Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Με βασική απούσα τη Φώφη Γεννηματά πραγματοποιήθηκε το πρώτο ντιμπέιτ για εσωκομματικές εκλογές στην πολιτική ιστορία της χώρας. Και αν κρίνει κανείς από τη θετική αποτίμηση που κάνουν οι περισσότεροι για την ποιότητα του διαλόγου, μάλλον το επιτελείο της προέδρου το ΠΑΣΟΚ το μετάνιωσε.

Ο Καμίνης παρουσιάστηκε ως η “ήρεμη δύναμη” αναδεικνύοντας το ενωτικό του προφίλ αλλά και αυτού του εγγυητή του μεγαλώματος της Παράταξης. Ο Μανιάτης στοχεύοντας στο παραδοσιακό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να βγάλει την εικόνα ενός φρέσκου αλλά και έμπειρου στελέχους, ενώ ο Ραγκούσης ακολούθησε πιστά και με επιτυχία τη στρατηγική της αντιδεξιάς ρητορικής. Από κει και πέρα, ο Θεοδωράκης κέρδισε απλά τις τηλεοπτικές εντυπώσεις κάτι άλλωστε που ήταν και αναμενόμενο λόγω της τεράστιας εμπειρίας μπροστά από τις κάμερες, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης, συνεπής με τη γενικότερη εικόνα του, μίλησε στο στενό κομματικό ακροατήριο χωρίς να μπορέσει να απευθυνθεί στη νέα γενιά εκτός κομματικών συνόρων.

Σε όλη τη διαδικασία ήταν διάχυτο το ενωτικό κλίμα, με μοναδική εξαίρεση τη φάση των ερωτήσεων που έκανε ο ένας στον άλλο. Πιο επιθετικός εμφανίστηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης στην ερώτηση προς τον Γιώργο Καμίνη στο πως θα συνδυάσει τις υποχρεώσεις του Δημάρχου και του αρχηγού της νέας παράταξης. Ο Καμίνης αναφέρθηκε στο παράδειγμα του Ρέντσι, που ήταν δήμαρχος Φλωρεντίας και παράλληλα επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος αλλά και σε παλιότερα των Σιράκ και Μιτεράν. Και συνέχισε με μια σπόντα προς τον Θεοδωράκη, ότι δεν ονειρεύεται ένα “αρχηγικό κόμμα”.

Ο Θεοδωράκης προσπάθησε να απευθυνθεί στη νέα γενιά, ενώ προσπάθησε να κάνει μικρό άνοιγμα στο ΠΑΣΟΚ με αναφορές σε Ανδρέα και Σημίτη. Από τις αδύναμες πλευρές του Θεοδωράκη ήταν σε ερώτηση του Μανιάτη για το μικρά ποσοστά του Ποταμιού, όταν ένιωσε την ανάγκη να ταυτιστεί με κόμματα όπως η ΔΗΑΝΑ και η Δράση.

Ο Καμίνης μίλησε επανειλημμένα για ενωμένη και νικηφόρα παράταξη προσπάθησε να οριοθετήσει το νέο δίπολο σε πρόοδο και συντήρηση ενώ ανέδειξε το μεταρρυθμιστικό έργο των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου με αναφορές σε Διαύγεια, Νόμο Διαμαντοπούλου και ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Στα αδύνατά του σημεία, η έλλειψη πάθους και νεύρου στις τοποθετήσεις του.

Ο Ανδρουλάκης, έχοντας ζήτημα αναγνωρισιμότητας, ένιωσε την ανάγκη να περιγράψει ποιος ειναι, τι θέσεις έχει και τι έχει καταφέρει. Επίσης, εστίασε με επιτυχία στο στενό πυρήνα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ με αναφορές στο παρελθόν της παράταξης. Αν όμως στόχο είχε να χτίσει σχέση και με τους νέους, που ειναι θεωρητικά προνομιακό του πεδίο, δεν τα κατάφερε.

Ο Μανιάτης αναφέρθηκε με επιτυχία στα πεπραγμένα του ως υπουργός, ενώ ήταν αρκετά δηκτικός προς τον Ανδρουλάκη (ψαρευουν στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων) τονίζοντας ότι η ηλικία δεν ειναι θέμα ηλικίας αλλά ιδεών και λόγου.

Ο Ραγκούσης εστίασε στην ανάγκη να αποκολληθεί η Παράταξη με τη Νέα Δημοκρατία, κάνοντας και προσωπική επίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κακή στιγμή, η άρνησή του να κάνει ερώτηση σε συνυποψήφιό του για να μην προκαλέσει πλήγμα στην ενότητα, τη στιγμή που η προηγούμενη ερώτηση στον ίδιο από τον Καμίνη ήταν αρκετά ενωτική.