Η κ.Λαμπρινή Κοτσίλα είναι συνταξιούχος καθηγήτρια της γαλλικής και της ιταλικής γλώσσας, εργάστηκε δε στον ιδιωτικό τομέα. Έχει μακρά εθελοντική προσφορά σε τομείς διάφορους (σύλλογος καρκινοπαθών, στήριξη μειονοτικών ομάδων, ενίσχυση απόρων συνδημοτών) και σε …τόνους χαμηλούς. Είναι μητέρα δύο τέκνων. Ακολουθεί το περιεχόμενο μίας σύντομης συνέντευξη που παραχώρησε στο Komotinipress με αφορμή την υποψηφιότητά της για το δημοτικό συμβούλιο Κομοτηνής.

1. Κυρία Κοτσίλα, είναι η πρώτη σας άμεση ανάμιξη με τα κοινά;

Αποδεχόμενη την πρόταση να συμπαραταχθώ με την κοινωνική δύναμη ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, αντιμετώπισα την απορία όλων «γιατί έμπλεξα με τα δημοτικά και τις εκλογές». Προσωπικά τους ευχαριστώ διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να αναρωτηθώ κι εγώ με τη σειρά μου, μήπως ο δήμος, η κοινωνία μας μετατράπηκε σε εκτροφείο εχιδνών που φωλιάζουν μέσα σε διάφορες ομάδες ή μπλόγκς! Ας μου απαντήσουν αυτοί καλύτερα.

Με τα δημόσια πράγματα είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι θεσμικά. Προτιμώ τον όρο «δημόσια» διότι τα κοινά, η κινητήριος δύναμη του ελληνισμού, καταργήθηκαν (1832) δυστυχώς, αμέσως μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Εδώ και αρκετά χρόνια προσπάθησα να συμμετέχω σε δήθεν εθνικά δραστηριοποιημένες ομάδες, παρέες, συγκεντρώσεις ενημερωτικού ή εθελοντικού ενδιαφέροντος. Ωστόσο οι προσπάθειες αυτές δεν ευοδώθηκαν στον βαθμό που θα επιθυμούσα, διότι παντού συναντούσα μικρογραφίες κομματικού μηχανισμού: μυστικοπάθειες, διασυνδέσεις, πυρήνες, περιθωριοποίηση, εγκιβωτισμό σε αδράνεια, εμμονικά ενδιαφέροντα (όπως η προστασία των τετράποδων «φίλων μας» από συμπολίτες), ή ακόμη και δημοκρατικότατη φίμωση ενώπιον πολιτικών προσώπων. 

2. Γιατί επιλέξατε τον ΣΠΑΡΤΑΚΟ;

Διότι εξαρχής αντιλήφθηκαν ότι μόνο παρακάμπτοντας την κομματοκρατία και τους μηχανισμούς της θα συμφιλίωναν τον πολιτικό λόγο με την πολιτική πράξη, συνεκτιμώντας πάντα το κοινό συμφέρον. Συνεπώς, πρόθεσή τους είναι η υπέρβαση της «κατοχικής κομματοκρατίας» (Κοντoγιώργης) και απόδοση στην κοινωνία του ιστορικού της ρόλου, εκείνου του εντολέα, όχι με την ιδιότητα του οπαδού αλλά με εκείνην του πολίτη. Αντιπροτείνουν η πολιτική πράξη να πηγάζει από την ίδια την κοινωνία, τον φυσικό της χώρο. Τα ενδιαφέροντά τους δεν περιορίζονται στα στενά σύνορα του Δήμου και των προβλημάτων του. Η έντονη παρουσία του κ. Καραΐσκου στον αγώνα για το όνομα της Μακεδονίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την δυσκαμψία των υπολοίπων παρατάξεων, εξαιτίας της αυτόματης πειθαρχίας στα κεντρικά των Αθηνών. Είναι η μόνη εθνολαϊκή δύναμη στον ευρύτερο χώρο της Θράκης, η οποία αντιστέκεται ενεργά και όχι με θεωρίες και μισόλογα στην αδικαιολόγητη και εθνικά καταστροφική παρουσία και δράση του τουρκικού προξενείου. Είμαστε άνθρωποι των συνόρων και αντιλαμβανόμαστε τους κραδασμούς καλύτερα από όλους. Συνεπώς η τοποθέτηση του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ προτρέπει να μετατραπούμε σε ανθρώπους – σύνορα- και να διασφαλίσουμε το απαραβίαστο των συνόρων και των συνθηκών. Κάποιοι δυστυχώς θεωρούν πως είναι παντού σαν στο σπίτι τους, καταλύοντας με τις δράσεις τους την κυριαρχία μας.

