Κάθε φορά που ακούω την φράση: χωρισμένοι γονείς, προβληματικά παιδιά, έναν εκνευρισμό τον νιώθω, δεν μπορώ. Το ζήτημα δεν είναι αν οι γονείς έχουν χωρίσει ή όχι, το ζήτημα είναι αν οι γονείς είναι ευτυχισμένοι μαζί ή χώρια, γιατί αυτό το εισπράττουν και τα παιδιά. Πρόσφατα, η κόρη μίας φίλης μου, που έδινε πανελλήνιες, μου λέει: τελειώνουν οι εξετάσεις, αποκαθιστώ και τη μαμά και νιώθω ευτυχισμένη. Οι γονείς της είχαν χωρίσει πολιτισμένα, μόλις είχε μπει στη β’ γυμνασίου. Πιο πολιτισμένα δεν γίνεται. Τουλάχιστον μπροστά στο παιδί δεν είπαν, δεν έδειξαν κάτι αρνητικό, δεν έθιξαν καθόλου ο ένας τον άλλον. Μετά από τέσσερα χρόνια και οι δυο έχουν βρει αξιοπρεπέστατους συντρόφους, που τους πάνε πιο πολύ, που τους κάνουν πιο ευτυχισμένους, που φέρονται μοναδικά και αγαπούν το κοριτσάκι, που νιώθει χαρούμενο που οι γονείς του είναι καλά.

Στον αντίποδα, υπάρχει ένα ζευγάρι γνωστών μου, που θα χωρίσει, που ζει ακόμα μαζί και το ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατεί στο σπίτι είναι άνευ προηγουμένου. Το παιδί τους, που εκδήλωσε κάποια θέματα, δεν τα εκδήλωσε επειδή χωρίζουν, όπως αυτοί νομίζουν, αλλά από τον τρόπο που το κάνουν. Οι σχέσεις καθημερινά δοκιμάζονται. Στην πορεία αλλάζουμε. Στην πορεία μπορεί να επιζητάμε άλλα πράγματα. Όπως και με τους φίλους μας. Μπορεί κάποια στιγμή, επειδή αλλάξαμε ή άλλαξαν εκείνοι, κάποιοι να μην μας κάνουν. Δεν είναι κακό. Κακός όμως μπορεί να είναι ο τρόπος με τον οποίο θέτουμε το τέρμα σε οποιαδήποτε σχέση και σαφέστατα ο αντίκτυπος που έχει στους άλλους και κυρίως στα παιδιά μας.

Πηγή: paidi.gr