του Στρατή Χαραλάμπους*
Εισαγωγή
Συμπληρώθηκαν 96 χρόνια από το τραγικό γεγονός της καταστροφής της Σμύρνης, σχεδόν ένας αιώνας , αλλά ακόμη υπάρχουν εύλογες απορίες για τους αίτιους και κυρίως για τους λόγους αυτής της μεγάλης συμφοράς . Η πυρκαγιά της Σμύρνης ήταν η « χαριστική βολή» σε μια κοινωνία όπου συμβίωναν , παρά τις αντιθέσεις τους , διαφορετικές εθνότητες με διαφορετική θρησκεία , γλώσσα , κουλτούρα και οικονομική επιφάνεια . Το μοντέλο συνύπαρξης και ανάπτυξης σ’ αυτή τη γωνιά της Ιωνίας , με εμφανή τη δυτική επιρροή δεν υπήρχε σ’ άλλη πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας .
Αυτός ο τρόπος ζωής μοιραία προκαλούσε το «φθόνο» της πλειοψηφίας του τουρκικού λαού, επηρεασμένου , από τα εθνικιστικά συνθήματα των Νεότουρκων που σχεδόν για μια δεκαετία (1908-1918) επέβαλαν στη χώρα την πολιτική τους και από την κατάρρευση της αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Π. Π. . Τα συνθήματα αυτά αποτέλεσαν τη βάση της ιδεολογίας του «κεμαλικού εθνικισμού» , που αναδύθηκε και γιγαντώθηκε μέσα από τα πεδία των μαχών της Ανατολής και κορυφώθηκε πάνω στα αποκαΐδια της « Νύφης της Φωτιάς» . (1)
Για το ποιός ευθύνεται για τη μεγάλη πυρκαγιά της Σμύρνης (13-16 Σεπ 1922 ) αναφέρθηκα αναλυτικά στα άρθρα μου στο « ΕΜΠΡΟΣ» της 15 Σεπ 2010 και 16 Σεπ 2016 . Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να καταγράψω τις απόψεις των τούρκων ιστορικών και αρθρογράφων οι οποίοι , στην « αναζωπύρωση» του θέματος το 2010 και μετέπειτα , προσπάθησαν να εκφέρουν άποψη διαφορετική από την επίσημη ( Ίδρυμα Τουρκικής Ιστορίας – Türk Tarih Kurumu-TTK) και σε αντίθεση με τη «στρατευμένη» δημοσιογραφία .
Τουρκική μεταστροφή
Η τουρκάλα δημοσιογράφος Αϊσέ Χιούρ ( Ayse Hür) (2) με μία εκτεταμένη ανάλυση προσπάθησε να αντικρούσει τις πηγές , τις οποίες επικαλείται η τουρκική πλευρά στην προσπάθεια της να αποποιηθεί των ευθυνών της και τονίζει :
Την επί χρόνια επίσημη τουρκική άποψη , με την οποία κατηγορούνταν για την έναρξη της πυρκαγιάς ο ελληνικός στρατός σε συνεπικουρία με του Έλληνες της Σμύρνης . Η οποία ξαφνικά το 1980 , λόγω των διπλωματικών προσπαθειών της Αρμενίας για την αναγνώριση της γενοκτονίας του λαού της το 1915 , μεταστράφηκε και έκτοτε θεωρεί ως υπεύθυνους , για το ξεκίνημα της φωτιάς , τους Αρμένιους και κυρίως το Αρμενικό κομιτάτο με αρχηγό τον Τασνάκ.
