Αναλύοντας μέρα με τη μέρα τα πιθανά σενάρια για το τι θα επακολουθήσει στην πολύπαθη και πολυτάραχη περιοχή της Μ. Ανατολής και σε συνδυασμό με το ότι η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει, διαπιστώνει κανείς κάποια προδιαγεγραμμένα σημεία που θα καθορίσουν την έκβαση της συριακής κρίσης, αλλά και το μέγεθος της αλλαγής του status quo στην περιοχή.

Προς στιγμήν ο μεγάλος άγνωστος «Χ» και το ζητούμενο συνάμα, είναι η στάση που θα τηρήσει η Ρωσία στο συριακό εμφύλιο. Από την ανάλυση των μέρχι τώρα κινήσεων της Μόσχας και ιδιαίτερα των τελευταίων ημερών θα μπορούσε κανείς να βγάλει εύκολα το συμπέρασμα ότι, οι Ρώσοι συμβιβάστηκαν ή ακόμα και υπέκυψαν στις αμερικανικές πιέσεις και μετά την απόβαση του τμήματος των πεζχοναυτών, είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στα πλοία εκκενόμωντας ακόμα και τη βάση τους στο λιμάνι της Ταρτούς, δίνοντας την εικόνα ότι εγκαταλείπουν το σύμμαχό τους Ασαντ.

Τί μπορεί όμως να κρύβεται πίσω από μια τέτοια απόφαση; Μια σειρά από ερωτήματα, συνθέτουν το όλο πλέγμα και οι απαντήσεις τους θα ρίξουν φως τα γεγονότα.

Θέλει η Ρωσία μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ άμεσα ή έμμεσα στη Συρία;

Τι στάση θα κρατήσει η Κίνα;

Θα επιτεθεί η Τουρκία στη Συρία; Αν ναι, πότε χρονικά θα την εκδηλώσει;

Πως στήνεται πλέον το γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή;

Θα μεταφέρει ο Ασαντ την ένταση στο Λίβανο και την Ιορδανία;

Τι θα κάνει το Ισραήλ;

Πως θα αντιδράσει η Αίγυπτος;

Ποια τα σχέδια του Ιράν;

Όπως γίνεται αντιληπτό, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι και τόσο απλές, γιατί μεταξύ τους υπάρχει σχέση «συγκοινωνούντων δοχείων» ή όπως αλλιώς ονομάζεται «η θεωρία του ντόμινο». Εάν σ αυτή προστεθεί και το κουρδικό (το οποίο εσκεμμένα αφέθηκε εκτός και δεν αναφέρθηκε επειδή θα γίνει ειδική μνεία γι αυτό το θέμα), καθίσταται σαφές ότι τα πράγματα θα οδηγήοσουν σε γενίκευση των συγκρούσεων με απρόβλπετες επιπτώσεις και διαστάσεις.

Η αίσθηση που επικρατεί με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, την οποία ενστερνίοζονται μεγάλα και έγκριτα ιστολόγια και ιστοσελίδες που ασχολούνται με τα θέματα της γεωστρατηγικής είναι κοινή.

Ενδεικτικά αναδημοδιεύεται απόσπασμα του defence point, που δημοσιεύτηκε στις 22 Αυγ. 2012:

«Το μόνο βέβαιο είναι ότι πλέον έχουν «πεθάνει» οι ψευδαισθήσεις που ήθελαν τους Ρώσους να μην αντιλαμβάνονται το γεωγραφικό μειονέκτημα, αλλά και το αντίστοιχο στρατιωτικό – σχετιζόμενο με το πρώτο – και να είναι έτοιμοι να εμπλακούν στρατιωτικά για να διασώσουν τον Μπασάρ Αλ Άσαντ και το καθεστώς του στη Συρία.

Οι διευθετήσεις γίνονται σε άλλο επίπεδο. Άσυλο θα μπορούσαν θεωρητικά να του προσφέρουν και αυτό όμως με ερωτηματικό, αφού πιο πολύ τους ενδιαφέρει μετά από διαπραγμάτευση, όχι με τον Άσαντ προφανώς αλλά με τις ΗΠΑ, να μπορέσουν να εξασφαλίσουν την πρόσβασή τους στο Ταρτούς ή κάπου αλλού στην ευρύτερη περιοχή την επόμενη ημέρα.».

Το komotinipress, σε ανάλογο άρθρο που δημοσίευσε 25 μέρες περίπου νωρίτερα και με τίτλο «Η υπερθέρμανση της Ανατ. Μεσογείου» σημείωνε…. «Η Ρωσία δε φαίνεται διατεθιμένη να απεμπολίσει τα δικαιώματά της στη Συρία. Από την άλλη όμως μια συμφωνία που θα της επέτρεπε να διατηρήσει τα δικαιώματα αυτά έστω κι αν υπάρξει καθεστωτική αλλαγή στη Δαμασκό, δεν θα την άφηνε αδιάφορη.»

Για το τι θα ακολουθήσει…τα συμπεράσματα δικά σας.