Ενόσω ο Αντώνης Σαμαράς παρελάμβανε στις ΗΠΑ τα δυο καλά λόγια Μπάρακ Ομπάμα για την Ελλάδα (και αλίευε «κάτι από επενδύσεις» των funds και των ΕλληνοΑμερικανών για επανεκκίνηση της οικονομίας), διεξαγόταν το Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας, το 23ο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα με αφορμή τα 2.400 χρόνια από την ίδρυση της Πλατωνικής Ακαδημίας.

Σ’ αυτό ο φιλόσοφος-σταρ των Ευρωπαϊστών Γιούργκεν Χάμπερμας έκρινε αναγκαίο/χρήσιμο να πει τα δικά του δυο καλά λόγια για τη φιλοξενούσα χώρα. Καταγράφηκε με ενθουσιασμό από τα ΜΜΕ το ότι «δεν θα ήταν καλή λύση το να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη», ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά. Ομοίως καταγράφηκε ευχή του «να υπάρξει μια συντονισμένη και θεσμοθετημένη στήριξη για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας» (και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να μη θυσιαστεί η «θεοποιημένη ανταγωνιστικότητα»): το τελευταίο αυτό, δηλαδή τη χαμπερμασιανή υπόκλιση στη μερκελική/σοϊμπλική λατρεία της ανταγωνιστικότητας, δεν το τόνισαν αρκετά τα δικά μας μίντια καθώς δεν βόλευε…

Πάντως, η τοποθέτηση Χάμπερμας είχε πολύ μεγαλύτερο βάρος όσον αφορά την κυρίως ευρωπαϊκή διάστασή της. Ο φιλόσοφος του οικουμενικού πραγματισμού και της δημοσίας σφαίρας όχι μόνο τόνισε τη σημασία που θα είχε/που θα έχει μια ενδεχόμενη ξεκάθαρη άνοδος στις επικείμενες Ευρωεκλογές «κομμάτων που αντιστρατεύονται την Ευρώπη» (στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις αναφέρθηκε ευθέως στην περίπτωση-θεσμικό τρόμο Χρυσής Αυγής στο Στρασβούργο, που οι Ευρωπαίοι την αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερο απ’ όσο εμείς ως ύβρι κατά της δημοκρατίας), αλλά και επανέφερε κάτι το οποίο και παλιότερα είχε πασχίσει να ενσωματώσει στη δημόσια συζήτηση περί «Ευρώπης». Ότι, δηλαδή, πρωταρχική σημασία έχει να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική, κατά τρόπο που «από σχέδιο των ελίτ, να περάσουμε σε ένα σχέδιο που να αφορά τους πολίτες». Μόνον έτσι, κρίνει ο Χάμπερμας, θα μπορούσαμε τους Ευρωπαίους εκείνους που από φόβο και από παραίτηση βρέθηκαν να φλερτάρουν με την ακροδεξιά – παντού, ανά την Ευρώπη – «να τους φέρουμε πίσω».