Μετά την είσοδο στη Σμύρνη του τουρκικού στρατού και των άτακτων(τσέτες του Τυφλού Πεχλιβάνη – Kör Pehlivan ) στις 9 Σεπ 1922 ημέρα Σάββατο , ακολούθησε συστηματική λεηλασία , αρπαγή περιουσιών , βιασμοί κλπ με το πρόσχημα της έρευνας για τον εντοπισμό όπλων κλπ στα σπίτια των ελλήνων και των αρμενίων . Ακολούθησε στις 12 Σεπ ο αποκλεισμός της αρμένικης συνοικίας από τον τουρκικό στρατό και τις μεταμεσημβρινές ώρες της 13 Σεπ 1922 ξεκίνησε η φωτιά στο Basmane ( σημερινό εκθεσιακό κέντρο) , η οποία με τη βοήθεια του ανέμου γρήγορα επεκτάθηκε. Την επόμενη μέρα κινήθηκε δυτικά καίγοντας τα πάντα στο πέρασμα της , σπίτια , σχολεία , κέντρα , ξενοδοχεία , εκκλησίες , μαγαζιά κλπ , στις συνοικίες των αρμένιων , των ελλήνων και των φράγκων . Ταυτόχρονα δεκάδες χιλιάδες έλληνες , αρμένιοι και λεβαντίνοι με τις οικογένειες του κινήθηκαν αναγκάστηκα προς την παραλία διότι προς την τούρκικη συνοικία(νότια –δες το χάρτη )(3) οι δρόμοι είχαν αποκλειστεί .
Η φωτιά σβήστηκε ολοσχερώς στις 18 Σεπ 1922 κάνοντας στάχτη 2,6 εκ.τ.μ αστικής γης και πάνω από 20 χιλ ακίνητα , με συνολικό ύψος ζημιών 3,5 εκ χρυσές λίρες(4) . Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι με βάση τους αριθμούς έχασαν τη ζωή τους πάνω από 180 χλ άτομα , αν ληφθεί υπόψη ότι στην πόλη ζούσαν περίπου 500 χλ έλληνες και αρμένιοι τα δε πλοία παρέλαβαν μόνο 320 χλ.
Δηλαδή η Σμύρνη « καθαρίστηκε» , απαλλάχτηκε από τις εθνότητες που έδιναν ζωή και πρόοδο και άρχισε να δημιουργείται μια πόλη με ανατολίτικη νοοτροπία , που τίποτα δεν θα θύμιζε την παλιά Σμύρνη .
Συμπεριφορά Ξένων Ανταποκριτών και Αποστολών
Οι ξένοι ανταποκριτές( Άγγλοι-Γάλλοι-Αμερικάνοι και Ιταλοί) στη Σμύρνη ήταν διστακτικοί στις αρχικές ανταποκρίσεις των και κυρίως κινήθηκαν στα πλαίσια της πολιτικής της Χώρας τους ,πλην ελαχίστων εξαιρέσεων . Η Αϊσέ Χιούρ(Ayse Hür) καταγράφει τις αντιθέσεις που παρουσίασαν οι ανταποκρίσεις ορισμένων δημοσιογράφων με τις μετέπειτα αναλύσεις και τις αναφορές τους :
Στις 16 Σεπ 1922 οι Times του Λονδίνου έγραφαν ότι « η φωτιά ξεκίνησε μετά την κατάληψη της πόλης από του άτακτους τούρκους ( başıbozuklar) , αλλά ο τακτικός στρατός δεν έκανε τίποτα εναντίον τους ούτε και κατά της φωτιάς » . Στις 6 Οκτ 1912 η ίδια εφημερίδα γράφει ότι «δεν υπάρχουν αποδείξεις αλλά υπάρχει κοινή άποψη ότι την έβαλαν οι έλληνες και οι αρμένιοι » .
Η γαλλική Figaro κατηγορεί για τη φωτιά τους τούρκους , η Le Temps τους έλληνες και η Le Matin τους αρμένιους . Γενικά ο γαλλικός τύπος ακολούθησε φιλοτουρκική στάση , καίτοι τα καραβάνια προσφύγων που έφταναν στη Μασσαλία περιέγραφαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις τραγικές στιγμές που έζησαν , πιστός στην πολιτική που χάραξε η γαλλική κυβέρνηση της εποχής ( Γάλλο-τουρκική συνθήκη της 20 Οκτ 1921- Συνθήκη Άγκυρας-Φραγκλίν Μπουγιόν ) .
