1. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οι δυνάμεις του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού επεδίωξαν να θωρακίσουν την εξουσία τους απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, που με τη συντριβή του φασισμού είχε «πυροδοτήσει» θετικές διεργασίες σε Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, καθώς και σε άλλες περιοχές, που αποτίνασσαν το καθεστώς της αποικιοκρατίας. Έτσι, στα 1948, συγκροτήθηκε η «Δυτική Ένωση» και στις 4 Απρίλη 1949 στην Ουάσιγκτον η Βορειοατλαντική Συμμαχία, το ΝΑΤΟ, (με συμμετοχή ΗΠΑ, Καναδά, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, Νορβηγίας, Δανίας, Ισλανδίας, Πορτογαλίας). Κύριος στόχος του ΝΑΤΟ ήταν η Σοβιετική Ένωση, τα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η εδραίωση και η υπεράσπιση της αστικής εξουσίας στα κράτη-μέλη του. Ταυτόχρονα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, ως ηγετική δύναμη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, επιδίωκαν να αμβλύνουν τις αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι συστηματικές αντεπαναστατικές ενέργειες και η επέκταση του ΝΑΤΟ, προκάλεσαν την ίδρυση του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», στις 14 Μάη 1955, που αντιπαρατέθηκε με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και μπήκε εμπόδιο στα σχέδιά του.

2. Η ελληνική αστική τάξη που δοκιμάστηκε σκληρά κατά την διάρκεια του ηρωικού αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (1946-1949), είδε τη συγκρότηση του ΝΑΤΟ ως αναπόσπαστο στοιχείο διαφύλαξης της εξουσίας της. Δεν «σύρθηκε» σε αυτό, αλλά ενεργά επεδίωξε την ένταξή της, που προωθήθηκε ταυτόχρονα με αυτήν της Τουρκίας, δήθεν για τη μείωση των εντάσεων μεταξύ των δύο χωρών και την οικοδόμηση «κλίματος ασφάλειας και ειρήνης». Έτσι, στις 17 Οκτώβρη 1951 υπογράφηκε στο Λονδίνο πρωτόκολλο προσχώρησης της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Η συμφωνία για την ένταξη επικυρώθηκε από τη βουλή στις 18 Φλεβάρη 1952, επί κυβέρνησης Νικολάου Πλαστήρα – Σοφοκλή Βενιζέλου. Μαζί με την κυβέρνηση υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τάχθηκε το Λαϊκό Κόμμα του Κ. Τσαλδάρη, ο Ελληνικός Συναγερμός του Αλ. Παπάγου κ.α.
Το νομοσχέδιο καταψήφισε η ΕΔΑ, ενώ το ΚΚΕ, που βρισκόταν σε συνθήκες παρανομίας, κατήγγειλε την ένταξη με την Απόφαση της 2ης Ολομέλειας του 1951.
Η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ αποτέλεσε ταξική επιλογή της αστικής τάξης και των κομμάτων της, εξασφάλιζε έναν επιθετικό μηχανισμό ενάντια στο σοσιαλιστικό σύστημα αλλά και ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μέσα στην Ελλάδα. Επιπλέον, η ένταξη επικύρωσε την κατεύθυνση των διεθνών «συμμαχιών» της αστικής τάξης, που αποτυπώθηκε στα δόγματα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και το «από βορρά κίνδυνος», τα οποία διαχρονικά στηρίζουν τα κόμματα της αστικής τάξης.
Από την ένταξη στο ΝΑΤΟ μέχρι σήμερα, η αστική τάξη και τα κόμματα της, (π.χ η ΕΡΕ και η Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ) από τη θέση της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης, επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορική αλήθεια, να επιβάλουν την αστική αντίληψη στον λαό και τη νεολαία για την ίδρυση του ΝΑΤΟ, την ένταξη της Ελλάδας σ’ αυτήν την ιμπεριαλιστική «σφηκοφωλιά» και την εξάπλωση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων.

