Σκέφθηκα ότι θα ήταν εύκολο να γράψω ένα κείμενο για την Επέτειο της Μεταπολίτευσης.. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να μιλήσω για το πέρασμα στην μεταδημοκρατία και τη μεταπολιτική, κάνοντας αναφορές στην μετεξέλιξη των πολιτικών φαινομένων στην Ελλάδα.

Ξαφνικά θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια , τότε που τεσσάρων ετών, είχα πάρει μία πλαστική «καραμούζα» και περίμενα στη Βουλιαγμένης για να περάσει ο Κ. Καραμανλής ενώ προσπαθούσα να μιμηθώ τις ρυθμικές κόρνες των αυτοκινήτων. Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά περιμένω κάτω από τον καυτό ήλιο και τους 40 και κάτι βαθμούς υπό σκιάν για να βγάλω αυτά τα λίγα χρήματα που μπορώ για να καλύψω ανάγκες και να φροντίσω την οικογένειά μου.

Αυτή είναι η Ελλάδα του 2015. Η Χώρα των ζητιάνων, η Χώρα των Επετείων και των Επαιτών, η Χώρα που χρεοκόπησε γιατί δημαγωγοί και λαϊκιστές πολιτικοί επί δεκαετίες αύξησαν τις δαπάνες του κράτους, αδιαφορώντας για τη διάλυση του παραγωγικού ιστού και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της χώρας.

Αυτή είναι η Ελλάδα του 2015: Η Χώρα με τους στρατούς αργομίσθων στο δημόσιο και τους πενηντάρηδες συνταξιούχους ενός κράτους που «κοινωνικοποιούσε» χρεοκοπημένες επιχειρήσεις κι αύξανε τις αργομισθίες και τη διαφθορά του δημοσίου. Κι όλα αυτά με φθηνά δανεικά που κάποτε , όμως, τελείωσαν και τότε όλοι καταλάβαμε ότι ήρθε το Τέλος!

Σήμερα αντί να πεισθεί η ελληνική κοινωνία ότι πρέπει να προχωρήσει σε μια οργανωμένη και δίκαιη μείωση του βιοτικού επιπέδου της στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης της οικονομίας της μετά από μια χρεοκοπία εξακολουθεί να ονειρεύεται τους κρατικοδίαιτους παραδείσους.

Η Χώρα οδηγείται από την Εθνική Ταπείνωση στην Εθνική Ήττα με καθοδηγητές τους Προπέτες κι Αργόσχολους πολιτικούς που οδήγησαν τη Χώρα στο βάραθρο της ιστορίας.

Η εκλογική επιτυχία που σημείωσαν νεοπαγείς κομματικοί σχηματισμοί και συνασπισμοί πολιτικών οργανώσεων και ομάδων πίεσης που κινούνται σε ακραίους χώρους αριστεράς και δεξιάς πολιτικής δράσης και σκέψης είναι άραγε αποτέλεσμα μιας νέας και αυτοφυούς δυναμικής που αναπτύσσεται στην ελληνική κοινωνία ή αποτελεί απλώς ένα ανακλαστικό μιας κοινωνίας που βρίσκεται στα ιστορικά της όρια;

Ή μήπως είναι μια κατευθυνόμενη πολυπλόκαμη επιχείρηση ξένων κέντρων και στρατηγείων «οικονομικού πολέμου»;

Η επιτυχία που σημείωσαν κόμματα με έντονο το στοιχείο του λαικισμού στην εκφορά του πολιτικού τους λόγου και της κομματικής δραστηριότητας, μπορούν να ερμηνευθούν εάν κατανοήσουμε την ανάγκη μιας μάζας πολιτών-ψηφοφόρων θυμάτων της κρίσης να αποκτήσουν μία συλλογική ταυτότητα, να εξελιχθούν σε μία συλλογικότητα πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές των καθιερωμένων πολιτικών ιδεολογιών και αιρετικών ιδεολογημάτων του παρελθόντος.

Αυτή η φάση της μεταπολιτικής συμπεριφοράς δεν αποτελεί κατ’ανάγκη και ένδειξη δημοκρατικής ωρίμανσης αφού βασίζεται σε μηχανισμούς ταύτισης και κατασκευής μιας «αντιδραστικής ταυτότητας» που ναι μεν οδηγούν σε μια εκτόνωση θυμού και διαμαρτυρίας αλλά ταυτόχρονα ευνοούν την ανάπτυξη μηχανισμών και ομάδων πίεσης με ανεξέλεγκτη δράση και με πρόσχημα το καλό του έθνους, την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, την ασφάλεια των πολιτών, κοκ.

Το βασικό ερώτημα που παραμένει είναι κατά πόσον η νέα συλλογική οντότητα διαμαρτυρίας που γεννάται θα οδηγήσει σε «εξέγερση» και «ρήξη» ή θα παραμείνει μια περιστασιακή διέγερση των ανακλαστικών των λαικών και μεσαίων στρωμάτων που οδηγούνται σε εξαθλίωση.