Οι New York Times « αναρωτιούνταν αν τη φωτιά την έβαλαν οι τούρκοι για να εκδικηθούν τους ρωμιούς και τους αρμένιους , που συνεργάστηκαν με τον Ελληνικό Στρατό». Επίσης η Portsmouth Daily Times , στήριξε τη θεωρία ότι « τη φωτιά την έβαλαν οι τούρκοι για να καλύψουν τις θηριωδίες τους» .
Η θέση της Γαλλίας για τους υπεύθυνους της φωτιάς παρουσιάζει μια αντιφατικότητα και συγκεκριμένα , αντί να ληφθούν υπόψη οι αναφορές και τα τηλεγραφήματα του διπλωμάτη Michel Graillet που αναπλήρωνε τον γενικό πρόξενο Lucien Laporte και είχε προσωπική αντίληψη των τραγικών γεγονότων , λήφθηκαν υπόψη οι αναφορές του στρατηγού Pelle και του ναυάρχου Dumesnil . O πρώτος ήταν ύπατος αρμοστής στην Πόλη και στάλθηκε από το γάλλο πρωθυπουργό Poincare στη Σμύρνη και συνέταξε σχετική έκθεση. Ο δεύτερος ήταν διοικητής του συμμαχικού στόλου στον κόλπο της Σμύρνης και συνέταξε την έκθεση του από μαρτυρίες και από δύο σημαντικές συναντήσεις που είχε :
Η πρώτη ήταν στις 11 Σεπ 1922 στο διοικητήριο ( Konak) με το Nureddin Paşa , πρώην στρατιωτικό διοικητή Σμύρνης(πριν το Μάιο του 1919) και διοικητή της 1ης τουρκικής στρατιάς , που είχε το βάρος της κύριας επίθεσης κατά του ελληνικού στρατού στο μέτωπο του Αφιόν και είχε εισέλθει θριαμβευτής στη Σμύρνη στις 9 Σεπ 1922 . Η δεύτερη με τον Κεμάλ στις 15 Σεπ 1922 ( η πυρκαγιά συνεχιζόταν ) στη βίλλα της μετέπειτα συζύγου του Latife hanim στο Göztepe(στη νότια πλευρά της πόλης-δες το χάρτη) . Στις δύο συναντήσεις πρακτικά τηρούσε ο διοικητής κορβέτας Moreau .
Από το Νουρεντίν ο γάλλος ναύαρχος ζήτησε , να περιοριστεί ο εκτοπισμός των ανδρών ελλήνων και αρμένιων , που είχε διατάξει ο ίδιος , μόνο σε όσους αποδεδειγμένα είχαν συνεργαστεί με τον Ελληνικό Στρατό . Αυτός αρνήθηκε και απάντησε « πολλοί μας βασάνισαν –bize çok çektirtiler».
Στο Κεμάλ μετέφερε τις μαρτυρίες « βάσει των οποίων οι τούρκοι έβαλαν τη φωτιά και ότι μάρτυρες είδαν τούρκους στρατιώτες να ρίχνουν πετρέλαιο» και ότι ο Άγγλος ναύαρχος πιστεύει ότι « υπεύθυνοι για τη φωτιά είναι οι τούρκοι ». Ο Κεμάλ κατηγόρησε τους αρμένιους και υποσχέθηκε τη διεξαγωγή έρευνας από επιτροπή του επιτελείου του .