3. Εφτά δεκαετίες μετά την ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ η εμπειρία που έχουν συσσωρεύσει οι δύο λαοί, Ελλάδας και Τουρκίας, δείχνει πως οι προσδοκίες για «ειρήνη», «ασφάλεια» και «δημοκρατία», που δήθεν θα εξασφαλίζονταν για τους λαούς «εντός των ΝΑΤΟϊκών τειχών» δεν ευοδώθηκαν. Το αντίθετο! Το ΝΑΤΟ αποδείχτηκε συνένοχο στα στρατιωτικά πραξικοπήματα στις δύο χώρες. Το ΝΑΤΟ αποδείχτηκε «μήτρα» αντιπαραθέσεων, μιας και δεν αναγνωρίζει εθνικά σύνορα και μαζί με τις ΗΠΑ, που διατηρούν την πρωτοκαθεδρία σε αυτό, εμφανίζεται σε ρόλο επιδιαιτησίας και στην πραγματικότητα στήριξης των διεκδικήσεων, που με κλιμάκωση προβάλλει η αστική τάξη της Τουρκίας έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου. Έχει επιβεβαιωθεί ο βρώμικος ρόλος που έπαιξε ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός στο πραξικόπημα στην Κύπρο, στην τουρκική εισβολή και κατοχή, κάτι που οδήγησε την ελληνική αστική κυβέρνηση, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τότε, για να αμβλυνθούν οι λαϊκές αντιδράσεις και να σταθεροποιηθούν τα αστικά πολιτικά κόμματα μετά την πτώση της χούντας, να αποσυρθεί από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ στις 14 Αυγούστου του 1974, για να επιστρέψει ξανά, έξι χρόνια αργότερα και μόλις 70 μέρες πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 19 Οκτωβρίου 1980.

4. Το ΝΑΤΟ σήμερα εξακολουθεί να παραμένει ο πολιτικό-στρατιωτικός βραχίονας του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Απέναντι του δεν έχει πλέον την ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά άλλες ισχυρές δυνάμεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, όπως είναι η Κίνα, που απειλεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ή η Ρωσία, που έχει στη διάθεσή της ένα πανίσχυρο πυρηνικό οπλοστάσιο, συγκρίσιμο με αυτό των ΗΠΑ, καθώς και τεχνογνωσία και τα μέσα για τον εκσυγχρονισμό της πολιτικό-στρατιωτικής ισχύος της. Οι δυνάμεις αυτές αντιμετωπίζονται ως ανταγωνιστικές από τον ευρωαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όπως φαίνεται και από τη “στρατηγική αντίληψη” του ΝΑΤΟ, που περιγράφει τους στόχους και τα μέσα που τους υπηρετούν, για να γίνει αυτή η ιμπεριαλιστική συμμαχία πιο αποτελεσματική κατά των λαών, καθώς και πιο ικανή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Η στρατηγική του ΝΑΤΟ χαρακτηρίζεται από τη σχεδιασμένη επέκταση σε όλη την υδρόγειο, τη διεύρυνση µε νέα µέλη και τη σύναψη εταιρικών σχέσεων με δεκάδες κράτη, τη συγκρότηση ετοιμοπόλεμων στρατιωτικών μονάδων. Προωθείται σχέδιο που στοχεύει Ρωσία, Ιράν και Κίνα. Σε αυτό αποσκοπεί η συγκρότηση μονάδων πεζικού, αεροπορίας και ναυτικού, που πλήρως εξοπλισμένες θα μπορούν να επέμβουν σε 30 μέρες, σε κάθε μέτωπο που θα επιλέξει το ΝΑΤΟικό επιτελείο (τέσσερα 30άρια).
Την ίδια ώρα, στους ΝΑΤΟικούς κόλπους εκδηλώνονται όλο και περισσότερο αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ – Γερµανία ή σε ΗΠΑ – Γαλλία και Γαλλία – Γερµανία, αλλά και άλλες σημαντικές αντιθέσεις, όπως Τουρκίας – Γαλλίας ή Τουρκίας – Ελλάδας. Μέχρι στιγμής, οι αντιθέσεις αυτές διευθετούνται με προσωρινούς συμβιβασμούς, συχνά µε «πυροσβεστικό» τρόπο, ωστόσο το «κουβάρι» τους περιπλέκεται όλο και περισσότερο, που ακόμη και αστικές πολιτικές δυνάμεις και αναλυτές προβληματίζονται για τη λειτουργικότητα και δυναμική της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

