Ήταν  κάποιο βράδυ του Οκτώβρη του 1987.  Eίχε κτυπήσει  το τηλέφωνο. Ήταν από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» . Μέχρι τότε αρθρογραφούσα  και  συνεργαζόμουνα αμισθί με την εφημερίδα.  Από το κέντρο μου είπαν ότι με ζητούσε ο Σεραφείμ Φυντανίδης. Ανησύχησα . Είπα στον εαυτό μου « ρε μπας και έκανες καμιά πατάτα»!! Καθώς έκανα τις σκέψεις , στο άλλο άκρο της γραμμής ακούσθηκε η φωνή του. «Καλησπέρα Συμεών» μου είπε. « Καλησπέρα» του είπα. Συνέχισε « θα ήθελα να αναλάβεις σαν ανταποκριτής Θράκης και να γράφεις για τα ΕλληνοΤουρκικά και μειονοτικά ,αν δέχεσαι σε περιμένω στην Αθήνα».

Σε μερικές ημέρες κατέβηκα στην Αθήνα. Με δέχθηκε στο γραφείο του και  με ρώτησε για το τι σκέφθηκα . «Δέχομαι» του απάντησα. Οπότε ήρθε και η επόμενη ερώτηση « μισθό ή με το κομμάτι» μου είπε. « Μισθό» του απάντησα. Διερωτήθηκε γιατί του απάντησα χωρίς σκέψη «μισθό» και με ρώτησε. Αυθόρμητα τότε εγώ του είπα « αν κάποιους μήνες δεν στέλνω κάποια κομμάτια, θα πληρώνομαι κανονικά». Γέλασε και μου είπε  « Α ρε Κωνσταντινουπολίτη !!» Του απάντησα αμέσως «είμαι σίγουρος ότι θα λέγατε το ίδιο αφού και εσείς   μισό- Κωνσταντινουπολίτης , από την μητέρα , είστε και …είμαστε κοντοχωριανοί». Κατάγονταν από το Τσεγκέλκιοι , του Βοσπόρου.

Έτσι γνωρίσθηκα με τον Σεραφείμ Φυντανίδη. Έναν άνθρωπο καλλιεργημένο, ετοιμόλογο, φιλόμουσο, πεπαιδευμένο και πολυταξιδεμένο. Του χρωστάω πολλά, αφού μέσα από το «Πανεπιστήμιο» που λέγεται «Ελευθεροτυπία» μου έμαθε πολλά για το γράψιμο, την  ορθολογική  σκέψη , την αιτιολόγηση του λόγου και την διεξοδική έρευνα και αναζήτηση.

Με δική του πρωτοβουλία στάλθηκα δύο φορές στον πόλεμο του Κόλπου, στις αλλαγές των καθεστώτων στα Βαλκάνια, σε διάφορες χώρες της Βαλκανικής και ιδιαίτερα  στην Τουρκία  για έρευνα . Με την σύμφωνη γνώμη του ανέλαβα την επιμέλεια  κάποιων  τευχών από τα «Ιστορικά» και  έκανα συγκριτικές έρευνες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας  και με δική του πρόταση  πήρα συνεντεύξεις από Τούρκους και Έλληνες  πολιτικούς.

Ο θάνατος του με ξάφνιασε, αν και ο πρώτος του «θάνατος» είχε επέλθει με την απομάκρυνση του από  την εφημερίδα , που ο ίδιος μαζί με τους άλλους καλούς συναδέλφους είχε δημιουργήσει.

Με τον Σεραφείμ Φυντανίδη , κλείνει μια δυναμική περίοδος  δημοσιογραφίας . Ήταν ένας  άνθρωπος των γραμμάτων,  δεινός στον λόγο και  στην σκέψη.  Καλό κατευόδιο. Οι φίλοι και «μαθητές» που  γαλουχήθηκαν κοντά του θα τον θυμούνται !