Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Ο κ. Νιαζί Κιζιλγιουρέκ (Niyazi Kızılyürek) είναι ο πρώτος Τουρκοκύπριος ευρωβουλευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας , εξελέγη με το ΑΚΕΛ το 2019, και είναι γνωστός και στην Ελλάδα με το βιβλίο «Μια ιστορία βίας και μνησικακίας – η γένεση και η εξέλιξη της εθνοτικής διένεξης στην Κύπρο» (εκδ. Heteroτοπία).

Το βιβλίο παρουσιάσθηκε στην Αθήνα στις 11/5/2022 στην Αθήνα από τον Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιογράφο κ. Κώστα Αρβανίτη και μεταξύ άλλων τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση ο Έλληνας Επίτροπος Μαργαρίτης Σχοινάς και ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Γιώργος Κατρούγκαλος.

Μπορεί κανείς να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει με τις προσεγγίσεις του κ. Νιαζί Κιζιλγιουρέκ αλλά σίγουρα αποτελεί μία πολύ ενδιαφέρουσα πηγή για να κατανοηθεί η θεωρία και η πρακτική του τουρκικού αναθεωρητικού εθνικισμού στο γεωπολιτικό σύστημα (και) της ΝΑΕ που αποσκοπεί στη ενοποίηση των επιμέρους γεωπολιτικών υποσυστημάτων : από την Κύπρο μέχρι την Ευρασία.

Πριν από ένα χρόνο είχαμε επισημάνει  “Καθίσταται εμφανές ότι οι Τούρκοι έχουν θέσει το ζήτημα της Θράκης σετοπικό, εθνικό κι υπερεθνικό επίπεδο με την Ελληνική Κυβέρνηση να μην έχει εκπονήσει στρατηγική για την αντιμετώπιση του αναδυομένου προβλήματος. Το επίπεδο του τοπικού πολιτικού δυναμικού κινείται στα όρια της μετριότητας και της διατήρησης των αξιωμάτων και των προνομίων που τους δίνει η θέση τους η οποία όμως εν πολλοίς οφείλεται στην ψηφοδοσία από τα κατευθυνόμενα στεγανά (και) της μειονότητας.”

Λίγο αργότερα είχαμε τολμήσει να επισημάνουμε  τη νέα τακτική του μουσουλμανικού τουρκόφρονου παραϊερατείου που ακολουθώντας το “δόγμα Τσαβούσογλου” αναβάθμισε την “μειονότητα” σε “κοινότητα”. (Σε αυτό συμμετέχουν και κάποιοι νέοι αστέρες της εδώ μειονότητας όπως είναι ο κ. Ιμάμ Τζανέρ από τον Ίασμο).

Μελετώντας την διεθνή ειδησεογραφία κι αρθρογραφία, εντοπίσαμε ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο του κ. Νιαζί Κιζιλγιουρέκ  με τίτλο “ΕθνικισμόςΜητέραςΠατρίδας», Υπακοή και Αντιπολίτευση στον Ερσίν Τατάρ!”

Διαβάζοντας προσεκτικά το άρθρο, σε κάποιο σημείο επισημαίνεται ότι :

(…) Η Τουρκία από τότε και μετά αναζητά συνεχώς «υπάκουους ηγέτες» μεταξύ των Τουρκοκυπρίων. Και αν δε τους βρίσκει, τους δημιουργεί… Εάν υπάρχουν ηγέτες που έχουναυτόνομη φωνή ή πιστεύουν ότι οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να έχουν αυτόνομη φωνή, αυτοί, είτε εμποδίζονται να έρθουν στην εξουσία και οδηγούνται στα παρασκήνια, είτε ανατρέπονται ακόμα κι αν κερδίσουν τις εκλογές. Και αυτοί που παραμένουν, είναι οι «ηγέτες που έχουν καταντήσει γελιογραφίες», σαν τους σημερινούς…

Με λίγα λόγια, περιγράφει την τακτική που ακολουθεί ο Τούρκος Πρόξενος στην Κομοτηνή κ. Μουράτ Ομέρογλου δημιουργώντας ένα εθνικιστικό κουκλοθέατρο με τον ίδιο σε ρόλο Μπαρμπα-Μυτούση που κατασκεύασε τις καρικατούρες του Κλούβιου και της Σουβλίτσας.

