«Ακόμη μία νύχτα στην Ειδομένη… Μοιράσαμε τον χρόνο σε βάρδιες. Ομάδες από τις 20.00 ώς τη 01.00 και από τη 01.00 ώς το πρωί, όσο πάει. Συνολικά από την ομάδα μας, χθες, περίπου 20 εθελοντές από Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Μελισσοχώρι, η Λιάνα εθελόντρια από την Αθήνα που άφησε τις δουλειές της και είναι μαζί μας εδώ και μέρες, τα παιδιά από τη Σχολή Θεάτρου του ΑΠΘ που ξεπούλησαν τα ρούχα στην μπουτίκ των συνόρων και διάφοροι άλλοι ταπεινοί. Επίσης ο Αρης από το Praxis και από εμάς ο κ. Ακης, η Μαρία και η Χριστίνα αντιμετώπισαν πάνω από 180 ιατρικά περιστατικά σε αυτό το διάστημα. Χθες πέρασαν από τις 8 το βράδυ ώς τα χαράματα περίπου 3.500 πρόσφυγες, αρκετά παιδιά και γυναίκες, μωρά και κάποιοι τραυματισμένοι. Ο απολογισμός μας: 1.400 μερίδες μαγειρεμένου φαγητού, περίπου 800 έτοιμες σακούλες, πολλές κονσέρβες, κρουασάν, χυμοί, σοκολάτες, ψωμί, κριτσίνια, ξηροί καρποί. Τα πιροσκί της Τούλας μας, 130 έτοιμα σακίδια γεμάτα με πράγματα για μωρά 0-3 μηνών και 3-6 μηνών, τρόφιμα, μπιμπερό, ρούχα, παπουτσάκια, σκόνη γάλακτος αντίστοιχης ηλικίας. Νερά. Πολλή, πολλή αγάπη και ευχές για καλή τύχη σε ένα ταξίδι χωρίς τελεία».

Μια μέρα, η περίπτωση της Ειδομένης θα γραφτεί στα βιβλία. Πώς δεκάδες ετερόκλητοι άνθρωποι της παραμεθορίου έβαλαν πίσω τις ζωές τους, τις δουλειές τους, τα πάντα, συνεργάστηκαν για να συνδράμουν τα καραβάνια των προσφύγων που συνέρρεαν στα σύνορα. Στην Ειδομένη, σήμερα, το τελευταίο χωριό πριν από τα σύνορα με τα Σκόπια, λειτουργεί ίσως ο πιο καλά οργανωμένος σταθμός βοήθειας προσφύγων της χώρας, με μεγάλες σκηνές για την αναμονή και την προστασία τους από τη βροχή, ιατρεία, τη μόνιμη παρουσία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, των Γιατρών του Κόσμου και άλλων οργανώσεων, και τον συντονισμό της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Ραχοκοκαλιά όμως της δράσης αποτελούν οι άνθρωποι της ομάδας «Εθελοντές Κιλκίς Θεσσαλονίκης Πρόσφυγες Ειδομένης» που εδώ και μήνες συλλέγουν τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και ρούχα, μαγειρεύουν και διανέμουν καθημερινά τα αγαθά στους μετανάστες. «Γιατί για εμάς δεν έχει σημασία από πού έρχεται κάποιος, εάν χαρακτηρίζεται πρόσφυγας ή όχι», λέει στην «Κ» η Ζωή Παπαδοπούλου, φωτογράφος από το Κιλκίς και μέλος της ομάδας. «Για εμάς είναι ανθρωπιστικό το θέμα, όχι πολιτικό. Οι ιστορίες που ακούμε καθημερινά είναι απίστευτες. Οι άνθρωποι γνώριζαν τους κινδύνους όταν ξεκίνησαν να έρθουν, κανένας δεν θα έβαζε τα παιδιά του σε βάρκες εάν δεν ήταν μονόδρομος η φυγή».

Τα θεμέλια είχαν μπει από την αρχή του χρόνου, όταν κάτοικοι του Κιλκίς και των γύρω περιοχών άρχισαν να εντοπίζουν μικρές ακόμα τότε ομάδες προσφύγων που έφταναν στην Ειδομένη με τα πόδια. Αυθόρμητα, άρχισαν να στήνονται στα περάσματα (κυρίως στη σιδηρογραμμή που λειτουργούσε σαν πυξίδα), μοιράζοντας στις οικογένειες νερά και φαγητό. Καθώς το προσφυγικό ρεύμα γιγαντώθηκε, μεγεθύνθηκε και η βοήθεια. Στις αρχές Αυγούστου, οι αριθμοί είχαν φτάσει περίπου τους 4.000 εβδομαδιαίως. «Βρισκόμασταν ήδη εκεί, τους διευκολύναμε με πληροφορίες, φαγητό, νερό, γιατρούς. Συχνά μεταφέραμε πρόσφυγες με τα αυτοκίνητά μας στα νοσοκομεία, με κίνδυνο φυσικά, γιατί ήταν παράνομο. Αντε να αποδείξεις ότι δεν πληρώθηκες», λέει η Ζωή.

Στην οργάνωση της δράσης βοήθησε πολύ το Facebook και η σελίδα της ομάδας (από όπου και το απόσπασμα στην αρχή του κειμένου). Με μια ανάρτηση, γίνονταν άμεσα γνωστές οι ανάγκες. Ακόμα τότε, δεν υπήρχαν υποδομές στην Ειδομένη. Με την έξαρση του προσφυγικού, κινητοποιήθηκε η Πολιτεία και οι τοπικές αρχές και άρχισε να «επισημοποιείται» ο σταθμός. Πλέον οι πρόσφυγες καταφθάνουν πιο οργανωμένα, με πούλμαν από τη Θεσσαλονίκη.

«Στους εθελοντές να υπολογίσουμε και τις οικογένειές μας που μας έχασαν. Για να λείπουμε εμείς, σημαίνει ότι κινητοποιήθηκαν οι γονείς μας, οι σύζυγοι, τα παιδιά μας», λέει η ίδια με έμφαση. Πώς να μη λείπει. Μόλις προχθές, οι άνθρωποι του σταθμού της Ειδομένης μέτρησαν 18.000 πρόσφυγες σε ένα εικοσιτετράωρο.