Ένα δυστυχισμένο παιδὶ στέκει αιχμάλωτο μιας σκληρής κυριαρχίας: της εξουσίας του διαβόλου. Ψυχικὰ και σωματικὰ το έχει τσακίσει. Όσοι βρίσκονται γύρω του και παρακολουθούν την τραγωδία, αποδεικνύονται ανίκανοι να το βοηθήσουν. Με την απιστία τους ορθώνονται εμπόδιο στη λύτρωσή του. Σ’ αυτὸ το δύσπιστο κόσμο ανήκουν όχι μόνο οι εχθροὶ του Ιησού, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, αλλ’ ακόμη και οι μαθητές του και οι αμέσως ενδιαφερόμενοι για το βασανισμένο παιδὶ -όπως ο πατέρας του. Τη διάχυτη δυσπιστία εκφράζει παραστατικὰ ο διάλογος με τον πατέρα του παιδιού.

«Πόσος καιρὸς εἶναι ἀπὸ τότε ποὺ τοῦ συνέβη αὐτό;» ρωτάει ο Ιησούς, καθὼς τὸ παιδὶ κυλιόταν κάτω καὶ άφριζε, εξουθενωμένο απὸ τὸ δαίμονα. «Ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια», ήταν η απάντηση. «Πολλές φορὲς καὶ στὴ φωτιὰ τὸν ἔστειλε καὶ στὰ νερά, γιὰ νὰ τὸν ἐξολοθρεύσει. Ἀλλὰ ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, σπλαχνίσου μας.»

Η σκιὰ της αμφιβολίας δεν έπαψε να πέφτει βαριὰ στη σκέψη και την καρδιὰ των ανθρώπων.Η αμφιβολία σκοτίζει την σκέψη, της κλείνει τον ορίζοντα, νεκρώνει την ελπίδα, την τυλίγει στο σκοτάδι. Ο πατέρας του σημερινού ευαγγελίου, μετὰ την αδυναμία των μαθητών να θεραπεύσουν το παιδί του, δεν έφυγε, δεν απογοητεύτηκε οριστικά, αλλὰ προχώρησε και ζήτησε την προσωπικὴ παρέμβαση του Σωτήρος.Ενώ πολλοί από μας, μόλις δούμε κάποιο μαθητή του Χριστού, κάποιο λειτουργό Του ν΄ αδυνατεί να μας βοηθήσει ή με την στάση του να μας σκανδαλίζει, σπεύδουμε να απομακρυνθούμε από το περιβάλλον της Εκκλησίας Του.

Το πρώτο βήμα για την υπερνίκηση το υποδεικνύει ο Κύριος. Το δεύτερο το καθορίζει η συμπεριφορὰ του πατέρα. «Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». «Το θέμα δεν είναι αν εγὼ μπορώ να θεραπεύσω το παιδί σου. Το πρόβλημα είναι αν εσὺ μπορείς να πιστέψεις. Σ’ αυτὴ την κατεύθυνση αναζήτησε τη λύση του δράματός σου. Στην καρδιά σου.

Το κλειδὶ για ν’ ανοίξουν οι βαρειὰ κλεισμένες πόρτες, μην το ζητάμε αλλού. Εμείς το έχουμε. Το πετάξαμε στη σκοτεινὴ γωνιὰ των δισταγμών και της αμφιβολίας μας. Απὸ κει θα πρέπει το συντομότερο να το ανασύρουμε. Το κλειδὶ αυτὸ είναι η εμπιστοσύνη -η δική μας, συνειδητή, προσωπικὴ πίστη- στην παντοδυναμία του Θεού. Αυτὴ πρέπει να ισχυροποιηθεί και να πάρει στη ζωή μας την κεντρικὴ θέση που της αρμόζει.