Με λατρευτικό θαυμασμό αντιμετωπίσθηκε από τον ελληνικό Τύπο, δικαίως για να μην πούμε αυτονόητα, η χαμπερμασιανή τοποθέτηση . Όχι βέβαια και τόσο το τμήμα εκείνο που αφορούσε την επίκριση του σχεδίου των ελίτ, αντί για ένα σχέδιο που να αφορά τους πολίτες: ο Ευρωπαϊσμός, βλέπετε, υπήρξε στη χώρα μας ταυτόσημος με τη λογική των ελίτ, λογική που με συγκατάβαση βλέπει λαούς και πολίτες! Όμως ο λόγος του Χάμπερμας περί Ευρώπης θα άξιζε να αναμετρηθεί μ’ έναν άλλο λόγο, εκπορευόμενο από ριζικά διαφορετική κατεύθυνση. Εξηγούμαστε: στην ίδια συγκυρία με τον Χάμπερμας στο 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας, τοποθετήθηκε για τα Ευρωπαϊκά και τις προοπτικές τους… ο Αλέξης Τσίπρας! Μιλώντας στο κανάλι Russia 24, προδήλως λιγότερο τζαναμπέτικο από τη Frankfurter Allgemeine Zeitung, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίστηκε σε κάποια γενικόλογη φιλο-Ευρωπαϊκή τοποθέτηση ή στη διάψευση του ότι ζητά ο πολιτικός του χώρος την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη (και για γεωπολιτικούς λόγους, αυτό). Θεώρησε επάναγκες να αναφερθεί και στη σταθερότητα, που θα ‘πρεπε να προσφέρει το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι των λαών». Όμως, το σπίτι αυτό δεν νοείται να είναι η γερμανική Ευρώπη. Διότι, αυτή ακριβώς η Ευρώπη φθάνει πλέον σε ένα «υπαρξιακό και ιστορικό αδιέξοδο» και (προσέξτε απ’ εδώ και πέρα!) «δεν έχει καμιά σχέση, η Ευρώπη των λαών που οραματίστηκαν πριν χρόνια οι ηγέτες των χωρών της […] μ’ εκείνη «που σήμερα γίνεται αυταρχική και αντιδημοκρατική». Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, η «νέου τύπου ηγεμονία» του πλεονασματικού Βορρά επί του ελλειμματικού Νότου «οδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της στη διάλυση».

Το φανταζόμαστε: οι θεωρούντες τον Χάμπερμας «δικό τους» μέσω μιας θεωρίας με σοσιαλδημοκρατική απόληξη , μιας προσέγγισης δηλαδή που συνθέτει Σχολή της Φρανκφούρτης και μετα-Βεμπεριανή κοινωνιολογία κάτω από ένα αίτημα νεοΚαντιανής προσέγγισης/οικουμενικού πραγματισμού, θα φρίξουν που τολμούμε να αναφέρουμε την κριτική του μικρού/Ελλαδικού ΣΥΡΙΖΑ στην «Ευρώπη» δίπλα-δίπλα με την κριτική του δημιουργού της προσέγγισης της δημόσιας σφαίρας, ως βάθρου ανάγνωσης (και) της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης!

Πάντως, αν είμαστε πολιτικά ρεαλιστές και όχι ιδεολογικά επαρχιώτες, θα αναγνωρίσουμε ότι το ζόρικο πρόβλημα βρίσκεται αλλού: στο ότι, έτσι όπως προχωρεί η «Ευρώπη» ως μηχανισμός-οδοστρωτήρας, που λιώνει ό,τι δεν είναι συμβατό με την ορθοδοξία της εποχής και με την κυρίαρχη (=γερμανική) προσέγγιση, η ίδια αυτή η ευρωπαϊκή πορεία – μπροστά στις Ευρωεκλογές, που όλοι ήδη τις προετοιμάζουν – απειλείται με πρόσκρουση σε τοίχο. Στον τοίχο της άρνησης των ελίτ, πολιτικών, οικονομικών, διανοητικών και άλλων, να κουνηθούν απ’ οτιδήποτε ξεβολεύει τις ίδιες. Οι πολίτες; Οι λαοί; Ας φροντίσουν για τον εαυτό τους!

Η πορεία προς τις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 έχει ήδη ξεκινήσει και προκύπτει εξαιρετικά ανηφορική. Αλλά και η αυριανή/μεθαυριανή εξέλιξη του «ελληνικού προβλήματος» θα είναι μια συνεχής διαδοχή κρίσεων-αδιεξόδων-προσπαθειών. Συνεπώς καλό θα ήταν να μην παραβλέπεται μια βασική αρχή: στον ανήφορο τα πολλά λόγια δεν κάνουν καλό.

Η ίδια η αναφορά σε προοπτικές της Ευρώπης, σε προοπτικές λύσης προβλημάτων εντός Ευρώπης και δια της Ευρώπης, είναι ένας επίπονος ανήφορος. Κρατήστε λοιπόν την ανάσα σας και τις αντοχές σας!
πηγή: www.protagon.gr