Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να `ν’ ήμερος να `ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βιος
κι από το στόμα τη μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
χαρά στους που `ναι οι δυνατοί!
Χαρά στους που `ναι οι Δυνατοί
γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση.

(Οδυσσέας Ελύτης, «Ο Ήλιος ο ηλιάτορας»)

Βρισκόμαστε και πάλι εδώ, αντικρυστά, με φόντο ένα ισοπεδωτικό, μονότροπο κι ανιαρό σκηνικό που δεν είναι ικανό να επικαλύψει έστω και για λ΄λιγο τον πολιτικό, κοινωνικά και πολιτισμικό Μεσαίωνα που βιώνουμε, που μας έχουν επιβάλει τα κάθε λογής ιερατεία.

Ακόμη χειρότερα, είμαστε υποχρεωμένοι, εμείς οι πολλοί,να υποτασσόμαστε στη μανία των καταθλιπτικών μειοψηφιών που με αντιπνευματική διάθεση προσπαθούν να στεγανοποιήσουν το “νόημα των Χριστουγέννων”και να δημιουργήσουν μία”φωτεινή ζεστασιά” μέσα από ένα παραλήρημα φωταγωγημένης κακογουστιάς και μία παρατεινόμενης κραυγαλέας υπανάπτυξης.

Ακόμη και το εορταστικό λεξιλόγιο άλλαξε: η ευχή για “Καλά Χριστούγεννα” μετετράπη σε προτροπή για “Καλές Γιορτές” και οι χριστιανικές προτροπές αγάπης αντικαθίστανται από πράξεις ψευδοαληλλεγγύης και μαραθώνιους αγάπης.

Τα Χριστούγεννα, όμως, είναι κενά χωρίς την Πίστη και χωρίς τον Χριστό, χωρίς την Εκκλησία, την αθροιστική μάζωξη ,δηλαδή, όλων μας!

Ο ποιητής, που κι αυτόν τον ξεχνάμε, αυτό λέει: Χριστούγεννα κι Ανάσταση, το Α και Ω της ύπαρξής μας! Αυτό χρειαζόμαστε, αυτό έχουμε ανάγκη!!

Και στα φετεινά Χριστούγεννα, βλέπουμε στον τόπο μας, στην Ευλογημένη Θρακική Γη, την απουσία του Θεού και την παράλληλη θεοποίηση της παγερής ανθρώπινης υποκρισίας που στο βάθος θέλει να εκμεταλλευθεί τον ίδιο τον συνάνθρωπο!

Η ατμόσφαιρα πνιγηρή ενώ κυριαρχούν η θλίψη, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των καθημερινών πιέσεων..

Και η απουσία της ηγεσίας εμφανέστατη.. Κανείς από τους “επωνύμους” και “προβεβλημένους” δεν τολμάει να αναδείξει το νόημα των Χριστουγέννων, το νόημα των Ελληνορθόδοξων Χριστουγέννων!Για άλλη μία φορά ο απλός κόσμος, οι πιστοί, οι δημότες, οι κάτοικοι , οι υπήκοοι μόνοι τους θα αναζητήσουν το μεγαλείο της Σάρκωσης και όσοι γνωρίζουν θα βαδίσουν με τον χάρτη της μνήμης στα μονοπάτια της Θεολογίας, του Λαϊκού Πολιτισμού και των Εθίμων ενός Έθνους, αποζητώντας πολιτισμό γιορτής με επίγνωση, δίχως φαντασιώσεις και σκοπιμότηες, ηθικισμούς λυρικές εξάρσεις και ρηχούς συναισθηματισμούς. Με τον Παπαδιαμάντη, τον Κόντογλου, τον Λύτρα, τις φωνές της γειτονιάς και των παιδιών που θα τραγουδήσουν και θα δείξουν την αγάπη στο φτωχό, τον ξένο, τον άστεγο, τον μετανάστη, τον γέρο και τον άρρωστο, όχι μόνο τούτες τις άγιες μέρες μα κάθε μέρα, ολόκληρο το χρόνο, και όχι μόνον μέσα από ψευδοτελετές ευκαιριακής εκδήλωσης υποκριτικής καλοσύνης με ημερομηνία λήξης και αντίτιμο συμμετοχής.

Αυτή την Ελληνοορθόδοξη παράδοση είναι που τιμούν και διατηρούν πάρα πολλοί Έλληνες που αντίθετοι στις “νεοταξικές αντιλήψεις” την βιώνουμε παντού, συνωμοτικά σχεδόν… Κι αυτή είναι η Ελπίδα της Γέννησης και της επερχόμενης Αναγέννησης καθώς για όλους εμάς είναι Πάντα Χριστούγεννα. «Αεί Χριστούγεννα εστίν» όπως λέει και ο Χρυσόστομος. Ο χριστιανός προσπαθεί να είναι και να πορεύεται ως χριστιανός συνεχώς, όχι μόνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.

Αντί επιλόγου ας επικαλεσθούμε όσα αναφέρει σε μια πρόσφατη εγκύκλιό του ο φωτισμένος μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: «Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό. Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς εγκαταλείψει.”