Για την έκθεση(που επικαλείται η τουρκική πλευρά) του αμερικάνου μηχανικού στην οργάνωση «Near East Relief» Mark Prentiss έχω αναφερθεί στις 15 Σεπ 2010 . Επί πλέον η τουρκάλα δημοσιογράφος Αϊσέ Χιούρ αποκαλύπτει ότι η έκθεση που συντάχθηκε κατά παραγγελία του ναυάρχου των ΗΠΑ Bristol τον Ιανουάριο του 1923 , βασίστηκε σε δύο συναντήσεις του μηχανικού στις 10 και 13 Σεπ 1922 με τον πιο αμφιλεγόμενο μάρτυρα , το διοικητή της ιδιωτικής πυροσβεστικής εταιρείας ( αυστριακών συμφερόντων ) Paul Gresovich . Ο τελευταίος μεταξύ των άλλων τόνισε ότι «πάντα ξεσπούσαν φωτιές την εποχή εκείνη αλλά πολλές ταυτόχρονα πρώτη φορά , η δύναμη της πυροσβεστικής από 100 άτομα είχε πέσει στους 37 λόγων της απόλυσης από το νομάρχη Kazım Paşa των ρωμιών πυροσβεστών . Ζήτησα ενίσχυση από τους τούρκους αλλά μου έστειλαν μόνο 100 άτομα τα οποία από τις 8 το βράδυ της 13 Σεπ βομβάρδιζαν τα σπίτια για να μην εξαπλωθεί η φωτιά» . Επίσης ο Greskovich ανέφερε ότι «το πρωί της 13 Σεπ (πριν ξεσπάσει η φωτιά ) μερικές χιλιάδες γυναικόπαιδα αρμενίων με επικεφαλής δύο ιερείς βγήκαν από το αρμένικο σχολείο και την εκκλησία του Αγίου Δομίνικου και κινήθηκαν προς τη θάλασσα . Σε έρευνα εντός του σχολείου εντοπίστηκαν στουπιά με πετρέλαιο» .( Σημείωση : Η προσπάθεια διάσωσης των γυναικόπαιδων των αρμενίων πριν τη φωτιά , αποδεικνύει περίτρανα τις λεηλασίες και τις θηριωδίες που εξελίσσονταν στη συνοικία τους και όχι μόνο.)
Το κυριότερο όμως για την αναφορά Prentiss είναι ότι έρχεται σε αντίθεση με :
Η Συμπεριφορά της Ανώτατης Στρατιωτικής Τουρκικής Ηγεσίας
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η ανώτατη τουρκική στρατιωτική ηγεσία ( ο επιτελάρχης Fevzi Çakmak Paşa , ο διοικητής του δυτικού μετώπου İşmet İnönü και άλλοι ) με επικεφαλής το Μουσταφά Πασά έφθασαν στη Σμύρνη στις 10 Σεπ 1922 (μία μέρα μετά την είσοδο του Nureddin Paşa- διοικητού της 1ης Στρατιάς ) . Ήταν μάρτυρες όλων των λεηλασιών και των θηριωδιών καθώς και της τρομερής πυρκαγιάς που κατέστρεψε τα πάντα .
Εύλογα γεννάται η απορία σ’ ένα αντικειμενικό παρατηρητή γιατί δεν έκαναν κάτι , για να περιορίσουν τη ζημιά και να γλυτώσουν από το θάνατο χιλιάδες αθώες ψυχές , που είχαν πάρει στο δρόμο του ξεριζωμού ; Εξάλλου ο στρατιωτικός αντίπαλος τους , ο ελληνικός στρατός είχε αναχωρήσει από την πόλη στις 8 Σεπ κινούμενος για το Τσεσμέ , προκειμένου να εγκαταλείψει τη γη της Ιωνίας .
Οι διάφοροι τούρκοι στρατιωτικοί της εποχής καθώς και ο επιστήθιος φίλος του Κεμάλ Falih Rifki Atay στα απομνημονεύματα τους , προσπάθησαν να περιγράψουν «τη λύπη του Κεμάλ»ενεργούσε μόνος του ή με εντολές βάσει σχεδίου .
