Γράφει η Μαρία Λευτάκη*

            Και είμαστε πάλι στο σημείο “μηδέν”, εκεί όπου αρχίζουν και τελειώνουν όλα για τις οικογένειες μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και τους ίδιους τους μαθητές που δικαιούνται παράλληλη στήριξη. Εκεί που αρχίζει μια σχολική χρονιά και μαζί της ξεκινούν οι αγωνίες και οι εφιάλτες για τους μαθητές που υποστηρίζονται ανεπαρκώς ή και καθόλου από το πρόγραμμα της παράλληλης στήριξης. Και έρχεται το Yπουργείο (όπως όλα τα Yπουργεία Παιδείας της τελευταίας δεκαετίας) να τελειώσει τα όνειρα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες της ισότιμης συμμετοχής στην παιδεία για τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

            Και είναι πολλά  τα χρόνια!  Και είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι, τόσο αποκαμωμένοι, τόσο αηδιασμένοι.

            Όλα αυτά τα χρόνια φωνάζουμε, διεκδικούμε. Τα παιδιά μας ξεκινούν τη σχολική χρονιά χωρίς την αυτονόητη πρόσβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί αυτονόητη πρόσβαση αποτελεί η παρουσία του εκπαιδευτικού παράλληλης στήριξης δίπλα τους.

            Και όλο μας λέτε: δε βγαίνουν τα νούμερα, δεν επαρκούν τα χρήματα…αλλά τα παιδιά μας δεν είναι νούμερα! Όμως είμαστε οι μόνοι τελικά που δεν τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια! Και είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί που όλοι το αντιμετωπίζουν σαν νούμερο. Και τι νούμερο; Βαρίδι του κρατικού προϋπολογισμού.

            “Συμπερίληψη”, “αρμονική συνύπαρξη”, “ισότιμη αντιμετώπιση”, “προσβασιμότητα”, “ένα σχολείο για όλους” και άλλα φούμαρα, πολλά!

Τόσα χρόνια η ίδια παραμύθα , μεγάλα λόγια, άντε και καμιά αφίσα να στολίζει τους σχολικούς διαδρόμους…μέχρι εκεί. Μέχρι εκεί ξέρετε; Μέχρι εκεί θέλετε; Μέχρι εκεί μπορείτε;

            Είναι χιλιάδες οι προσλήψεις που ζητάτε, λέτε! Μα ποιός τις ζητάει; Εμείς ή οι γνωματεύσεις των ΚΕΔΑΣΥ; Ζούμε στη χώρα του απόλυτου παραλογισμού! Ο επίσημος φορέας του Υπουργείου Παιδείας , το ΚΕΔΑΣΥ, αξιολογεί και γνωμοδοτεί για παράλληλη στήριξη, κατόπιν έρχεται το αρμόδιο Υπουργείο και “αδειάζει” τον αρμόδιο φορέα του, ισχυριζόμενο ότι οι μαθητές δεν χρειάζονται την παράλληλη στήριξη.

            Τελευταία ειπώθηκε και το εξής εμπνευσμένο, ότι οι μαθητές δεν χρειάζονται τον εκπαιδευτικό της παράλληλης στήριξης σκιά δίπλα τους και ότι ένας εκπαιδευτικός μπορεί να υποστηρίζει ταυτόχρονα  περισσότερους από έναν μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Τόσο απλά! Απλά μαθηματικά! Και κάπως έτσι βγαίνουν τα νούμερα…

