ΗΔΗΜΑΡ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 πήγε με κεντρικό σύνθημα «εντολή λύση». Πράγματι, αμέσως μετά τις εκλογές, συνεργάστηκε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου η χώρα να γλιτώσει τη χρεοκοπία και να παραμείνει στην ευρωζώνη. Η τρικομματική κυβέρνηση, λοιπόν, είχε ένα ξεκάθαρο πλαίσιο ύπαρξης, το οποίο –άσχετα αν δεν επιτεύχθηκε– συνδυαζόταν και με μια προσπάθεια να αλλάξουν κάποιοι από τους σκληρούς όρους της συμφωνίας με τους εταίρους. Για αυτό και από πολλούς αναγνωριζόταν ως κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή ακόμα και ειδικού σκοπού. Κοινώς, δεν είχε ιδεολογική βάση, αλλά συγκεκριμένη στόχευση. Επιπλέον, πριν ο πρωθυπουργός αναγνώσει τις προγραμματικές δηλώσεις, οι κύριοι Χρ. Λαζαρίδης, Κ. Σκανδαλίδης και Δ. Χατζησωκράτης είχαν κάτσει επί πολλές ώρες σε ένα γραφείο προκειμένου να καταλήξουν στην προγραμματική βάση της νέας κυβέρνησης. Παραλλήλως στη ΔΗΜΑΡ έγινε –πάνω στην τούρλα των διαπραγματεύσεων των τριών κομμάτων– μια πολύωρη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής για να αποφασιστεί αν, εντέλει, το κόμμα του κ. Κουβέλη θα δώσει ψήφο ανοχής ή θα στηρίξει κανονικά την κυβέρνηση ή ακόμα αν θα τοποθετήσει υπουργικά στελέχη στη νέα κυβέρνηση και αν η ΔΗΜΑΡ θα στελεχώσει την κρατική μηχανή με δικά της πρόσωπα. Και, βεβαίως, η συμμαχία με τη ΝΔ ήταν δύσκολη, είχε εσωτερικές αντιδράσεις, αλλά και απώλειες. Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας το πόσο γρήγορα και μάλιστα από το ίδιο το βράδυ των εκλογών, πριν καλά-καλά δηλαδή φανεί το τελικό αποτέλεσμα, ανακοινώθηκε η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Χωρίς να ανοίξει μύτη!

Eίναι πλέον ξεκάθαρο ότι προϋπήρχε συμφωνία των δύο κομμάτων πολύ πριν τις εκλογές, ενώ προκύπτει ότι το περίφημο σποτάκι των ΑΝΕΛ με τον «μικρό Αλέξη» τελούσε υπό την έγκριση της Κουμουνδούρου. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι την προεκλογική περίοδο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν τα ρωτούσαν με ποιον θα κάνουν κυβέρνηση, έλεγαν ότι θα απευθυνθούν στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποκρύβοντας πλήρως το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου, καθώς σχολίαζαν ότι «μας χωρίζει άβυσσος». Δεδομένου ότι δεν έγινε καμία συνεδρίαση οργάνου του, κατά τα άλλα κόμματος που σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ότι δεν υπήρχε καμία συνάντηση των αντιπροσωπειών των δύο κομμάτων, αναρωτιέμαι ποια είναι η προγραμματική βάση της νέας κυβέρνησης; Άλλωστε, το μνημόνιο μάς έχει τελειώσει, οπότε δεν μπορεί να τους ενώνει ο αντιμνημονιακός αγώνας.

Μήπως αυτό που τους ενώνει είναι η βουλιμία για εξουσία και η κατάληψή της με όποιο τρόπο; Διότι τι μπορεί να ενώνει ένα κόμμα που αυτοαποκαλείται της ριζοσπαστικής αριστεράς με ένα κόμμα στο δεξιό άκρο του πολιτικού χάρτη με έντονα εθνικιστικά-ρατσιστικά χαρακτηριστικά;

Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση που έκανε συνέβαλε άθελά του(;) σε αυτό που στηλιτεύει, δηλαδή στο περίφημο τέλος των ιδεολογιών;

Ή, μήπως, η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, όπως ήδη λένε στο παρασκήνιο στελέχη της Κουμουνδούρου, ήρθε για να μείνει και να αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά, ενδεχομένως κάτω από την ίδια ομπρέλα; Τα παραπάνω δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μας.

Γνωρίζουμε ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία τυγχάνει να μελετούν και τις τάσεις της κοινωνίας και τις υπόγειες μετακινήσεις, λένε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ». Κοινώς, ότι όπως το ΠΑΣΟΚ επί πολλές δεκαετίες είχε στο εσωτερικό του και ένα μεγάλο κομμάτι με έντονα «πατριωτικά» και λαϊκίστικα χαρακτηριστικά, τώρα το ίδιο πρέπει να κάνει σταδιακά ο ΣΥΡΙΖΑ και να αφομοιώσει το κόμμα του κ. Καμμένου. Άλλωστε, όπως έχει γράψει ο καθηγητής Κοινωνιολογίας, Παναγής Παναγιωτόπουλος, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που ψήφισαν τα δύο αυτά κόμματα έχει εκτός από την αγανάκτηση ένα ακόμα στοιχείο που τους ενώνει: «Για τα δεινά φταίνε οι άλλοι, ενδεχομένως οι κακοί ξένοι». Α, μήπως, αυτή είναι και η κοινή προγραμματική βάση της νέας κυβέρνησης;

athensvoice.gr