Ο Κεμάλ στις 10 Σεπ αρχικά έστησε το στρατηγείο του στο ξενοδοχείο «Κράμερ Παλλάς» ( βλέπε χάρτη) και το βράδυ διανυκτέρευσε για λόγους συμβολικούς , στη βίλα της οικογένειας İplikçizade στην περιοχή Karşıyaka(Κορδελλιό) όπου είχε διαμείνει το καλοκαίρι του 1921 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος . (5)
Τις υπόλοιπες νύκτες μέχρι το πρωί την 13η Σεπ 1922(ημέρα έναρξης της πυρκαγιάς) δεν διασαφηνίζεται αλλά κατά πάσα πιθανότητα άλλαζε σπίτια για λόγους ασφαλείας . Γεγονός είναι ότι το απόγευμα της 13ης Σεπ καθώς η φωτιά πλησίαζε την παραλία και το ξενοδοχείο Κράμερ μεταφέρθηκε εσπευσμένα μέσα σε ανοικτό αυτοκίνητο στη βίλα της οικογένειας Uşakizade στην περιοχή Göztepe ( Γκιόζτεπε –νότια της πόλης) καλεσμένος της Latife Hanım , που στη συνέχεια έγινε σύζυγος του .
Ο Κεμάλ στις 13 Σεπ το βράδυ από το μπαλκόνι της βίλας που έμενε , βλέποντας τις φλόγες να υψώνονται στον ουρανό της Σμύρνης , είπε στους αξιωματικούς «…παιδιά κοιτάξτε καλά αυτή τη θέα , αυτές οι φλόγες σηματοδοτούν το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας νέας . Ενώ οι αμαρτίες της οθωμανικής αυτοκρατορίας τον τελευταίο αιώνα « καθαρίζονται » με αυτή τη φωτιά , η οποία παράλληλα ανακοινώνει στον κόσμο την άνοδο του τουρκικού έθνους και την ίδρυση του τουρκικού κράτους ..» ( 6)
Την επόμενη ημέρα ενώ η φωτιά έτρωγε τα σωθικά της πόλης , παρατέθηκε γεύμα στη βίλα με παρόντες την ηγεσία , την οικογένεια και άλλους . Ο υπασπιστής του Κεμάλ Salih Bozοk γράφει , « .. όλοι γέμιζαν με ευχαρίστηση τα ποτήρια τους και έτρωγαν τους μεζέδες , πλην του Fevzi Paşa που δεν έπινε οινόπνευμα αλλά καταβρόχθιζε με βουλιμία τα καλαμάρια της Σμύρνης ..» (7)
Μετά έμειναν μόνοι στο λιακωτό της βίλας ο Κεμάλ με τη Λατιφέ και παρατηρούσαν τη φωτιά , παραπέρα δε ήταν οι υπασπιστές . Ο Bozok γράφει , « .. η Λατιφέ μιλούσε για τις επιχειρήσεις της οικογένειας και ο Κεμάλ για τη μάχη του Αλή Βεράν . Σε ερώτηση του Κεμάλ αν υπάρχουν ακίνητα της οικογένειας στην περιοχή που καιγόταν , αυτή απάντησε θετικά και συμπλήρωσε « Ας καούν όλα Πασά μου αρκεί που εσείς είστε υγιής , ποια η αξία των περιουσιακών στοιχείων για κάποιον που ζει αυτές τις ένδοξες μέρες . Η Πατρίδα σώθηκε και στο μέλλον θα τα φτιάξουμε καλύτερα .» . Η απάντηση ικανοποίησε τον Κεμάλ και πρόσθεσε , « Evet , Yaksın ve Yıkılsın . Hepsi telafisi mümkündür—Ναι ,όλα ας ακούν και ας καταστραφούν !! Όλα ξαναγίνονται!!!» .(8)
Ο επιτελάρχης Fevzi Paşa στα δικά του απομνημονεύματα περιγράφει με τα χειρότερα λόγια το Νουρεντίν και συμπληρώνει , « αυτός ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για δυο γεγονότα που τελείωσαν με πόνο , την πυρκαγιά της Σμύρνης και τη διαμονή του Κεμάλ στο Κράμερ , απ’ όπου λόγω της φωτιάς κατέληξε μόνιμος μουσαφίρης στη βίλα στο Γκιόζτεπε ..» (9) Ο Κεμάλ έμεινε στο σπίτι της Λατιφέ μέχρι τις 29 Σεπ 1922 , από εκεί επέστρεψε την επομένη στην Άγκυρα και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι την ημέρα του θανάτου του . ( 10 Νοε 1938 ) .