            Και έχεις και εκείνους τους γονείς, τους άλλους, ξέρετε εσείς! Εκείνους με τα τέλεια παιδιά, τα αψεγάδιαστα, να σε κοιτούν υποτιμητικά, να σε προσβάλουν, να σε απαξιώνουν. Εκείνους που ζουν με τη ψευδαίσθηση ότι καθόλου δεν τους αφορά το πρόβλημα του μαθητή με διάγνωση, διότι το δικό τους το παιδί δεν έχει ούτε διάγνωση, αλλά κυρίως ούτε πρόβλημα. Όταν όμως στο τμήμα των παιδιών τους θα υπάρχουν 4-5 μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες με έναν εκπαιδευτικό της παράλληλης στήριξης , γιατί αυτός είναι ο στόχος να στοιβάζουν όλους τους μαθητές με διαγνώσεις σε ένα τμήμα για να απασχολούν λιγότερους εκπαιδευτικούς, τότε θα τους αφορά. Αφού κανένας γονιός δε θα θέλει να βρίσκεται το δικό του, το τέλειο παιδί, στο τμήμα με τα “βλαμμένα” . Γιατί έτσι βλέπουν οι περισσότεροι τα παιδιά μας ,σαν τα… “βλαμμένα” που παρεμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία.

            Είναι πολλές οι παράλληλες στηρίξεις λοιπόν; Ναί είναι! Είναι πάρα πολλές! Και τι κάνετε για αυτό; Περικοπές! Εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, ολων των πλαισίων, των βαθμίδων και των ειδικοτήτων έχετε κάνει;  Φυσικά και όχι, τι ερώτηση είναι αυτή! Ολοι οι εκπαιδευτικοί της γενικής εκπαίδευσης μπορούν να ισχυρίζονται ανενόχλητοι ότι δε γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν και να βοηθήσουν παιδιά με διαγνώσεις γιατί δεν έχουν επιμορφωθεί σχετικά. Υπάρχουν  και εκείνοι που μας προτρέπουν να πάρουμε τα παιδιά μας απ’ τα σχολεία τους και να τα πάμε σε άλλα … ευαισθητοποιημένα … και όταν το λένε αυτό είναι σαν να παραδέχονται ότι το σχολείο που υπηρετούν είναι μάλλον… αναισθητοποιημένο! Και υπάρχουν και άλλα σχολεία και διευθυντές που μας πετούν τις διαγνώσεις στο πρόσωπο και ισχυρίζονται πως δεν είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν παιδί με τέτοια διάγνωση στο σχολείο τους. Και, αν αναρωτιέστε κάποιοι γιατί συμπεριφέρονται έτσι, η απάντηση είναι μία: Γιατί μπορούν! Γιατί έτσι είναι φτιαγμένο το σύστημα  το οποίο υπηρετούν! Μικρά τμήματα διδασκαλίας υπάρχουν; Τμήματα με 27 μαθητές υπάρχουν! Συνεκπαίδευση; Συμπεριληπτική διδασκαλία; Άγνωστες λέξεις, ξέρω! Θα σας στείλω λεξικό!

            Είναι πολλές οι παράλληλες στηρίξεις  λοιπόν…!

             Όμως όσο οι μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες δε θα αποτελούν υπόθεση όλου του σχολείου, αλλά θα είναι στην απόλυτη ευθύνη του Μάκη, του Τάκη, της Σούλας, “του παιδιού” της παράλληλης στήριξης, του τόσο υποτιμημένου εκπαιδευτικού, που, εκτός των άλλων τον υποχρεώνουν να καλύπτει κάθε κενό εκπαιδευτικού που απουσιάζει, να κουβαλάει τις φωτοτυπίες, να φέρνει τους καφέδες…όσο οι εκπαιδευτικοί της γενικής εκπαίδευσης θα εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι δε γνωρίζουν τον τρόπο να προσεγγίσουν και να υποστηρίξουν ένα  μαθητή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και ταυτόχρονα οι οικογένειες των “τέλειων” μαθητών και οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων θα μαζεύουν υπογραφές να διώξουν τους ελαττωματικούς απ’ τα σχολεία τους, τόσο εμείς θα ζητάμε έναν εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης για έναν μαθητή.

            Και κάπως έτσι ποτέ δε θα σας βγουν τα νούμερα! Γιατί; Γιατί δεν είμαστε νούμερα ούτε εμείς,ούτε τα παιδιά μας!

Λευτάκη Μαρία

Κοινωνική Λειτουργός,

Δημιουργός της ομάδας “Γονείς που διεκδικούν δημόσια παράλληλη στήριξη”