Γράφει η Έλενα Σολταρίδου

Κυριακή πρωί, παντού ησυχία (ακόμα όλοι κοιμούνται..) και εγώ σκέφτομαι το επόμενό μου άρθρο.. Για την ακρίβεια σκέφτομαι την ταινία που είδαμε στο dvd χθες το βράδυ..

One chance…

Μία ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία, στην ιστορία του Paul Potts, ο οποίος κέρδισε τον διαγωνισμό Britain’s Got Talent το 2007, ερμηνεύοντας το Nessun Dorma, μία άρια από την όπερα του Puccini «Turandot»..

Ο Potts εργαζόταν για πολλά χρόνια σε ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας στην Αγγλία, με μόνιμο πάθος το τραγούδι (και συγκεκριμένα την όπερα), το οποίο χρησιμοποιούσε σαν ένα μέσο για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.

Στην ταινία ερχόμαστε αντιμέτωποι με σοβαρές μορφές bullying, προς έναν άνθρωπο ο οποίος δέχτηκε λεκτική και εξωλεκτική βία. O Potts περιγράφεται σαν ένα άτομο που ακόμα και σαν ενήλικας έτρεχε για να μην τον προλάβει και τον χτυπήσει μία παρέα ατόμων που πάντα τον κορόιδευαν, πάντα τον χτυπούσαν, πάντα τον απειλούσαν, από τους οποίους πάντα προσπαθούσε να κρύβεται ..

Ο ίδιος περιγράφοντας στην εφημερίδα Mirror τους λόγους για τους οποίους δεχόταν αυτές τις επιθέσεις είπε ότι δεν γνωρίζει.. «Δεν ήμουν καθόλου δημοφιλής στο σχολείο, ίσως γιατί φορούσα μία στολή και αυτό με έκανε να διαφέρω. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν δύο παιδιά με άρπαξαν και προσπάθησαν να με πετάξουν από ένα παράθυρο.. Ή όταν κάποιος μου έριξε ένα τούβλο.. Υπήρχαν στιγμές που απλά ήθελα να πέσω από τα σκαλιά στο σχολείο. Δεν ήταν πρόθεσή μου να αυτοκτονήσω, απλά ήθελα οι άνθρωποι να νιώσουν για μένα ένα διαφορετικό συναίσθημα από ότι το μίσος, ακόμα και αν ήταν απλή συμπάθεια»..

Ο Potts χρησιμοποιούσε την μουσική και τη συμμετοχή του στην χορωδία στην πραγματικότητα για να ξεφύγει από όσους τον κυνηγούσανε, γιατί η αρχική του σκέψη ήταν πως αυτοί που τον κυνηγούσανε θα ένιωθαν ανία και δεν θα περιμένανε να τελειώσει τις πρόβες του..

Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός προσπαθούσε στην πραγματικότητα να βρει τρόπους για να κρυφτεί.. Από τη μία χρησιμοποιούσε το τραγούδι σαν ένα ψυχικό καταφύγιο και σαν τρόπο απόλαυσης, και ταυτόχρονα από την άλλη χρησιμοποιούσε τους χώρους που τραγουδούσε σαν σωματικό καταφύγιο..

Σκεφτείτε αντιφατικά συναισθήματα.. Φόβος, άγχος, θλίψη, απογοήτευση, και ταυτόχρονα προσπάθεια για ύπαρξη ελπίδας..

Ο άνθρωπος που στήριξε πολύ τον Potts σε όλο αυτό και στην συμμετοχή του στο Britain’s Got Talent ήταν η γυναίκα του… Γνωρίστηκαν μέσω διαδικτύου σε ένα chat room και η ίδια τον στήριξε σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίσανε μέχρι να δηλώσει τη συμμετοχή του και αλλάξει ουσιαστικά η ζωή τους.. Προβλήματα όπως : οικονομικά θέματα, ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, αφαίρεση ενός όγκου, διαχείριση φοβιών και άγχους.. Αυτή η γυναίκα ήταν το στήριγμα του Potts..

«Το τραγούδι για μένα ήταν πάντα η χαρά και το πάθος μου. Σαν παιδί, το τραγούδι έπαιρνε τον πόνο μακριά. Για εμένα το να ξεκινήσω επαγγελματικά το τραγούδι έκρυβε ένα ρίσκο: Ήμουν αρκετά καλός; Θα μπορούσα να επιβιώσω οικονομικά; Υπήρχε όμως και ένα επιπρόσθετο θέμα.. Το τραγούδι ήταν δικό μου. Μόνο δικό μου. Ήταν η διαφυγή μου και δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να το μοιραστώ με τους άλλους. Ανησυχούσα ότι ανοίγοντας αυτή τη δίοδο στους άλλους θα άφηνα τους δαίμονες να μπούνε. Η ζωή δεν έχει φίλτρα για να κρατάς έξω το κακό, έτσι πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσεις τόσο το κακό όσο και το καλό. Και εγώ δεν ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Όσο τα πράγματα προχωρούσαν, ειδικά μετά το 2007 είχα ακόμα ένα φόβο: εάν τραγουδούσα επαγγελματικά, θα άλλαζε τα συναισθήματά μου για το τραγούδι; Οι φόβοι μου στην πραγματικότητα ήταν χωρίς υπόσταση. Παρά το γεγονός ότι έχω κάνει περισσότερες από 500 συναυλίες σε περισσότερες από 40 χώρες τα τελευταία 7 χρόνια , έχω ακόμα το άγχος της πόρτας που ανοίγει πριν ξεκινήσω. Και αυτό είναι ό,τι καλύτερο. Είναι στο χέρι μας να προσπαθούμε να φτάσουμε εκεί που πραγματικά θέλουμε να φτάσουμε, εκεί που νιώθουμε πιο ολοκληρωμένοι. Δεν είναι όλα προδιαγεγραμμένα, γιατί αλλιώς τίποτα από όσα κάνουμε δεν θα έκανε κάποια διαφορά.»

Σήμερα δεν ήθελα να εστιάσουμε τόσο στο bullying (αν και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του Paul Potts), γιατί θα ήθελα να μιλήσουμε γι’ αυτό εκτενέστερα σε ένα επόμενο άρθρο.. Σήμερα ήθελα να σας μιλήσω για το πόσο σημαντικό είναι να κυνηγάμε το όνειρό μας..

Ήθελα να σας παραθέσω κομμάτια από την ιστορία ενός ανθρώπου, που προσπάθησε στην πράξη να μιλήσει δημόσια για τους φόβους του, να αντιμετωπίσει δημόσια το άγχος του και να ζήσει τη διάδραση με τον κόσμο πάνω στην σκηνή, ερμηνεύοντας όπερα..

Ας μην φοβόμαστε λοιπόν, ας νιώσουμε δυνατοί, ας αντιμετωπίσουμε τις φοβίες μας και τους δαίμονές μας, ας χρησιμοποιήσουμε τα δυνατά μας σημεία και ας νιώσουμε πιο δυνατοί μέσα από αυτά..