Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Η παρουσία θεσμικών φορέων (βουλευτές, δήμαρχοι, διευθυντές Α’βάθμιας και Β’βάθμιας εκπαίδευσης κ.α.) σε αγιασμούς σχολείων εν όψει της νέας χρονιάς είναι μια εικόνα που σχεδόν όλοι μας την περνάμε “στα ψιλά γράμματα” (θεωρώντας την ως κάτι συνηθισμένο), ωστόσο αυτό που διαπιστώνουμε από την κοινωνία είναι πως λίγοι είναι αυτοί που τις βλέπουν με ιδιαίτερα θετικό μάτι.

Οι λόγοι μπορούν να αναζητηθούν στο γενικότερο κλίμα δυσπιστίας με την οποία αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι το πολιτικό τοπίο της χώρας και της τοπικής κοινωνίας. Ίσως πάλι (ιδίως στα μικρά παιδιά) ένας λόγος να είναι και η αγωνία πολλών γονέων για το πως τα παιδιά τους θα συνηθίσουν στις πρώτες τους ημέρες στο σχολείο.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όλο αυτό αποτελεί μια εικόνα λίγο-πολύ συνηθισμένη.

Φέτος όμως είδαμε σε πόλεις της ΑΜΘ για πρώτη φορά και υποψήφιους δημάρχους να δίνουν το παρόν σε αγιασμούς σχολικών μονάδων, είτε σε ένα σχολείο είτε σε πολλές. Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο είχαμε να το δούμε από τις ημέρες του “Καποδίστρια” -καθώς μέχρι και το 2010 οι αυτοδιοικητικές εκλογές διεξάγονταν φθινόπωρο-, κάτι που φυσικά μάς έκανε να ξεχάσουμε κάτι απλό:

Όπως οι υποψήφιοι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, εκ του νόμου, δεν έχουν κανέναν θεσμικό ρόλο να παρευρίσκονται σε τέτοιες εκδηλώσεις (είναι προφανές πως αν το παιδί ενός υποψήφιου δημάρχου πηγαίνει στο σχολείο, η παρουσία του ως γονιού όχι απλά είναι επιθυμητή αλλά ίσως και αναγκαία)!

Βέβαια θα μας πει κάποιος “Μα, μας κάλεσαν και πήγαμε, είπαμε και μια ευχή και όλα καλά. Πού είναι το πρόβλημα;”

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν λέμε πως δεν έχει το δικαίωμα κάποιος υποψήφιος δήμαρχος να παρευρεθεί σε αγιασμό, προφανώς και το έχει ως ένας οποιοσδήποτε πολίτης αυτής της χώρας που απολαμβάνει του δικαιώματος της ελευθερίας μετακίνησης εντός της χώρας.

Αυτό που λέμε είναι πως δεν έχει τον θεσμικό ρόλο να το κάνει -είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Και εν πάσει περιπτώσει, αν θέλει ο εκάστοτε υποψήφιος δήμαρχος να πάει σε ένα σχολείο για να μάθει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθηγητές και γονείς και παιδιά, έχει κάθε δικαίωμα -μη σας πούμε και ηθική υποχρέωση. Φυσικά και τα σχολεία έχουν πολύ μεγάλα προβλήματα, τα οποία πρέπει να αναδεικνύονται διαρκώς (και τι καλύτερο και πιο φυσιολογικό από το να τα αναδείξει ένας υποψήφιος δήμαρχος ο οποίος θέλει να δώσει την υπόσχεση πως θα κάνει τα πάντα για να δώσει λύσεις).

Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει (κατά την ταπεινή μας άποψη) την ώρα που είναι σε εξέλιξη ο αγιασμός του σχολείου, μια στιγμή πολύ σημαντική για την ίδια τη ψυχοσύνθεση των παιδιών και την ενσωμάτωσή τους -ιδίως των μικρότερων.

Δεν είναι θέμα ευαισθησίας απέναντι στα σχολεία και τα προβλήματά τους -όλοι μας έχουμε την καλύτερη διάθεση και όλη την ευαισθησία απέναντι στα σχολεία και τα παιδιά. Είναι θέμα πολιτικού πολιτισμού και πολιτικού ήθους.

