Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Αυτό είναι το ερώτημα που κάθε μέρα ακούγεται και διατυπώνεται από το στόμα των πολιτών… Αυτό είναι και το ερώτημα που (θα’πρεπε) να απευθύνεται σε όλους τους διαχειριστές μικρούς και μεγάλους της αυτοδιοικητικής  «εξουσίας»…

Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Κομοτηνή υστερεί σε πολλά σημεία έναντι όμορων δήμων και η καθημερινότητα των πολιτών μερικές φορές εξελίσσεται σε περιπέτεια.

Αναζητώντας την έννοια της πόλης θα μπορούσαμε ως κοινή παραδοχή να πούμε ότι:

«Πόλεις είναι τα μέρη όπου οι άνθρωποι συναντιούνται για να ανταλλάξουν ιδέες, να συνδιαλλαγούν ή απλώς να χαλαρώσουν και να περάσουν όμορφα. Ο ζωτικός χώρος της πόλης -οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα της- αποτελούν τον χώρο έκφρασης αλλά και τον καταλύτη αυτής της διαδικασίας και για αυτό  οι υπεύθυνοι θα πρέπει να φροντίζουν να αυξάνεται ο αριθμός και η ποιότητα καλοσχεδιασμένων και αισθητικά άρτιων δημόσιων χώρων, σε ανθρώπινη κλίμακα, βιώσιμων και σχεδιασμένων με γνώμονα την ασφάλεια, την υγεία και τη ζωντάνια.»

Στα παραπάνω θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και μία πιο τεχνοκρατική αντίληψη, πιο σύγχρονη, υιοθετώντας ως βάση αξιολόγησης της ποιότητας ζωής των πόλεων, τα κριτήρια που έχουν τεθεί από τους συνεργάτες της διεθνούς εταιρείας Mercer.

Πρόκειται,  συνολικά, για 39 διαφορετικά κριτήρια που αφορούν, μεταξύ άλλων, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και οικολογικές πτυχές. Σε αυτά προστίθεται και μια σειρά άλλων παραγόντων όπως προσωπική ασφάλεια και υγεία, δυνατότητες για μόρφωση, συγκοινωνιακά μέσα καθώς και παροχές σε δημόσιες υπηρεσίες.

Δεν θέλουμε να γίνει η Κομοτηνή Άμστερνταμ (με το δίκτυο των ποδηλατοδρόμων) ούτε να διεκδικήσουμε βραβείο Γκίνες (για το κομπολόϊ στο Ταμπάκχανε) ούτε να κερδίσουμε βραβείο της Μαρίας Τερέζας (για φιλευσπλαχνία και αλληλεγγύη) ούτε να γίνουμε πολιτιστική πρωτεύουσα των Βαλκανίων (με το Μέγαρο Μουσικής ή το ΔΠΘ) ή Κέντρο Διαμετακομιστικό της Ευρώπης (με αεροδρόμια και λιμάνια) …

Θέλουμε , απλά, να περπατάμε ελεύθερα  χωρίς το φόβο από τα φοβισμένα και οργισμένα αδέσποτα ζώα, χωρίς το φόβο από τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα που κινούνται επί των ποδηλατοπεζοδρομίων,  χωρίς τη δυσοσμία των απορριμμάτων…

Θέλουμε απλά να έχουμε περιποιημένα πάρκα και παιδικές χαρές, ένα δημοτικό κολυμβητήριο για τα παιδιά μας και πλατείες και πεζοδρόμους που δεν θα τις καταλαμβάνουν  τραπεζοκαθίσματα και πλανόδιοι..

Θέλουμε απλά μία νοικοκυρεμένη πόλη που να υποδέχεται επισκέπτες, φίλους, ξένους με χαμόγελο και φιλοξενία και το ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ να κυκλοφορούμε χωρίς ΦΟΒΟ και ΜΕ ΠΑΘΟΣ στους δρόμους που επιλέξαμε να μεγαλώσουμε τα ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!

Θέλουμε μία πόλη που ο Δήμαρχός της θα έχει ως βασική ιδέα την αξιοποίηση της συλλογικής ευφυίας του τόπου, των υποδομών, του ανθρώπινου δυναμικού και όλων των διαθέσιμων χρηματοδοτικών εργαλείων.

Στη χώρα μας έχουμε ανάγκη την αποτελεσματικότητα και ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση την οικονομική αποτελεσματικότητα.Όταν λείπουν τα χρήματα στηριζόμαστε σε άλλες ισχυρές κινητήριες δυνάμεις όπως οι συνεργασίες, η συναισθηματική ευφυΐα της τοπικής κοινωνίας, η δύναμη των ιδεών των πολιτών και της ακαδημαϊκής – ερευνητικής κοινότητας.

Είναι τόσο δύσκολο;