Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Το διαμορφούμενο σκηνικό στο γεωπολιτικό υποσύστημα της βαλκανικής ενδοχώρας, δημιουργεί μία σειρά ανοικτών ζητημάτων για την ελληνική εξωτερική πολιτική, η οποία βαίνει διαρκώς αυτονομούμενη από την διπλωματία ισχύος και τους φορείς που θα έπρεπε να την σχεδιάζουν ,να την ασκούν και να την επιβάλλουν.

Η “πρόσφατη” κρίση στο Κοσσυφοπέδιο με την παραίτηση από το αξίωμα του Πρωθυπουργού του κοσοβάρικου προτεκτοράτου Ραμούς Χαραντινάι, παραπέμπει σε μία σειρά τακτικισμών με ορίζοντα λήξης τον προσεχή Μάρτιο 2020, ημερομηνία διεξαγωγής των σερβικών εκλογών κι εφόσον έχουν προηγηθεί οι εκλογές στο προτεκτοράτο του Κοσσυφοπεδίου όπου θα κριθεί τόσο η ισχύς των αντιμαχομένων φατριών όσο και ο βαθμός τιθάσευσης των εκπροσώπων της σερβικής μειονότητας.

Σε εκκρεμότητα βρίσκεται, επίσης, η άλλη ενδοαλβανική σύγκρουση στα τιρανα, όπου θα δοθεί σκληρή μάχη επικράτησης ανάμεσα στον Έντι Ράμα και τον Λούλζίμ Μπάσα με απροσδιόριστο και για τους δύο παράγοντα ισχύος αλλά και ανατροπής τη νεότερη γενιά του αλβανικου εκλογικού σώματος η οποία λειτουργεί αντιδραστικά και με ξένη οργανωμένη υποκίνηση, κάτι που είδαμε και στις πρόσφατες διαδηλώσεις στη γειτονική χώρα

Να υπενθυμίσουμε ότι οι πρωθυπουργοί Αλβανίας Εντι Ράμα και Κοσσυφοπεδίου Ραμούς Χαραντινάι, ,εμφανίστηκαν στο άμεσο παρελθόν ως οι εκφραστές του νέου αλβανικού εθνικισμού έτοιμοι να προωθήσουν τη λεγόμενη «ενοποιητική πλατφόρμα» με στόχο την κατάργηση των μεταξύ τους συνόρων (με πρότυπο τη ζώνη Σένγκεν της ΕΕ, ώστε να επιτευχθεί η ελεύθερη κίνηση προσώπων, προϊόντων και υπηρεσιών), τη θέσπιση κοινών ακαδημαϊκών προγραμμάτων στα πανεπιστήμια και τη δημιουργία κοινών πρεσβειών και προξενείων αμφοτέρων πλευρών στο εξωτερικό.

Στο ίδιο γεωγραφικό χώρο, αναμένει και τις εξελίξεις για την “επίλυση” του Κοσοβικού Ζητήματος σε διπλωματικό επίπεδο η πολιτική ηγεσία της πρώην ΠΓΔΜ η οποία μετά τη συμφωνία των Πρεσπών δίνει την δική της εσωτερική μάχη για επιβίωση στο διεθνές περιβάλλον, αποθέτοντας ελπίδες στην αμερικανική διπλωματία στην οποια η αλβανική ηγεσία της περιοχής απηύθυνε “πρόταση” ώστε να εμπλακούν και οι ΗΠΑ ως μεσολαβητής στο διάλογο Βελιγραδίου – Πρίστινας, ρόλο που έως τώρα παίζει αποκλειστικά η επικεφαλής της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Φεντερίκα Μογκερίνι.

Εκτιμάται ότι η περιοδεία στην Ελλάδα και την πρώην ΠΓΔΜ που θα πραγματοποιήσει αυτήν την εβδομάδα (21-27 Ιουλίου) ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδιος για ευρωπαϊκά και ευρασιατικά θέματα, Φίλιπ Ρίκερ, προκειμένου να συναντηθεί με κυβερνητικά στελέχη, εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών και επιχειρηματίες, εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο, δείχνοντας ότι οι στρατηγικοί εταίροι των ΗΠΑ θέλουν εκμεταλλευθούν την αδυναμία της ΕΕ (κυρίως του γαλλογερμανικού άξονα) να επιβάλλουν μία (οποιαδήποτε) λύση στο Κοσοβικό.