5. Είναι βαθιά λαθεμένη η θέση, που εκφράζουν διάφοροι οπορτουνιστικοί κύκλοι, πως το ΝΑΤΟ είναι «εργαλείο των ΗΠΑ για την καταπίεση της Ευρώπης» και μεταξύ άλλων πως η Ελλάδα κι άλλες χώρες βρίσκονται εξαιτίας του ΝΑΤΟ σε καθεστώς “υποτέλειας”. Η αλήθεια είναι πως οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, αλλά και άλλες που εμφανίζονται σήμερα π.χ. στην περιοχή της Ευρασίας ή της Λατινικής Αμερικής, του Ειρηνικού, είναι διακρατικές συμφωνίες των αστικών κρατών, (ισχυρότερων ή λιγότερο ισχυρών), τόσο αυτών που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, όσο και αυτών που κατέχουν χαμηλότερη θέση, αλλά που συνολικά εκφράζουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, διασφαλίζουν την κυριαρχία τους και παίρνουν μέρος, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική τους δύναμη, στον ανταγωνισμό που σημαδεύει τη λειτουργία του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η ανάλυση που περιορίζει τον ιμπεριαλισμό π.χ. μόνο στην επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ και εξαιρεί τα άλλα καπιταλιστικά κράτη και συμμαχίες, κλείνει τα μάτια στο αλάνθαστο λενινιστικό κριτήριο, την κυριαρχία των μονοπωλίων, την οικονομική βάση του ιμπεριαλισμού. Η ανάλυση αυτή “γαντζώνεται” στις ανισότιμες σχέσεις που διαμορφώνει η ανισόμετρη ανάπτυξη του συστήματος, δικαιολογεί και καθαγιάζει την αστική τάξη σε κάποια κράτη, το ρόλο των αστικών κρατών που εκφράζουν τα συμφέροντα της. Τα μονοπώλια δεν απεμπολούν τα δικαιώματά τους, κινούνται αυτοτελώς ή διαπλέκονται, συνασπίζονται και διεκδικούν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν πλεονεκτήματα, νέο χώρο στη δράση τους, να βελτιώσουν τη θέση τους κι αυτό εκφράζεται στο ρόλο των αστικών κρατών τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εντάσσονται ή διασυνδέονται με ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για να διεκδικήσουν μέρος της λείας, του ελέγχου των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Ωκεανία. Οπορτουνιστικά κόμματα ή ομάδες που αναθεωρούν τις λενινιστικές αρχές καταλήγουν πολιτικά σε πολύ επικίνδυνους δρόμους, γίνονται ουρά της αστικής τάξης, προσδοκούν ουτοπικά το ξεπέρασμα των ανισότιμων σχέσεων και εξαρτήσεων, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα που τις προκαλεί. Καταφεύγουν σε πολιτικές συνεργασίες με αστικά κόμματα, συμμετέχουν ή στηρίζουν αστικές κυβερνήσεις που υιοθετούν τη γραμμή της αναβάθμισης του ρόλου της αστικής τάξης και του κράτους της.