Σύμφωνα με τον κ. Νιαζί Κιζιλγιουρέκ το παραερντογανικό εθνικιστικό και αναθεωρητικό ισλαμοφασιστικό καθεστώς και τα ενεργούμενά του, θέλουν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να καταστεί η μειονότητα ευάλωτη, χειραγωγούμενη , εξαρτώμενη , πολιτικά και πνευματικά πτωχοποιημένη ώστε να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για το επόμενο στάδιο!

Το πρόβλημα, κατά την δική μας αντίληψη, εντοπίζεται κυρίως στο τοπικό πολιτικό δυναμικό και , βεβαίως την πολιτική που ακολουθεί η κεντρική πολιτική σκηνή με άμεση αναφορά τόσο ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ που δείχνει απλώς να παρακολουθεί όσο και στην κουτοπόνηρη παθητική στάση του ΚΙΝΑΛ και του Ν. Ανδρουλάκη και βεβαίως την υποκριτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ , ειδικά μετά την εκλογοκαλπονόθευση στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ ΑΜΘ με την ενθρόνιση του κ. Φερχάτζ Οζκγιούρ.

Για “βαποράκι του προξενείου” καταγγέλεται Έλληνας βουλευτής από τον κ. Σελήμ Ισά

Για τον ρόλο του Πιουριφόϊ της Ιώνων γράψαμε και θα ξαναγράψουμε, αλλά το ζητούμενο πλέον είναι η επιτακτική και συντονισμένη κεντρική και διακομματική παρέμβαση του κράτους των Αθηνών.

Είναι αδιανόητο ο Νίκος Ανδρουλάκης να μην αντιδρά στην εικόνα του Χουσεΐν Μπαλτατζή και του Ριντβάν Μολλά Ισά δίπλα στον Πρόξενο και τον τουρκοψευδομουφτή και να σκέφτεται να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της Θράκης τις πολιτικές καρικατούρες που κατασκευάζει ο Μουράτ Ομέρογλου καθ’υπέρβαση κάθε έννοιας διπλωματικού δικαίου κι εθιμικής διπλωματικής πρακτικής.

Η μεγάλη παγίδα που ετοιμάζει ο ισλαμοφασιστικός ψευδοθεοκρατικός αναθεωρητικός μηχανισμός του Προξενείου είναι ορατή: Με το δέλεαρ προξενικών ψήφων δίπλα σε “αντιπροξενικούς” υποψηφίους (στην Ροδόπη ο Ιλχάν Αχμέτ (ΚΙΝΑΛ) και ο Τάκης Χαρίτου (ΣΥΡΙΖΑ) προχωρά στην άλωση των συγκεκριμένων κομματικών μηχανισμών.

Παρενθετικά ν’αναφέρουμε ότι εντύπωση προκαλεί η ΑΝΑΙΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΗ ΣΤΑΣΗ του κ. Τάκη Χαρίτου (ΣΥΡΙΖΑ) που αν κι έχει ποδοπατηθεί η πολιτική του αξιοπρέπεια δεν λέει κουβέντα και δεν αντιδρά, δημιουργώντας τεράστιες απορίες στην τοπική κοινωνία.

Το ίδιο ακατανόητη και η στάση του κ. Ευρ. Στυλιανίδη (ΝΔ) που αν και έχει την ευφυΐα, την γνώση και την αντίληψη αλλά και την δυνατότητα ν’αντιδράσει ,περιορίζεται στο να διασώσει το πολιτικό του μαγαζάκι  και τον βουλευτικό του θώκο στην Αθήνα κάνοντας εμφανίσεις guest star στο νομό του.

Πιο δυναμική η στάση του κ. Ιλχάν Αχμέτ (ΚΙΝΑΛ) που δίνει πλέον όχι αγώνα πολιτικής ή κομματικής επιβίωσης αλλά κυρίως πολιτικής αξιοπρέπειας απέναντι στο ισλαμοφασιστικό σύστημα της Ιώνων.

