Ο Κύριος βαδίζει προς το μαρτύριο και οι Μαθητές Του ονειρεύονται μεγαλεία. Τους προλέγει το σταυρικό Του Θάνατο και εκείνοι, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν την τραγικότητα της προφητείας, διαποτισμένοι από το κοσμικό πνεύμα της φιλοδοξίας, ποθούν τιμητικές διακρίσεις.Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης σπεύδουν να προλάβουν τούς άλλους στην εξασφάλιση των πρωτείων. Διδάσκαλε, του λένε, τώρα πού θα καθίσεις σε θρόνο βασιλικό, δώσε μας τις δύο πρώτες θέσεις στο βασίλειό Σου. Κάνε μας τη χάρη να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά Σου. Ο Κύριος τούς κοιτάζει περίλυπα: «Ουκ οίδατε τί αιτείσθε», τούς απαντά με πόνο. Δεν ξέρετε τί ζητάτε.

Πόσες και πόσες φορές ο Χριστός αναγκάζεται να επαναλάβη τον ίδιο λόγο σε πολλούς μαθητές Του και σήμερα. Πόσο μικροπρεπείς είναι συχνά οι πόθοι και τα αιτήματά μας! Λαχταράμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεία, δύναμη, χρήμα, δόξα, επιβολή στον κόσμο αυτό. Και το τραγικό είναι ότι τα ζητάμε από  Εκείνον που περιφρόνησε αυτά και αποκάλυψε τη μηδαμινότητά τους. Ο ένας ζητά από τον Χριστό να του εξασφαλίσει κέρδη πολλά. Ο άλλος δεν παύει να ποθεί θέσεις και αξιώματα στην πολιτεία ή και στη Εκκλησία. Ο Κύριος τονίζει την θυσία και αυτός μηχανεύεται το παν γιά να ικανοποιήσει την κενοδοξία του.

Στην εποχή μας, πού η κοσμική νοοτροπία βρίσκεται σε έξαρση, οι άνθρωποι ευχονται και προσπαθούν να δίνουν όσο το δυνατό λιγότερα και να παίρνουν όσο το δυνατό περισσότερα: στη δουλειά τους, εκμεταλλευόμενοι τον κόπο των άλλων στο σπιτικό τους, με την επιθυμία να εξουσιάζουν σύζυγο, παιδιά, συγγενείς.

Το μεγαλείο που ζητάμε αναμένοντας έκτακτες ευκαιρίες, βρίσκεται στα χέρια μας, στην  καθημερινή απλή πραγματικότητα όταν είμαστε έτοιμοι νά διακονούμε τούς άλλους, χωρίς καμμιά απαίτηση ανταποδόσεως, αναγνωρίσεως. Να Θυμηθούμε τούς αγίους της Εκκλησίας μας, πού με την ταπεινόφρονη αγάπη τους ζωογονούν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και τότε θα νοιώσουμε πιό βαθειά τί υπέροχος είναι ο δρόμος, πού χαράζουν τα λόγια αυτά του Κυρίου: «Ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν ἐσται ὑμῶν διάκονος».

Πρόκειται για ένα μεγαλείο εσωτερικό. Διότι είναι κάτι πού μας κάνει, να μοιάζουμε ουσιαστικά με το Χριστό τον μεγάλο «διάκονο» των ανθρώπων. Εκείνον που δεν ήλθε να υπηρετηθή, άλλα να υπηρετήση και να δώση τη ζωή του λύτρο αντί πολλών. Πρόκειται για τη μεταμόρφωση της ζωής μας.