Ο «Αποδιοπομπαίος Τράγος» Nureddin Paşa
Ο τούρκος δημοσιογράφος Tamer Çilingir (10) σε άρθρο του με τίτλο « Tη Σμύρνη την έκαψε ο Μουσταφά Κεμάλ και οι στρατιώτες του» , αφού αναφέρει στα κενά που παρουσιάζει η επίσημη θέση της Τουρκίας για την πυρκαγιά καταλήγει στις εξής διαπιστώσεις , για το πρόσωπο του Νουρεντίν πασά για τον οποίον έχουν γραφτεί πολλά για τη μοχθηρία , τη σκληρότητα και την πονηριά . Τα χαρακτηριστικά αυτά φάνηκαν σε όλη την έκταση τους στον τρόπο που μαρτύρησε ο Μητροπολίτη Σμύρνης εθνομάρτυρας Χρυσόστομος :
Μια Σμυρνιά Τουρκάλα «Εξομολογείται»
Η τουρκάλα καθηγήτρια ανθρωπολογίας και κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Σαπαντζή της Κωνσταντινούπολης Leyla Neyzi (11) , πραγματοποίησε τέσσερις συναντήσεις μεταξύ 2001-2003 με την Gülfem Kaatçılar İren ( οικογένεια Katipzade) που είχε γεννηθεί το 1915 και βίωσε σαν παιδί μιας πλούσιας μουσουλμανικής οικογένειας της Σμύρνης που ζούσε στο Κορδελλιό ( Karşıyaka) , όλα τα γεγονότα από το 1919 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1922 .
Τη ψυχή της μικρής Iren σημάδεψαν , πριν την πυρκαγιά της Σμύρνης , δύο τραγικά γεγονότα . Πρώτο ήταν ο θάνατος του πατέρα της από πνευμονία την άνοιξη του 1922 , την οποία « άρπαξε» λόγω άρνησης των ελληνικών αρχών να του δώσουν άδεια να ταξιδέψει με το τρένο στη Μαγνησία , όπου ήταν τα κτήματα του και αναγκάστηκε να πάει με τα πόδια .
Δεύτερο , με τη διάσπαση του μετώπου πήγαν οικογενειακώς στη Μαγνησία για ασφάλεια και έζησε την πυρπόληση της πόλης από τους « φυγάδες » έλληνες στρατιώτες .
Στην ερώτηση για το ποιος ευθύνεται για την πυρκαγιά της Σμύρνης , πότε έριχνε τα βάρη στους έλληνες , πότε στους ρωμιούς και τελικά στους τούρκους . Αναπολούσε αλλά και κατηγορούσε τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της Σμύρνης . Ανατράφηκε με αρμένιους , ρωμιούς , λεβαντίνους και εβραίους , τους οποίους θεωρούσε ότι « ανήκαν στη γη της Σμύρνης μαζί με τους τούρκους» .
Η προσέγγιση της για την μεγάλη καταστροφή που προκάλεσε η πυρκαγιά της Σμύρνης έχει δύο διαστάσεις :
Την εθνικιστική , βάσει της οποίας ήταν αναγκαία η πυρκαγιά για να καθαριστεί η «βρωμιά» . Επαναλάμβανε τη φράση « pişliği temizlemek – καθαρισμός της βρωμιάς» , αυτοί ( τούρκοι) έβαλαν τη φωτιά στην αποθήκη πυρομαχικών και όπλων ….ήταν ο μόνος τρόπος να καθαριστεί η βρωμιά , διαφορετικά θα τους κυνηγούσαν από πόρτα σε πόρτα … Ήταν όμως σωστό ή λάθος;»
Συνεχίζοντας η Iren συμπλήρωσε , « … όπου είναι τώρα η έκθεση ζούσαν χιλιάδες αρμένιοι και έλληνες , ο καθαρισμός ήταν απαραίτητος για να ιδρυθεί η τουρκική δημοκρατία , δεν υπήρχε άλλη επιλογή , δεν μπορούσαμε να έχουμε μια τέτοια κοσμοπολίτικη δημοκρατία…».
