππεδο λόγω της δραστηριοποίησης του ΡΚΚ στην νοτιοανατολική Τουρκία, σε συνδυασμό με την στρατιωτική ενισχυμένη παρουσία της εκεί, είτε σε διπλωματικό με την προώθηση του ζητήματος των Τουρκομάνων, όπως αυτό προέκυψε μετά το δημοψήφισμα στο Ιράκ το 2005, γύρω από το καθεστώς που θα υπάγεται η κομβική πόλη του Κιρκούκ.

Το μόνο που πέτυχε είναι μιας μικρής έκτασης υποστήριξης στην παροχή στρατιωτικών πληροφριών από αμερικανικά αναγνωριστικά αεροσκάφη που προειδοποιούν για κινήσεις των μελών του ΡΚΚ, εντός του τουρκικού εδάφους. Πέραν τούτου όμως δεν υπήρξε απολύτως καμμία άλλη ουσιαστική βοήθεια και τα αποτελέσματα της αμερικανικής συνδρομής πενιχρά.

Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να «ξεπληρώσουν το γραμμάτιο» που έχουν με τους Κούρδους, μιας και ήταν οι μοναδικοί τους σύμμαχοι από βορρά. Και αυτό επειδή θεωρούν ότι οι Κούρδοι εξυπηρετούν καλύτερα τα αμερικανικά (και όχι μόνο) συμφέροντα στην περιοχή απ’ ότι οι Τούρκοι.

Από την άλλη, οι Κούρδοι ηγέτες (Μπαρζάνι και Ταλαμπάνι), αφού παραμέρισαν τις όποιες διαφορές που είχαν τα 2 μεγαλύτερα κόμματα (το PUK και το KDP), συμφώνησαν στη διανομή της εξουσίας, με τον πρώτο να αναλαμβάνει την ηγεσία όλων των Κούρδων του Βορείου Ιράκ και τον δεύτερο να γίνεται Πρόεδρος του Ιράκ, παρουσιάστηκαν ενωμένοι μιας και αντελήφθκαν έστω και με εξωτερική βοήθεια, την ανάγκη ενότητας και των πλεονεκτημάτων που θα είχαν από αυτή.

Φτάνοντας στις μέρες μας, η ενεργοποίηση και των Κούρδων της Συρίας (μια τακτική – στρατηγική κίνηση ΜΑΤ του Άσαντ απέναντι στην Τουρκία), αλλά και η έξαρση των συκγρόυσεων μεταξύ τουρκικού στρατού και ΡΚΚ, δίνει μια άλλη διάσταση στο πλέγμα της Μ. Ανατολής. Η ιδέα του κουρδικού κράτους ολοένα μεγαλώνει, αλλά θέλει ακόμη δρόμο ακόμα να διανύσει για την επίτευξη της πλήρους ενσωμάτωσης όλων των εδαφών στο υπό διαμόρφωση κράτος.

Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα, τι γίνεται με την Τουρκία; Η αλήθεια είναι ότι με όλα όσα γράφτηκαν παραπάνω φαίνεται ότι θα είναι ο μεγάλος χαμένος της περιοχής. Όμως τα φαινόμενα απατούν. Η Τουρκία δεν θα φύγει από την περιοχή με άδεια χέρια και για να «πονηρέψουμε» τον αναγνώστη αρκεί να θυμηθούμε:

1.Την αμφισβήτηση της Τουρκίας ότι τα ελληνικά νησιά έχουν δική τους υφαλοκριπήδα όπως καθορίζει το διεθνές δίκαιο.

2.Το προ ετών «θεώρημα» των Τούρκων ότι η Γαύδος δεν είναι ελληνική.

3.Το ότι το Καστελόριζο είναι εκτός Αιγαίου (άρα και εκτός ΑΟΖ).

4.Την πρόσφατη επίσκεψη του πρώην πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον στη χώρα μας και τη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό.

 Τι μπορεί να συζήτησαν ένας αρχηγός κράτος με έναν διευθύνοντα σύμβουλο πετρελαϊκής εταιρείας; Και μάλιστα της εταιρείας που εντόπισε στο κυπριακό οικόπεδο «12» το κοίτασμα φυσικού αερίου.

 Ένας συνδυασμός λοιπόν σκέψης και γεγονότων μπορεί να οδηγήσει τον αναγνώστη σε κάποια συμπεράσματα για το τι πρόκειται να συμβεί στην περιοχή, μιας και η θεωρία του ντόμινο είναι διαχρονική και επίκαιρη συνάμα. Ένα ντόμινο που αργά η γρήγορα θα ξεκινήσει (είτε σε 2 μήνες είτε σε 2 χρόνια δεν έχει σημασία) και θα συμπαρασύρει πολλούς «παίκτες» και φυσικά τους μεγάλους του πλανήτη, που ήδη έχουν καταφτάσει στην περιοχή και δηλώνουν παρών.