Ν.Ανδρουλάκης και Θράκη: Υποκρισία, άγνοια,καιροσκοπισμός ή “Δάσκαλε που δίδασκες”…

Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με τις απειλές που εκτόξευσε η Άγκυρα και ο τουρκοπρόξενος της Κομοτηνής εναντίον βουλευτών και δημοσιογράφων. Αλλοι από φόβο κι άλλοι από συμφέρον.

Τα “μαχητικά της Άγκυρας” έφτασαν στην Κομοτηνή και απειλούν βουλευτές και δημοσιογράφους

Οταν όμως το αναθεωρητικό καθεστώς της Άγκυρας καθυποτάξει την τοπική ηγεσία (πολιτική, οικονομική,πνευματική, κομματική) κανείς δεν θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι και τότε έρχεται η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΩΣΗ, η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΤΤΑ του Ελληνικού Συστήματος στην Θράκη που δεν θα  καταφέρει να πλήξει , πόσω μάλλον να νικήσει τον λαϊκισμό των γενιτσάρων στα ελληνικά κόμματα.

Αλλά εμείς θα κοιμόμαστε ήσυχοι διότι ο Ευρ. Στυλιανίδης θα σχεδιάζει στο Κολωνάκι το επόμενο βήμα της Θράκης μαζί με τον συνταξιούχο Στρατηγό Φρ. Φραγκούλη, ο Τάκης Χαρίτου θα χορεύει τσιφτετέλια με τους νταουλιέρηδες του ΣΥΡΙΖΑ και ο Ιλχάν Αχμέτ θα δίνει μάχες χαρακωμάτων αντιμετωπίζοντας μόνος του ως εκπρόσωπος των Μουσουλμάνων της Θράκης τον μηχανισμό του τουρκικού παρακράτους στο Ν. Ροδόπης.

Το μέλλον της Θράκης ως προς την μειονότητα κρίνεται από τον βαθμό που το σύγχρονο Ελληνικό Πολιτικό Σύστημα θα υπερισχύσει έναντι του τουρκοισλαμοφασιστικού αναθεωρητικου καθεστώτος της Άγκυρας .

Θα τολμήσουν επιτέλους τα ελληνικά πολιτικά κόμματα να ξεφύγουν από την λογική της ανεξέλεγκτης ψηφοθηρίας και να προχωρήσουν σε μια πολιτική ευρωπαΐκή κι αναπτυξιακή παραμερίζοντας κι εκτοπίζοντας τις καρικατούρες του Προξενείου;

Κι επειδή μάλλον ξεφύγαμε από τον αρχικό μας συλλογισμό, οφείλουμε να παραθέσουμε κι αυτούσια την μετάφραση του άρθρου του κ. Νιαζί Κιζιλγιουρέκ (Niyazi Kızılyürek) μήπως και κάποιοι καταλάβουν ότι όσα γράφουμε δεν είναι απλές θεωρίες….

Νιαζή Κιζίλγιουρέκ

E-mail: niyazi@ucy.ac.cy,

 

 

05 Ιουνίου 2022         

«Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας», Υπακοή και Αντιπολίτευση στον Ερσίν Τατάρ!

Ο πολιτικός επιστήμονας Rogers Brubaker εισήγαγε στη γλώσσα το φαινόμενο που μπορούμε να ονομάσουμε «εθνικισμός μητέρας πατρίδας» ή «εθνικισμός -πατριωτισμός».

Είναι δυνατόν να δοθούν και άλλα ονόματα στον εθνικισμό, τον οποίο ο Brubaker ορίζει ως «εθνικισμό της μητέρας πατρίδας». Για παράδειγμα, ο «ενοποιητικός εθνικισμός» ή ο ιρρεαντισμός…

Όπως λέει κι ο Σαίξπηρ για το τριαντάφυλλο, δηλαδή όπως και να το ονομάσουμε το τριαντάφυλλο, αυτό μυρίζει σαν τριαντάφυλλο, και στην περίπτωση του εθνικισμού, όπως και να ονομάσουμε τον εθνικισμό, αυτό το είδος του εθνικισμού αντανακλά πάντα τις ίδιες τάσεις.