Ο “φόβος” του ρωσικού παράγοντα ο οποίος συντηρεί τις “ζώνες χαμηλής έντασης” μέσα από δομές υπόγειας και παράλληλης διπλωματίας περιπλέκει την όλη κατάσταση σε συνδυασμό με τις εξελίξεις σε γειτονικά κι αλληλοεπιδρούμενα γεωπολιτικά υποσυστήματα της Αν Μεσογείου, χωρίς να μας διαφεύγει η κατάσταση στη γειτονική Τουρκία και στον εγγύς χώρο καθώς και οι διαμορφούμενες κατά τόπους ισορρόπίες στους εσωτερικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς παίκτες.

Οι εξελίξεις που παρατηρούνται σε επίπεδο “διμερών σχέσεων” με έντονο συγκρουσιακό προσκήνιο δημιουργούν ένα παρασκήνιο που εν πολλοίς προσδιορίζεται από την ικανότητα επιτιθεμένων κι αιφνιδιαζομένων να αντιδράσουν ανάλογα προς τα συμφέροντά τους. Πρόκεται , δηλαδή, για ένα ιδιότυπο crash test ηγεσιών, ηγετών και δομών σε ένα αδυσώπητο και ατέρμονο reality check ανάμεσα σε θεωρητικούς, σημειολόγους, αναλύτες αλλά πραγματικούς πρωταγωνιστές διεθνών σχέσεων

Η σύγχρονη ελληνική διπλωματία της μεταπολιτευτικής περίοδου έχει να επιδείξει ένα εξαιρετικό έργο στους διαδρόμους και τα τραπέζια της διεθνούς κοινότητας, όχι όμως και στα πεδία όπου κρίνεται η επιβίωση του Έθνους , η εδαφική ακεραιότητα και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα του απανταχού Ελληνισμού. Μέγα λάθος η αποδέσμευση της σύγχρονης διπλωματίας από τους συντελεστές της διπλωματίας ισχύος, καθώς οι Έλληνες διπλωμάτες υπέκυπταν στην ηδονή του διαλόγου χωρίς να έχει προηγηθεί η απάντηση στα επώδυνα στρατιωτικά τελεσμένα που δημιουργούσαν οι (προαιώνιοι) αντίπαλοί μας.

Η διχοτομημένη Κύπρος, οι γκρίζες ζώνες των Ιμίων και η διαρκώς αυξανόμενη αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από τον τουρκικό/νεοθωμανικό παράγοντα πρέπει να βάλουν σε σκέψεις την νεοεκλεγείσα Ηγεσία και τον Έλληνα Πρωθυπουργό που έχει θα κληθεί να αντιμετωπίσει προβλήματα πολύ μεγαλύτερα από την αισθητική αναβάθμιση των πόλεων και την προάσπιση των ανθρωπινων δικαιωμάτων. Οι νέες απειλές ασφαλείας, οι υβριδικοί πόλεμοι, η αναβίωση μικρών και μεγάλων εθνικισμών, η λαθρομετανάστευση, οι επαπειλούμενοι εδαφικοί μετασχηματισμοί,είναι κάποια εξ αυτών.

Οι βαλκανικές εμμονές του γράφοντος δεν μπορούν παρά να οδηγούν στο κλείσιμο αυτού του σημειώματος με την προτροπή να αναγνωσθεί η αυτοβιογραφία του κ. Ραμούς Χαραντινάι στην οποια ο συνομιλητής της διεθνούς κοινότητας Κοσοβάρος πρωθυπουργός δεν κρύβει ότι σκότωνε αθώους πολίτες και μέλη των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας κατά τη διάρκεια της λεγόμενης κοσοβικής κρίσης!

Στην συνοδευτική φωτογραφία το yellow house, ο αυτοσχέδιος χώρος μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων όπου φερεται να έχασαν την ζωή τους περίσσότερα από 300 Σέρβοι αιχμάλωτοι του UCK.