Το να προσπαθήσεις να πάρεις θέση για τα όσα γίνονται στο Ιράκ αυτό το διάστημα, χωρίς πρώτα να έχεις μια στοιχειώδη γνώση της κατάστασης, είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις σε οπαδό συλλόγου της Θεσσαλονίκης πως για την αποτυχία της ομάδας του δεν φταίει το κατεστημένο «κράτος της Αθήνας». Είναι σχεδόν αδύνατον.

Το Ιράκ απολάμβανε τη στήριξη των ΗΠΑ και είναι «εχθρός» της Σαουδικής Αραβίας, η οποία με τη σειρά της είναι στο πλευρό του Ομπάμα. Αλλά η Βαγδάτη είναι και υπέρ της Συρίας, η οποία αποτελεί βασικό κόκκινο πανί για τον Λευκό Οίκο. Την ίδια ώρα, το Ισραήλ τα πηγαίνει καλά μόνο με την Αίγυπτο στη γύρω περιοχή, η οποία Αίγυπτος, όμως, τα βρίσκει με το Ιράκ και τη Σ. Αραβία, κάτι που ενοχλεί το Τελ Αβίβ. Κοινώς, μύλος (μια πολύ απλοϊκή αποτύπωση της κατάστασης εδώ).

Δοκιμάστε να ρωτήσετε για τη λέξη «τζιχαντιστές» στον περίγυρό σας, θα σας κοιτούν λες και τους είπατε πως δεν παίξατε ρακέτες στις παραλίες το καλοκαίρι. Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό από τη γενικευμένη άγνοιά μας για τα όσα γίνονται λίγα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αυτές τις ημέρες βρέθηκα σε κοινές παρέες με βουλευτές που εκλέγονται στην επαρχία. Στερεά Ελλάδα και Θεσσαλία, κατά βάση. Η συζήτηση άρχισε με τα τεκταινόμενα του ελληνικού καλοκαιριού, συνεχίστηκε με τις ξαπλώστρες της Μυκόνου και τα απομονωμένα θέρετρα της Πελοποννήσου να έχουν την τιμητική τους και έκλεισε με τα όσα γίνονται στον κόσμο. Σε Ουκρανία και Ιράκ, κυρίως. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει και με τα δελτία ειδήσεων.

Άκουσα γαργαλιστικές λεπτομέρειες για το πώς συμπεριφέρονται οι ξενοδόχοι και οι επιχειρηματίες του τουρισμού σε πολιτικούς. Παρατήρησα, μάλιστα, πως ήξεραν απέξω τον τιμοκατάλογο γνωστών εστιατορίων και bar. Είδα, όμως, πως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Επιδερμικές εξηγήσεις για τον «καλό» ή «κακό» Πούτιν, για το αν μπορεί να «τη σπάσει στον Ομπάμα» και καμία γνώση για την κατάσταση στο Ιράκ. Για τον συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή, για τα συμφέροντα του Ισραήλ ή του Αζερμπαϊτζάν ή ακόμη για το εάν και κατά πώς εξηγείται η διαφορετική στάση της Τουρκίας σε σχέση με τις περασμένες δεκαετίες, τουλάχιστον όσον αφορά τις πραγματικές της επιδιώξεις πίσω από τη ρητορική στη διπλωματία της.

Υπάρχει η λογική που λέει πως όσους σφάζουν και θερίζουν στο όνομα της θρησκείας τους πρέπει να τους σφάξεις κι εσύ. Αυτή τη στάση πρέπει να έχει η Δύση. Υπάρχει και η λογική που λέει πως πρέπει να μείνει αμέτοχη γιατί σε διαφορετική περίπτωση εξυπηρετεί ίδια συμφέροντα. Υπάρχει και η τρίτη επιλογή που θέλει μια εμπλοκή της μεν, πιο διακριτική και χωρίς πολεμική υποστήριξη δε. Σε κάθε περίπτωση πολλά μπορούν να ειπωθούν. Αλλά για να γίνει αυτό, αρμόδια και υπεύθυνα, πρέπει όταν βυθίζεσαι στις αναπαυτικές πολυθρόνες του κότερου που κινείται μεταξύ Σύμης και Ρόδου να μη διαβάζεις στο tablet παραπολιτικά και κουτσομπολίστικα site, αλλά -έστω- τα διεθνή Μέσα. Πού ξέρεις, αγαπητέ Έλληνα πολιτικέ; Μπορεί να πέσεις πάνω σε κανένα άρθρο που τυχαίνει να το έχει γράψει ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας σε κυριακάτικη εφημερίδα για τα όσα γίνονται στο Ιράκ. Πάλι καλά που δεν βρήκαν κανέναν τάφο στην Αμφίπολη του Γιορκσάιρ γιατί δεν είμαι πολύ σίγουρος πως θα έβρισκε χρόνο ο Κάμερον.