«…δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός»

Τέκνα ἐν Χριστῷ τεχθἐντι ἀγαπητά,

Ἑορτάζοντας κι ἐφέτος τήν «μητρόπολιν» τῶν ἑορτῶν τῆς πίστεώς μας, αὐτὴν τὴν ὁποία ὁ Θεολόγος Γρηγόριος μὲ δύο λέξεις χαρακτήρισε «σεισμὸν γῆς» στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, σᾶς προσκαλῶ νὰ σταθοῦμε μὲ τὴν καρδιὰ μας δεκτικὴ νὰ λάμψει ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ γεννηθέντος Σωτῆρος μας, προκειμένου νὰ κατανοήσουμε τὸ θεολογικὸ βάθος, τὸ ὁποῖο ἐμπεριέχουν οἱ δύο λέξεις τοῦ ὑπέροχου κοντακίου τῶν Χριστουγέννων, ποὺ συνέταξε τὸν ἕκτο αἰῶνα ὁ βυζαντινὸς ὑμνογράφος Ῥωμανὸς ὁ μελωδός.

Γεννήθηκε γιὰ χάρη μας, γράφει, «Παιδίον» ὁ πρὸ αἰώνων «Θεός». Τὸ παιδὶ ὡς Θεός, ὁ Θεὸς ὡς παιδί. Αὐτὲς οἱ δύο λέξεις εἶναι οἱ πλέον ἀποκαλυπτικὲς γιὰ τὸ Μυστήριο τῶν Χριστουγέννων. Κατὰ κάποιο τρόπο, γράφει ὁ μεγάλος θεολόγος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν, ‘’εἶναι ἕνα μυστήριο ποὺ ἀπευθύνεται στὸ παιδὶ ποὺ συνεχίζει νὰ ζεῖ μυστικὰ μέσα σὲ κάθε ἐνήλικα, στὸ παιδὶ ποὺ συνεχίζει νὰ ἀκούει ὅ,τι ὁ ἐνήλικας ἔχει πάψει νὰ ἀκούει, καὶ ποὺ ἀνταποκρίνεται μὲ μιὰ χαρά, ποὺ ὁ ἐνήλικας, μέσα στὸν γήινο, ὑπερώριμο, κουρασμένο καὶ κυνικὸ κόσμο ποὺ ζεῖ, ἀδυνατεῖ νὰ νιώσει… Γι’ αὐτὸ καὶ μόνο τὰ παιδιὰ δὲ ξαφνιάζονται γιὰ τὸ ὅτι, ὅταν ὁ Θεὸς κατέρχεται στὴ γῆ, ἔρχεται ὡς παιδί’’.

Προϋπόθεση, λοιπόν, γιὰ νὰ ἐμβαθύνει κάποιος στὸ νόημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς ἀποτελεῖ νὰ ἐγκαταλείψει κάθε τι τὸ ὁποῖο τὸν συνδέει μὲ μιὰ παχυλὴ ἐνηλικιότητα· εἴτε αὐτὴ περικλείεται στὸ ἀποκλειστικὸ κυνήγι τῆς θύραθεν γνώσεως, εἴτε τῆς ἰσχύος καὶ τῆς κατακυρίευσης τοῦ ἀδυνάτου, εἴτε στὴν ἐπιθυμία γιὰ ἀλόγιστο καὶ πολλὲς φορὲς ἄνομο πλουτισμό, εἴτε στὶς -χωρὶς μέτρο καὶ ἠθικὸ πλαίσιο- ἀπολαύσεις. Μὲ μιὰ λέξη στὴν ἐγκατάλειψη τῆς φιλαυτίας μας.

Ἐγκαταλείποντας αὐτὴν φωτίζουμε τὸ κρυμμένο παιδὶ τῆς ψυχῆς μας, στὸ ὁποῖο ἀπουσιάζουν τὸ κῦρος, ἡ ἐξουσία καὶ ὁ φόβος. Ὅ,τι ἀπουσιάζει καὶ στὸν γεννηθέντα προαίωνιο Θεὸ τῆς Βηθλεέμ, ὁ Ὁποῖος ἐπισφράγισε τὸ κῦρος Του μὲ τὸ Αἷμα ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, τὴν ἐξουσία Του μὲ τὴν ἑκούσια βουλὴ νὰ μᾶς διακονήσει ἀγαπητικὰ ὡς «ἔσχατος πάντων τῶν ἀνθρώπων», ἐνῶ διέλυσε τὸν φόβο τοῦ θανάτου μέσα στὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως Του.

Ἐὰν, σήμερα, οἱ λέξεις «παιδί» καὶ «Θεός» μποροῦν νὰ νοηματοδοτήσουν μιὰ πορεία ἀντίστασης σὲ ὅ,τι μᾶς καθηλώνει στὰ φθαρτὰ καὶ τὰ γήϊνα, νὰ εἶστε βέβαιοι, ὅτι ἔχουμε ψηλαφίσει ὀρθόδοξα τὸ Μυστήριο τῆς Γεννήσεως, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ Μυστήριο τῆς σωτηρίας μας.
Καὶ ὁ «Ἐμμανουήλ» θὰ σκηνώσει μιὰ γιὰ πάντα στὴν καρδιὰ μας, στὰ σπίτια μας, στὸ Γένος μας.

Χριστὸς ἐτέχθη ἀδελφοὶ μου!
Χαρὰ στὸν κόσμον!
Μὲ πατρικές εὐχές καί ἀγάπη ἐν Χριστῷ τεχθέντι
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
Π Α Ν Τ Ε Λ Ε Η Μ Ω Ν