6. Μέσα από το παραπάνω πρίσμα βλέπουμε και το ρόλο της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Η αστική τάξη της Ελλάδας ακολουθεί επιθετική στρατηγική, έχει θέσει επιθετικούς στόχους και αυτούς υπηρετούν η κυβέρνηση της ΝΔ, τα άλλα κυβερνητικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και άλλα κόμματα που προωθούν τα συμφέροντά της, που κινούνται στις ράγες της βαθύτερης ενσωμάτωσης της χώρας στη στρατηγική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενισχύουν τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Το βασικό κριτήριο της πολιτικής τους είναι η “γεωστρατηγική αναβάθμιση” προς το συμφέρον των μεγάλων οικονομικών ομίλων, μέσα από την προώθηση των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, κι αυτό καταγράφεται τόσο στην οικονομική, εσωτερική πολιτική, όσο και στις διεθνείς και περιφερειακές σχέσεις.
Η Ελλάδα τα 70 χρόνια μέσα στο ΝΑΤΟ, τα 42 στην ΕΟΚ και τα 30 στην ΕΕ προσαρμόζεται στις απαιτήσεις αυτών των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, συμμετέχει δραστήρια σε ευρωατλαντικές αποστολές στο εξωτερικό, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Ο λαός καταβάλλει βαρύ τίμημα, πληρώνει ετησίως πάνω από 4 δις ευρώ. Τα τελευταία 10 χρόνια έχει καταβάλλει περισσότερα από 50 δις ευρώ για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, για εξοπλισμούς που δεν έχουν σχέση με την άμυνας της χώρας.
Η παρουσία των αμερικανο-νατοïκών βάσεων στην Ελλάδα, που αναπτύχθηκαν διαχρονικά με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, εκσυγχρονίζονται, διαθέτουν υποδομή για πυρηνικά όπλα, απειλούν άλλους λαούς, στοχοποιούν τη χώρα και αποτελούν «εφαλτήριο» νέων πολεμικών συγκρούσεων και μεγάλων αιματοχυσιών σε βάρος των λαών. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του “στρατηγικού διαλόγου” με τις ΗΠΑ, άνοιξε το δρόμο για τη νέα συμφωνία για τις ελληνοαμερικάνικες βάσεις που υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ το 2019, για την αναβάθμιση της Σούδας και νέες βάσεις στην Αλεξανδρούπολη, το Στεφανοβίκειο και τη Λάρισα, που ισχυροποιούνται πάρα πέρα και επεκτείνονται επ’ αόριστον, με τη συμφωνία που υπέγραψε πρόσφατα η κυβέρνηση της ΝΔ με τις ΗΠΑ. Μέσω της στρατιωτικής βάσης της Αλεξανδρούπολης προωθούνται αμερικανο-νατοικές δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη, για την περικύκλωση της Ρωσίας. Η Ελλάδα εμπλέκεται βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

7. Μέσα από πλήθος γεγονότων έχει καταρριφθεί το βασικό προπαγανδιστικό δόγμα των αστικών κομμάτων και του αστικού κράτους ότι μέσα από την ισχυροποίηση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ διαμορφώνονται όροι υπεράσπισης της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας έναντι των διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης. Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι. Τα δυο αστικά κράτη και οι κυβερνήσεις τους, παρά τις τριβές, υλοποιούν απο κοινού τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ κατά των λαών, συνεργάζονται και ανταγωνίζονται για την αναβάθμιση της θέσης των οικονομικών τους ομίλων, για να πάρουν μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.

8. Σήμερα προβάλει από παντού η ανάγκη της πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που καταδικάζει τους εργαζόμενους στην ταξική εκμετάλλευση, την κοινωνική αδικία και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Το ΚΚΕ, που όλα τα χρόνια έδωσε και δίνει όλες του τις δυνάμεις για «να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας», πρωτοστατεί στην ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού – αντιπολεμικού κινήματος, ενάντια στις αμερικανο-νατοϊκές στρατιωτικές βάσεις, την αποδέσμευση από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συμμαχίες, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Σήμερα, στο φόντο της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αυτό το λαϊκό κίνημα πρέπει να πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, να αγκαλιάσει ακόμη περισσότερες εργατικές -λαϊκές δυνάμεις, να γεμίσει με το σύγχρονο περιεχόμενο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Για τη χώρα μας η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστική ένωση είναι βασική προτεραιότητα για το εργατικό, λαϊκό κίνημα και όπως έχει δείξει και η Ιστορία, αυτή μπορεί να είναι ανεπιστρεπτί και υπέρ των συμφερόντων του λαού με την ισχυρή εγγύηση της εργατικής εξουσίας.

Εκεί χτυπάνε όλα τα σφυριά!
–Να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟϊκες βάσεις!
–Κανένας Έλληνας φαντάρος και αξιωματικός έξω από τα σύνορα. Να επιστρέψουν στη χώρα τα τμήματα των ενόπλων δυνάμεων, που βρίσκονται σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό!
–Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς!
–Αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με λαό κυρίαρχο στον τόπο μας!