Αυτό ακριβώς προσπάθησε να αναδείξει στην Καβάλα ο Έγκριτος Συνάδελφος  Τάσος Μαρκουλίδης, πλην όμως βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με τους υποψήφιους δημάρχους (με συγκεκαλυμμένες απαντήσεις προκειμένου να μη θίξουν ονόματα και υπολήψεις και να μπορέσουν, μετά, να πουν πως “δεν μιλούσαμε για εσάς κ. Μαρκουλίδη”) και τους δημοτικούς τους συμβούλους -οι οποίοι, φυσικά, πέραν των αναμενόμενων “αγιογραφιών” απέναντι στους επικεφαλής των ψηφοδελτίων στα οποία έχουν ενταχτεί, πέρασαν και στην (εξίσου) αναμενόμενη επίθεση κατά του τύπου, με τις γνωστές εκφράσεις όπως “παπαγαλάκια”, “δημοσιογραφίσκοι”, “έχοντες την ανάγκη να προβληθούν” κλπ (αυτή τη φορά είδαμε και κάτι για “ιοβόλα ερπετά”…).

Το ενδιαφέρον, βέβαια, είναι πως οι μόνοι που βρέθηκαν ενάντια στα όσα έγραψε ο Μαρκουλίδης ήταν ακριβώς οι ίδιοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι και οι σύμβουλοί τους -όλοι οι άλλοι, που δεν έχουν ενταχτεί σε ψηφοδέλτια, επικρότησαν αυτό που έγραψε ο Συνάδελφός μας.

Το αστείο, όμως, είναι πως σε όλη αυτή την “κόντρα για το πάπλωμα” επιστρατεύτηκε και τοπική μερίδα δημοσιογράφων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη δική τους “πένα” για να εξαπολύσουν εξαιρετικά χυδαίες επιθέσεις σε βάρος του Μαρκουλίδη (επικροτώντας, παράλληλα, τις απαντήσεις των υποψήφιων δημάρχων).

Να τονισθεί ότι οι  συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι έχουν στην πλάτη τους σωρεία από καταδίκες για συκοφαντική δυσφήμηση, ενώ είναι γνωστοί στην τοπική κοινωνία για τα φέσια που έχουν αφήσει στους παλιούς τους εργαζόμενους

Και μιλάμε για επιθέσεις οι οποίες, πέραν από τα “ανέκδοτα” περί ζητιανιάς σε πολιτικά γραφεία για διαφημίσεις (όσοι είναι στην Καβάλα γνωρίζουν πολύ καλά πως για τον συνάδελφό μας κάτι τέτοια φαινόμενα είναι εντελώς ξένα) έφτασαν στο σημείο να μιλήσουν ακόμα και… για την μητέρα του Μαρκουλίδη (η οποία, σημειωτέων, πάσχει από άνοια), ακόμα και… για τα γατιά που διατηρεί στο σπίτι του!

Με απλά λόγια, μια επίθεση άνευ προηγουμένου, απλά και μόνο διότι ένας δημοσιογράφος έγραψε και τεκμηρίωσε μια άποψη -χωρίς μάλιστα να προσβάλει κανέναν υποψήφιο δήμαρχο ή να αμφισβητήσει την όποια ευαισθησία του απέναντι στα παιδιά και στα προβλήματα των σχολείων!

Πέραν, φυσικά, του γεγονότος πως κάτι τέτοια φαινόμενα είναι απολύτως φυσιολογικό (αν και κατακριτέο, κάτι που το παραδέχτηκε και ο ίδιος του) να “βγάλουν από τα ρούχα του” τον συνάδελφό μας και να τον οδηγήσουν ακόμα και σε όχι και τόσο πολιτισμένες “ενέργειες”,

το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι άλλο:

Αν για κάτι που έχει μόνο τοπική σημασία και είναι αρκούντως μικρό και “αδιάφορο” (όπως η παρουσία υποψήφιων δημάρχων σε αγιασμούς) ξεσηκώνεται το σύμπαν, τι να πούμε εμείς που καθημερινά τα βάζουμε με το κατεστημένο του προξενείου;

Είναι ένα ερώτημα…