Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Η πολιτική είναι ένα ένα παίγνιο εξουσίας. Και κάθε παίγνιο έχει κανόνες.Κι αυτό είναι το νόημα της Δημοκρατίας που καθιστά την πολιτική τέχνη ως εργαλείο και όπλα απέναντι σε όσους επιχείρησαν κι επιχειρούν στο όνομά της και με δόλια μέσα να επιτύχουν αλλότριους σκοπούς.

Φθάνοντας στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, το 2015, βρεθήκαμε ενδεχομένως και στη νέα φάση του «μεταδημοκρατικού φαινομένου» όπου η τεράστια ενίσχυση του κεφαλαίου σε συνδυασμό με την περιθωριοποίηση των μαζών αλλά και την εμπορευματοποίηση της πολιτικής διαδικασίας είχαν ως αποτέλεσμα τα πολιτικά κόμματα να γίνουν υποχείρια των επιχειρηματιών ενώ οι παλιοί δημοκρατικοί θεσμοί διατηρούνταν ως απλές επιφάσεις.

Το πολιτικό κενό που παρουσιάσθηκε είναι συγκρίσιμο με το αντίστοιχο που εμφανίσθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή το 1950, μετά τον εμφύλιο και το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας, με την ουσιαστική διαφορά από τις δύο προηγούμενες ιστορικές στιγμές, ότι ο βασικός σχηματισμός της Αριστεράς βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο των εξελίξεων και όχι στο περιθώριο υπό το βάρος μιας ήττας.

Όπως είχε και τότε επισημανθεί, οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 σηματοδότησαν το κλείσιμο του ιστορικού κύκλου της Μεταπολίτευσης και την άνοδο της Αριστεράς.Η άνοδος αυτή συνοδεύθηκε και από το αίσθημα της τόνωσης του αισθήματος της “Εθνικής Υπερηφάνειας” αλλά και από την έντονη στήριξη στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για τους χειρισμούς του στην “διαπραγμάτευση” που οδήγησε στο Τρίτο Μνημόνιο και αποτυπώθηκε με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5/7/2015.

Η σημασία της λαϊκής ετυμηγορίας ήταν τριπλή: Πρώτον, σηματοδότησε την πρωτοφανή πολιτική χρεωκοπία και την εκλογική κατάρρευση του δικομματικού συστήματος, που συγκροτήθηκε μετά τη δικτατορία, αλλά και του ισχύοντος εκλογικού συστήματος. Δεύτερον, απονομιμοποίησε κοινωνικά την εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μνημονίου. Τρίτον, η εκλογική ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδότησε το τέλος της εποχής ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική επανεμφάνιση της Αριστεράς, για πρώτη φορά ύστερα από περιθωριοποίηση πολλών δεκαετιών.

Τότε είχαμε εντοπίσει αναρωτηθεί, σε σειρά κειμένων πολιτικής ανάλυσης ότι βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο της “μεταπολιτικής” που σηματοδοτεί την  μία ανάγκη μιας μάζας πολιτών-ψηφοφόρων θυμάτων της κρίσης να αποκτήσουν μία συλλογική ταυτότητα, να εξελιχθούν σε μία συλλογικότητα πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές των καθιερωμένων πολιτικών ιδεολογιών και αιρετικών ιδεολογημάτων του παρελθόντος.

Αυτή η φάση της μεταπολιτικής συμπεριφοράς ταυτόχρονα ευνοεί την ανάπτυξη μηχανισμών και ομάδων πίεσης με ανεξέλεγκτη δράση και με πρόσχημα το καλό του έθνους, την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, την ασφάλεια των πολιτών, κοκ.

Το βασικό ερώτημα που παραμένει είναι κατά πόσον η νέα συλλογική οντότητα διαμαρτυρίας που γεννάται θα οδηγήσει σε «εξέγερση» και «ρήξη» ή θα παραμείνει μια περιστασιακή διέγερση των ανακλαστικών των λαικών και μεσαίων στρωμάτων που οδηγούνται σε εξαθλίωση ενώ κάποιες κομματικές σέχτες θα επωφελούνται από την τάση αυτή.

Και φθάσαμε σήμερα εν έτει 2022, στην Θράκη,  ο (μισός)ΣΥΡΙΖΑ ΑΜΘ να εξισώνει τα μειονοτικά δικαιώματα με την ισλαμο-εκτουρκισμένη αριστερά και να θεωρεί ότι η υπεράσπιση των μειονοτικών δικαιωμάτων περνάει μέσα από νόθευση αποτελεσμάτων.

Πρόκειται, λοιπόν,  για μια σέχτα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ , ένα παράκεντρο που υλοποιεί πολιτική μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε Ισλαμοσυντηρhτικο κόμμα πλήρως προσδεδεμένο στην πολιτική ατζέντα του προξενείου.

Η κοινωνία της Ροδόπης, το πολιτικό δυναμικό και οι γνήσιες δυνάμεις της Αριστεράς καλούνται να λάβουν θέση!!!

Αλλοίωση αποτελέσματος στον ΣΥΡΙΖΑ ΑΜΘ εκθέτει το κόμμα πανελλαδικά – Υποταγή Αλέξη Τσίπρα στις τουρκικές πιέσεις;