Η συστηματικότητα και η συνέχεια της Τουρκικής πολιτικής έρχεται συνήθως να καλύψει την αποσπασματικότητα, την ασυνέχεια και την προχειρότητα της Ελλάδας.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτού είναι η Θράκη.

Η Συνθήκη της Λοζάνης προσδιορίζει τη μειονότητα στη Θράκη ως θρησκευτική και τη χαρακτηρίζει ως Μουσουλμανική με τη συνέναιση Ατατουρκ-Βενιζέλου και σύμφωνα πάντα με το διεθνές δίκαιο. Η Ελλάδα και όχι η Τουρκία, αναγνώρισε το δικαίωμα Ατομικού Αυτοπροσδιορισμού στους πολίτες της, αποδεικνύοντας την πίστη της στο Διεθνές Πρότυπο Ανοιχτής Δημοκρατικής Διαπολιτισμικής Κοινωνίας,που οικοδόμησε μεταπολιτευτικά στη Θράκη. Αυτό σε καμία όμως περίπτωση δε σημαίνει αναγνώριση του “Συλλογικού Προσδιορισμού”, που επιδιώκει να επιβάλει η Τουρκία, ο οποίος άλλωστε δεν προβλέπεται ούτε από το διεθνές δίκαιο, μια που τις μειονότητες τις προσδιορίζουν οι διεθνεις συνθήκες.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το 2008 για τη Τουρκική Ενωση Ξάνθης(ΤΕΞ) που καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση “της Ελευθερίας του Συνεταιρίζεσθαι”, έρχεται να αποκαλύψει την Ελληνική προχειρότητα και την Τουρκική παρεμβατικότητα στη Θράκη.

Η Ελληνική προχειρότητα προκύπτει από την ασυνέχεια και την ασυνέπεια της Ελληνικής πολιτικής που σχεδιάζει συνήθως με το βλέμμα στις επόμενες εκλογές και όχι στις επόμενες γενιές.

Το 1928 και το 1935 το τοπικο Πρωτοδικείο στη Θράκη αναγνώρισε τα σωματεία ως Τουρκικά, επηρεασμένο από την Ελληνο-Τουρκική φιλία της εποχής και φοβούμενο τον Βουλγαρικό Εθνικισμό στην αρχή και το Βουλγαρικό Κομμουνισμό στη συνέχεια.

Το 1983 στο κλίμα της παράνομης Τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, η Ελληνική Δικαιοσύνη δικαιώνει σε όλους τους βαθμούς την προσφυγή του Νομάρχη Ξάνθης εναντίον του όρου “Τουρκική” ως αντιβαίνοντος στην ουσία της Συνθήκης της Λοζάνης που μιλά για “Μουσουλμανικές μειονότητες”.

Το 1990 η εφαρμογή της απόφασης οξύνει τη ρητορική του Παντουρκισμού και γεννά τα κόμματα των Ανεξαρτήτων βουλευτών (Σαδήκ & Φαήκογλου) που επανεμφανίστηκαν (DEP) στις τελευταίες Ευρωεκλογές(2014) θριαμβευτικά ως μέλη της FUEN με το Ελληνικό μιντιακό και πολιτικό σύστημα να κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Το 2011 ο Άρειος Πάγος παρότι οχλειται από το ΕΔΔΑ δεν υποχωρεί, με συνέπεια το θέμα να πάει στο Συμβούλιο Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, το οποίο προειδοποιεί δις τις Ελληνικές κυβερνήσεις το 2014 και το 2015.

Το 2017 διατυπώνεται η πρώτη απειλη κυρώσεων σε βάρος της Ελλάδας για μη σεβασμό της υπογραφής της στην ΕΣΔΑ.

Η Ελλάς έχει τρεις επιλογές:

Να μην προσαρμοστεί, με κίνδυνο σοβαρών κυρώσεων από το Συμβούλιο της Ευρώπης(Διεθνής απομόνωση μέχρι και απειλή εξόδου από το ΣΤΕ και όξυνση του μειονοτικού στη χειρότερη διεθνή συγκυρία βλ. Καταλονία, Λομβαρδία, Κουρδικό).