 Τι πιστεύετε ότι ευθύνεται για την όποια στασιμότητα ή κακοδαιμονία στον Δήμο μας;

Η στασιμότητα και η κακοδαιμονία δεν είναι προνόμιο μόνο του δικού μας δήμου. Η αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος με την κοινωνία, η ιδιοποίηση της πολιτικής (τέχνης), η διαπλοκή, έχουν ως συνέπεια την αποστασιοποίηση της κοινωνίας. Ωστόσο η τελευταία έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται επιτέλους ότι την χρησιμοποιούν σαν όχημα για πολιτική (κι όχι μόνο) σταδιοδρομία, με πρώτο σκαλοπάτι τον Δήμο ή την Περιφέρεια. Οι πολίτες, έκπτωτοι του πολιτικού «παραδείσου», διεκδικούμε ολημερίς τα δικαιώματά μας, αφού όμως πρώτα έχουμε παραχωρήσει την διαχείρισή τους σε άλλους. Τώρα υφιστάμεθα τις συνέπειες με μόνο (άσφαιρο) όπλο τις εκλογές, μετά το πέρας των οποίων θα αποσυρθούμε στην ιδιωτική μας σφαίρα.

Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ως λαϊκή δύναμη εξαρχής υποστηρίζει ότι δεν αρκεί η εναλλαγή προσώπων ή κομμάτων στην εξουσία για την αποσυμφόρηση καταστάσεων αλλά απαιτείται η ατομική παρουσία του πολίτη με το δικαίωμα του ελέγχειν. Θα ήταν ευχής έργον η περίοδος αυτή να ήταν περίοδος προβληματισμού, κατάθεσης αιτημάτων, προβλημάτων, ελλείψεων, σχεδιασμών ή αλλαγών για την πόλη από τους πολίτες.  

4. Πείτε μας αλλαγές που θεωρείτε εφικτές και που θα επεδίωκε η παράταξή σας ως διοίκηση του Δήμου.

«Τι εστί το καλόν;», ρωτάει ο Σωκράτης στον Ιππία. «Χαλεπά τα καλά», υποστηρίζει ο μέγιστος φιλόσοφος. Το ίδιο μπορούμε να σκεφτούμε και για την πόλη μας. Το καλόν, το χρήσιμο, το ωφέλιμο και το ευχάριστο στις αισθήσεις, είτε από τα φυσικά είτε από τα δημιουργήματά μας απουσιάζει.

Είναι θέμα αισθητικής η αποδοχή της βρωμιάς, της ακαταστασίας, του κυκλοφοριακού με τις πολλαπλές σταθμεύσεις, της έλλειψης πρασίνου και δένδρων, τα αδέσποτα σε δεσπόζουσα θέση σε όλες τις πράσινες νησίδες.

Είναι θέμα αισθητικής η απουσία ταυτότητας σε αυτή την πόλη. Τρεμοσβήνει η ιστορική της μνήμη, η παράδοση έγινε φολκλόρ, τα λίγα μνημεία εγκαταλειμμένα, ενώ οι ανδριάντες παραμένουν αγέρωχοι στη μοναξιά τους.

Είναι θέμα αισθητικής η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών. Η προσφορά εργασίας και η αξιοποίηση ντόπιου ανθρώπινου δυναμικού. Η προτίμηση τοπικών προϊόντων με στόχο την βελτιστοποίησή τους και την ευρύτερη διάθεσή τους.

Το πρόβλημα δεν είναι να μιλάμε για τον Δήμο αλλά να ξαναγίνουμε Δήμος, κοινό(τητα). Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ δεν αγωνίζεται για το τέλειο με ατελείς πολίτες αλλά για το αληθινό και το εφικτό, με τους πολίτες συμμέτοχους.

«Χαλεπά τα καλά» αλλά …εφικτά.