Ο κ. Μητσιάλης, αν δεν το γνωρίζετε, είναι ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών, όπου, ως γνωστόν, κατοικοεδρεύει το τεράστιο και πολιτικά βουλιμικό Εγώ του κ. Βενιζέλου. Ο αντιπρόεδρας, θυμίζω, ήδη από την εποχή του πρώτου Σχεδίου Ανάν, θεωρούσε αυτό το επίδοξο Απαρτχάιντ σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού ως ό,τι καλύτερο έχει βγει στην πιάτσα μετά το σουβλάκι με πίτα. Φευ! Ενας αληθινός Εθνάρχης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μαζί με ένα ιλιγγιώδες ποσοστό των αδερφών Κυπρίων, με τη βρεγμένη σανίδα ενός βροντερού ΟΧΙ, έστειλαν το σχέδιο και τους ατζέντηδές του για φρέσκα. Αφού λούφαξαν κάνα-δυο χρόνια οι ανιδιοτελείς αναλυτές, δημοσιογραφούντες και πολιτευάμενοι, που όλως τυχαίως και εκ πνευματικής συγγενείας έκαναν ασκήσεις πυκνής τάξεως και λογχομαχίας με το ίδιο πνεύμα ενίων πρεσβειών υπέρ του σχεδίου οριστικής υποστολής της ελληνικής σημαίας στην Κύπρο, ξαναβγήκαν σαν σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Με το γνωστό επιχείρημα «κάθε φορά μάς προτείνονται χειρότεροι όροι» θέλουν ξανά να βιαστούμε να αυτοκτονήσουμε για να μην… πεθάνουμε.

Μου λένε λοιπόν ότι ο «πολύς» κύριος Μητσιάλης είναι του ιδίου πολιτικού κλίματος με τον αντιπρόεδρα, το οποίο είναι στραβό και κινδυνεύει να το φάει ο ανανικός γάιδαρος.

Ο κ. Μητσιάλης λοιπόν, σε αυτή τη συγκυρία, όπου οι γείτονές μας -που είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας- βλέπουν την κρίση μας ως μπερεκέτι τους, έκανε μια επίσημη περατζάδα από την Κύπρο, όπου έριξε και το απαραίτητο τάλαρο δηλώσεις, αφού πήρε σβάρνα τους θεσμικούς αξιωματούχους.

Αφού του ξέφυγε ένα «τουρκοκυπριακός λαός», που το διόρθωσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, μεταξύ άλλων, είπε: «Ασφαλώς και η Αθήνα συμπαρίσταται και παρακολουθεί τις εξελίξεις, και πιστεύουμε ότι οι εμπειρίες, οι αποτυχίες του παρελθόντος, χωρίς φυσικά να επιρρίπτει κανείς ευθύνες στη μία ή στην άλλη πλευρά, πρέπει να οδηγήσουν όλους, τη φορά αυτή με αμοιβαίες υποχωρήσεις, να μπορέσουν να βρουν τον κοινό παρονομαστή που θα επιτρέψει σε όλον τον Ελληνισμό και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα να ζήσουν μαζί στο μέλλον».

Παρακαλώ, δώστε βάση στη διπλωματική πενιά του ανδρός: «Χωρίς φυσικά να επιρρίπτει κανείς ευθύνες στη μία ή την άλλη πλευρά»; Με λίγα λόγια, ίσα κι όμοια ο θύτης και το θύμα για το έγκλημα της κατοχής, των νεκρών, των αγνοουμένων, του εποικισμού, της λεηλασίας. Και η αδιαλλαξία του γενοκτόνου θύτη δεν συνιστά ούτε αυτή ευθύνη για το ότι 40 χρόνια δεν άλλαξε τίποτα; Νερό κι αλάτι, ε; Ας πάει και το παλιάμπελο.

Και ποιες θα είναι οι «αμοιβαίες υποχωρήσεις», κύριε γενικέ του Βαγγέλη; Οι Τούρκοι θα μας υποσχεθούν κάνα ψίχουλο από τα δικά μας πράγματα, από αυτά που ακόμη πλιατσικολογούν ως γνήσιοι επίγονοι του Ερτογρούλ; Κι εμείς τι άλλη υποχώρηση θα κάνουμε; Διότι σε αυτή τη διαδικασία μερικοί μόνο όπισθεν βάζουν.

Είναι προφανές, για να είμαι δίκαιος, ότι ο κ. Μητσιάλης δεν κάνει του κεφαλιού του. Κουκιά τρώει, κουκιά μαρτυράει.

Δεν χαράσσει δική του πολιτική. Εχει πολιτικό προϊστάμενο, ο οποίος ενίοτε νομίζει ότι πρωθυπουργεύει και, με δεδομένη την προϊστορία του στο Κυπριακό, είναι κατεξοχήν ακατάλληλος να υπερασπιστεί το εθνικό συμφέρον στην Κύπρο. Οι απόψεις του βλάπτουν το Εθνος. Κι άμα γίνει καμιά στραβή, κανείς δεν θα λέει «στην εποχή του Μητσιάλη», ούτε «στην εποχή του Βαγγέλη Βενιζέλου». Ενας θα χρεωθεί. Ενας θα περάσει στο μαρμάρινο βιβλίο της Ιστορίας. Ενας είναι αντιμέτωπος με την υστεροφημία του.

Αδέρφια, το ξαναλέω: Η Πατρίδα έχει ξαναπεράσει δύσκολα οικονομικά. Τα spreads θα ανέβουν, θα ξανακατέβουν, η ανεργία το ίδιο. Ετσι ή αλλιώς θα τη βγάλουμε πάλι. Κάποια στιγμή θα σηκωθούμε στα πόδια μας, θα κινηθούν οι τροχοί της οικονομίας και ο δαιμόνιος Ελληνας θα ξαναδημιουργήσει μια καλύτερη ζωή. Ομως, υπογραμμίζω, το καθήκον μας απέναντι στον Κυπριακό Ελληνισμό δεν ατονεί λόγω αφραγκίας, δεν μπορεί να χαλαρώνει η προσοχή μας. Φτωχός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην αναξιοπρεπής, όπως αντίστοιχα μπορείς να είσαι φραγκάτος και ταυτόχρονα ρεντίκολο των σκυλιών.

Θυμίζω ότι έπρεπε να γίνουν δύο πραξικοπήματα για να έχουν αφορμή οι μεμέτηδες να εισβάλουν στην Κύπρο. Διότι καμιά δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να διαπράξει τόσα αίσχη και να παραδώσει εθνικό έδαφος: απόσυρση της μεραρχίας ο Παπαδόπουλος μαζί με τα καραγκιοζιλίκια της Κεσσάνης, πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και εγκατάλειψη των γενναίων πολεμιστών της Κύπρου ο Ιωαννίδης. Βάλτε βέβαια και το «η Κύπρος κείται μακράν» του αειμνήστου και την Αθήνα να στέκει άκαπνη στον Αττίλα ΙΙ, εγκαταλείποντας κι αυτή τους πολεμιστές που πάλι έκαναν το καθήκον τους, και έχετε την εικόνα.

Κανένα Μνημόνιο, καμιά κρίση, κανένας ψοφοδεής ρεαλισμός δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον αυτοχειριασμό μας με νέες υποχωρήσεις. Τέτοια κατηφόρα θα έχει καταιγιστική συνέχεια στη Θράκη και στο Αιγαίο. Κι αυτό δεν είναι απλά ενάντια στα εθνικά συμφέροντα, ούτε κακό για το ονόρε μας. Αλλιώς το λένε, αν γίνει…