Μιλάμε για ένα κράτος που χρησιμοποιεί για επεκτατικούς σκοπούς,τους ομογενείς /ομοεθνείς του ή τους εθνικά συγγενείς του που ζουν εκτός των συνόρων του.

Αν το πούμε αλλιώς, είναι μια αντίληψη του εθνικισμού, όπου το έθνος θεωρείται να ξεπερνά τα σύνορα του κράτους και θεωρείται επίσης «φυσικό» για το έθνος αυτό, όταν έχει τη δύναμη, να εξαπλώνεται στα εδάφη όπου ζουν εθνικοί συγγενείς του.

Όταν μιλάμε για αυτό το φαινόμενο, συνήθως σκεφτόμαστε τη Γερμανία του Χίτλερ, τότε που προσαρτά την Αυστρία και κατέχει την Τσεχοσλοβακία, διεκδικώντας τους Γερμανούς που ζουν εκτός Γερμανίας.

Ωστόσο, ο επεκτατικός «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» της Γερμανίας υπήρχε και πριν από τον Χίτλερ.

Παρόμοιες τάσεις έχουν εμφανιστεί σε διάφορες χώρες κατά καιρούς, σε διάφορες περιόδους. Για παράδειγμα, ο πανσλαβισμός, ο πανελληνισμός και ο παντουρκισμός είναι τέτοιοι εθνικισμοί.

Τα πιο κοινά χαρακτηριστικά αυτών των εθνικισμών είναι η υιοθέτηση επεκτατικών συμπεριφορών για την «ενσωμάτωση των συγγενών στο έθνος», για παράδειγμα, για τη διάσωση των «Εξωτερικών Τούρκων», των «Εξωτερικών Ελλήνων».

Η Κύπρος είναι μια χώρα όπου ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» τριγυρίζει ελεύθερα όπως θέλει. Κι αν είναι να το δούμε ιστορικά το θέμα,θα μπορούσαμε μάλιστα να υποστηρίξουμε ότιστην Κύπρο επικράτησε μόνο ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας».

Το νησί μας δε βίωσε «τη συγκρότηση του έθνους» και «τη συγκρότηση του  κράτους» όπως γίνεται σε άλλες χώρες.Τα ισχυρότερα ρεύματα / κινήματα ήταν η ένωση με την Τουρκία και την Ελλάδα (Ένωση και Ταξίμ) στη βάση του «Εθνικισμού Μητέρας Πατρίδας».

Για τους Ελληνοκύπριους, η υιοθέτηση της ιδέας ενός ανεξάρτητου κυπριακού κράτους τέθηκε υπό αμφισβήτηση μετά την αποτυχία της ιδέας της Ένωσης, αφού δηλαδή έγινε αντιληπτό, κατά τα λόγια του Μακάριου, ότι κάτι τέτοιο «δεν ήταν εφικτό».

Μόνο τότε η ελληνοκυπριακή ελίτ αγκάλιασε το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η κατάσταση όμως στην τουρκοκυπριακή κοινότητα είναι διαφορετική. Οι τουρκοκυπριακές ελίτ που ασπάζονται τον «Εθνικισμό Μητέρας Πατρίδας» εξακολουθούν να επιμένουν στη διχοτόμηση του νησιού.

Μπορεί το Ταξίμ να έχει χάσει τη δύναμή του να κινητοποιεί μαζικά τους ανθρώπους, αλλά σε αυτή τη διαδικασία, οι εθνικιστικές ελίτ έχουν παραδοθεί πλήρως στη «Μητέρα Πατρίδα».

Παρόλο που η πίστη στη «Μητέρα Πατρίδα» έχει πάρει τη μορφή καρικατούρας και σκίτσων πια, χάρη στο Κόμμα Εθνικής Ενότητας και τον Ερσίν Τατάρ, συνεχίζει να είναι όμως ένα πανάρχαιο φαινόμενο.

Η τουρκοκυπριακή ηγεσία λειτούργησε για πρώτη φορά ως «εθνική συγγένεια» που εξυπηρετούσε τα γεωπολιτικά συμφέροντα και τις επεκτατικές φιλοδοξίες της Δημοκρατίας της Τουρκίας τη δεκαετία του 1950, όταν ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» βρισκόταν στο ισχυρότερο στάδιο του.