Να αποδεχθεί την ουσία της απόφασης, διευκολύνοντας την πολιτική του νεοθωμανικού αναθεωρητισμού, που επιδιώκει την τουρκοποίηση Πομάκων και Ρομά ,δηλ. “Των μειονοτήτων της μειονότητας”, την πολιτική και θρησκευτική χειραγώγηση της Μουσουλμανικής μειονότητας και τη χρησιμοποίηση της ως εργαλείο της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ( βλ. Νταβούτογλου Στρατηγικό Βάθος) που θα επιτρέψει στην γείτονα όχι μόνο να παρέμβει στα εσωτερικά μας επιδιώκοντας “τη Συνδιοίκηση στη Θράκη” , αλλά και να προειδοποιήσει τη Δύση ότι αν απειληθούν τα ανατολικά της σύνορα, δε θα διστάσει να μεταφέρει τη φωτιά στην αυλή της ΕΕ δηλ. στα Βαλκάνια. Δεν είναι τυχαίο ότι χρονικά τώρα εκδηλώνεται η νέα ρητορική Ερντογάν για “Σύνορα της ψυχής που δεν ταυτίζονται με τα υφιστάμενα σύνορα”, για δημοψήφισμα στη Θράκη, για ευθεία αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης…

Να επαναφέρει με τροπολογία την υπόθεση στην Ελληνική Δικαιοσύνη για να κριθεί από μηδενική βάση, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα να διορθωθούν λάθη και να αναδειχθούν στοιχεία τα οποία υποτιμήθηκαν ή αγνοήθηκαν κατα την προηγούμενη διαδικασία. Πχ είναι ανεπίτρεπτη η ενιαία αντιμετώπιση Της ΤΕΞ και του Συλλόγου Τούρκων γυναικών Ροδόπης με τον Μειονοτικό Σύλογο Νέων Έβρου ή η μη επαρκής ανάδειξη της τουρκικής παρεμβατικότητας με στόχο την “Συνδιοίκηση ή και την Αυτονομία της Θράκη” όπως δημόσια υποστηρίζουν οι Τούρκοχρηματοδοτούμενοι “Σύλλογοι Αλληλεγγύης Τούρκων Δ. Θράκης” της Γερμανίας.

Αναμφισβήτητα η τρίτη λύση είναι η πιο ενδεδειγμένη, όχι όμως με τον πρόχειρο, θορυβώδη και ψηφοθηρικό τρόπο που το επιχείρησε η κυβέρνηση. Χωρίς καν ενδοκυβερνητική και βέβαια εθνική συνεννόηση, την τελευταία στιγμή και χωρίς να έχει αναπτύξει επαρκώς στην Ευρώπη μια πειστική επιχειρηματολογία που θα θέτει το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις.

Για ακόμα μια φορά η Ελλάδα κινδυνεύει να πληρώσει την ασυνέχεια και τις αντιφάσεις της πολιτικής της καθώς και την αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να συνέννοηθουν μεταξύ τους ακόμα και για ένα τόσο σοβαρό εθνικό ζήτημα.

Θυμίζω ότι ακόμα δεν έχει ανταποκριθεί κανείς στο αίτημα 60 περίπου βουλευτών της ΝΔ που ζητήσαμε πριν τρια περίπου χρόνια τη σύσταση “Διακομματικής Επιτροπής για την Ανανάπτυξη και την Ανάδειξη της Θράκης”.

Στο βιβλίο μου “Θράκη το επόμενο βήμα…” δε δίστασα περιφρονώντας το πολιτικό κόστος να αναφερθώ στοιχειοθετημένα σε αλήθειες που πληγώνουν. Δυστυχώς οι αγωνίες μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι του τυπογραφείου. Ελπίζω αυτή τη φορά η Ελλάδα να ξεπεράσει έγκαιρα τον κακό της εαυτό.

*του Δρ. Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη, επισκέπτη Καθηγητή Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, πρ. Υπουργού & τ. βουλευτή Ροδόπης

(πηγή:  Via Diplomacy)