Στη δύσκολη εποχή που διανύουμε καθημερινά μέσα από τα χίλια μύρια βάσανα μας, μόνη κουβέντα παρηγοριάς που ακούγεται είναι να΄χουμε τουλάχιστον την υγειά μας.

Την υγειά μας, το τελευταίο πολύτιμο αγαθό που μας απομένει αλλά και που αυτό φαίνεται να κινδυνεύουμε να χάσουμε. Μέσα από δημοσιεύματα και από διαμαρτυρίες πληροφορούμαστε ότι το θέμα της υγειονομικής περίθαλψης στην περιοχή μας εξελίσσεται εξαιρετικά ανησυχητικά, μάλιστα διενεργείται και εισαγγελική έρευνα. Ας ελπίσουμε το πόρισμα της έρευνας να οδηγήσει σε προάσπιση της υγείας στο νομό μας και με την εφαρμογή απαραίτητων ενεργειών που να διασφαλίζουν, με καλύτερη ενδεχομένως διαχείριση, το θέμα της υγείας στο νομό μας. Εξάλλου όπως ακούμε συχνά πολλές φορές «δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο».

Οπωσδήποτε όμως η υποτίμηση της περίθαλψης στο Νομό Ξάνθης, ένα νομό σε απόσταση τόσο από την Θεσσαλονίκη, όσο και από την Αλεξανδρούπολη, ένα νομό με πληθυσμιακές ομάδες με ιδιαιτερότητες και οικονομικά αδύναμες, διεγείρει δικαίως το αίσθημα μιας μεγάλης αδικίας έναντι άλλων περιοχών. Πέρα όμως από όλα αυτά που μας οδηγούν σε ολοένα μεγαλύτερη ανησυχία για το μέλλον της περιοχής μας και για το πώς επιτέλους μας αντιμετωπίζει τώρα η πολιτεία, αξίζει να σκύψουμε και πάνω σε ένα ιδιαίτερο κομμάτι της υγειονομικής περίθαλψης στην περιοχή μας, αυτό της ψυχιατρικής. Μια που ολοένα αυξανόμενα είναι τα περιστατικά ψυχικής νόσου, δεδομένου από τη μια της πίεσης που δεχόμαστε όλοι καθημερινά από την άσχημη οικονομική κατάσταση, αλλά και από την γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στην ταραγμένη εποχή μας με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική υγεία. Έτσι ενώ το θέμα της ψυχικής υποστήριξης έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Σαν υποστήριξη στην παιδική και εφηβική ηλικία, που με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, οι κίνδυνοι αυξάνουν ενώ τείνουν να απουσιάζουν πλέον άλλοι υποστηρικτικοί φορείς από το σχολείο, τον φιλικό και κοινωνικό περίγυρο ακόμη και από την ίδια την οικογένεια. Σαν υποστήριξη στον ταλαιπωρημένο ενήλικα, που ίσως και λόγω κάποιας κληρονομικής προδιάθεσης δεν αντέχει τη σκληρή πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει στον αγώνα για το μεροκάματο, στην οικογένεια, στο κοινωνικό και φιλικό περιβάλλον. Στο νοσοκομείο Ξάνθης έχει ιδρυθεί και υπάρχει ψυχιατρική κλινική, μάλιστα έχει προσληφθεί και το αναγκαίο προσωπικό. Παρόλα αυτά δεν γίνεται νοσηλεία. Ταλαίπωροι ασθενείς και οι δυστυχείς οικείοι τους περιέρχονται στους διαδρόμους του νοσοκομείου μέχρι να βρεθεί σε ποιο άλλο νοσοκομείο από Αλεξανδρούπολη μέχρι Θεσσαλονίκη υπάρχει διαθέσιμη κλίνη. Και όταν δεν υπάρχει και εκεί η οι οικείοι τους δεν μπορούν να στηρίξουν τον ασθενή τους τόσο μακριά, τότε τι γίνεται ; Η ψυχιατρική νοσηλεία στο νομό Ξάνθης πρέπει να ξεκινήσει άμεσα, ακόμη και με μικρές ελλείψεις σε προσωπικό, εξάλλου ποιο τμήμα είναι άριστα στελεχωμένο. Οι πολίτες της Ξάνθης και σε αυτό το θέμα αντιμετωπίζονται από την πολιτεία σαν Γ΄ διαλογής. Αν θέλουμε μπορούν να βρεθούν λύσεις χωρίς απαραίτητα υποθέτω μια εισαγγελική παρέμβαση και για αυτό το τόσο σοβαρό θέμα της ψυχικής υγείας.

Εξάλλου όπως αναφέραμε δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο…

Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί, αξίζουν και οι Ξανθιώτες να,χουν την υγειά τους…