Όπως και στις 4 Φεβρουαρίου 1958, ο πρεσβής της Μεγάλης Βρετανίας στην Άγκυρα, Τζέιμς Μπόουκερ, έβγαλε το εξής συμπέρασμα: «Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ζορλού (…) επιβεβαίωσε την άποψή του ότι η τουρκική κυβέρνηση θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους για τους δικούς της σκοπούς και να ενθαρρύνει τους Τουρκοκύπριους να πραγματοποιούν συγκεντρώσεις.Οι Τούρκοι,γνωρίζουν πολύ καλά ότι με υπάκουη κοινωνία και υπάκουους ηγέτες, έχουν στα χέρια τους το τέλειο όπλο για να σταματήσουν κάθε ανεπιθύμητη προέλαση στο νησί και να τους πιέσουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις τους».

Αυτά τα λόγια, που περιγράφουν και την εποχή μας, ειπώθηκαν ακριβώς πριν από 64 χρόνια.

Η Τουρκία από τότε και μετά αναζητά συνεχώς «υπάκουους ηγέτες» μεταξύ των Τουρκοκυπρίων. Και αν δε τους βρίσκει, τους δημιουργεί…

Εάν υπάρχουν ηγέτες που έχουναυτόνομη φωνή ή πιστεύουν ότι οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να έχουν αυτόνομη φωνή, αυτοί, είτε εμποδίζονται να έρθουν στην εξουσία και οδηγούνται στα παρασκήνια, είτε ανατρέπονται ακόμα κι αν κερδίσουν τις εκλογές.

Και αυτοί που παραμένουν, είναι οι «ηγέτες που έχουν καταντήσει γελιογραφίες», σαν τους σημερινούς…

Ελάτε που όμως,τα αποτελέσματα του επεκτατικού εθνικισμούπου ακολουθείται από τον «Εθνικισμό Μητέρας Πατρίδας»  και τις λεγόμενες επιχειρήσεις διάσωσης των ομογενών πουφέρει μαζί του, δεν μπορούν να είναι μόνιμα.Ειδικά μετά το γεγονός στην Ουκρανία και την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας ενάντια στον ρωσικό επεκτατισμό που ξεχειλίζει στην Ουκρανία, η τάση για προσάρτηση εδαφών άλλων χωρών θα έχει βαρύ κόστος.

Με άλλα λόγια, αυτός ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» που μαστίζει τον κόσμο από τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα,έχει φτάσει στο τέλος του.

Κανείς δεν θέλει πια να ακούει ανοησίες όπως «τα δικαιώματα των ομογενών/ομοέθνων». Ωστόσο, μπορούν να αναφερθούν στα δικαιώματα των πολιτών. Αυτή είναι η νέα γλώσσα που καταλαβαίνει ο κόσμος.

Οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη την αγάπη τους για την «ομογένεια» που βασίζεται στην υπακοή και την υποταγή, και να επανεφεύρουν τον εαυτό τους ως πολίτες της χώρας της Κύπρου.

Θα πρέπει να σταματήσουμε λοιπόν να γυρίζουμε την πλάτη στη χώρα που ζούμε και στους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε αυτή τη χώρα, γιατί κατά τη γνώμη μου,αυτή είναι η χειρότερη κληρονομιά του «Εθνικισμού Μητέρας Πατρίδας», και να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε τη φαντασίωσημιας κοινής πατρίδας με τους Ελληνοκύπριους, τους Μαρωνίτες, τους Αρμένιους και τους Λατίνους.

Αυτή πρέπει να είναι η ιστορική αποστολή των Τουρκοκυπρίων πατριωτών,μια αποστολή που βασίζεται στον αγώνα για την πατρίδα.

Με άλλα λόγια, πρέπει να απαιτήσουμε πολλά περισσότερα από το να εναντιωνόμαστε στον Ερσίν Τατάρ…

Πηγή:“AnavatanMilliyetçiliği”, İtaatveErsinTatar’aMuhalefetEtme! – NiyaziKızılyürek