Η εθνικιστική αυτή προσέγγιση , κατά τη συγγραφέα , δείχνει αφενός την απελπισία και το μίσος που φώλιασε στις ψυχές των ηττημένων τούρκων του Α’ Π. Π. οι οποίοι έβλεπαν να διαλύεται η αυτοκρατορία τους και αφετέρου το συναίσθημα της κατωτερότητας, που χαρακτήριζε τους μουσουλμάνους της Σμύρνης σε σχέση με τις λοιπές εθνότητες , οι οποίες κυριαρχούσαν στην πολιτιστική και οικονομική ζωή της πόλης .
Η δεύτερη προσέγγιση της Σμυρνιάς τουρκάλας , που αναπολούσε το χαμένο κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της παλιάς Σμύρνης που θάφτηκε μέσα στις στάχτες , είχε σχέση με την αναγκαιότητα ή όχι της μεγάλης καταστροφής . Συμμερίζεται τον πόνο των εθνοτήτων που «εξαφανίστηκαν» από την πόλη και προσθέτει , «τις παλιές μέρες μουσουλμάνοι , έλληνες , αρμένιοι και εβραίοι εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον . Η γη ανήκε σε αυτούς όπως και σε εμάς» .
Στο τέλος η Iren συμπλήρωσε , « Ξέρεις τι με θυμώνει; Κανένας δεν ψάχνει τις αιτίες για αυτή τη λυπητερή ιστορία . Την έθαψαν . Ο κόσμος αισθάνεται ότι ήταν ένα καλό πράγμα το οποίο διαλευκάνθηκε , αλλά κανείς δεν θέλει να μιλήσει για αυτό . Δεν έπρεπε να συμβεί . Χάθηκαν εβδομήντα πέντε χρόνια ..» .
Επίλογος
Υπάρχουν και άλλοι τούρκοι δημοσιογράφοι , συγγραφείς και ιστορικοί , που στηλίτευσαν άλλοι με παρρησία και άλλοι εμμέσως με υπονοούμενα την τουρκική ενοχή και κυρίως την τουρκική « απραξία» , κατά την εξέλιξη της πυρκαγιάς .
Κρίνω σκόπιμο να αναφέρω τα ονόματα τους : Engin Ardıç ( Sabah) , Hasan Bülent Kahraman ( Sabah) , Emre Aköz (Sabah) , Fahri Alem ( tümgazateler.com) , Hadi Uluengin ( Hurriyet) και φυσικά ο Etyen Mahçupyan ( Karar) που διετέλεσε και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Davutoğlu .
Μετά το « σάλο» που δημιουργήθηκε το 2010 η επίσημη Τουρκία ( ΤΤΚ- Δήμος Σμύρνης κλπ) αρνήθηκαν « να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια » και να κινηθούν στην κατεύθυνση της ανεξάρτητης μελέτης από πανεπιστημιακούς ιστορικούς , τούρκους , έλληνες , αρμένιους ,εβραίους και από τη Δύση , όλων των πηγών γνωστών και μη ( όχι των μετέπειτα κατασκευασμένων) , προκειμένου να βρεθεί η αλήθεια . Αντίθετα ξεκίνησαν μια «βιομηχανία» παραγωγής ντοκυμαντέρ , εκδόσεων , μελετών , συνεδρίων κλπ , για να στηρίξουν τη νέα επίσημη θέση της Χώρας , δηλαδή ότι « αρμένικη επαναστατική οργάνωση έβαλε τη φωτιά».
Δεν αμφιβάλω ότι και στην ελληνική πλευρά υπάρχουν «ακραίες φωνές» από ιστορικούς , συγγραφείς και δημοσιογράφους , που ασχολούμενοι με τα τραγικά γεγονότα της περιόδου 1919-22 στη Μικρά Ασία , παραγνωρίζουν ή υποβαθμίζουν τις δικές μας « ακρότητες » και υπερτονίζουν τα λάθη και τις βάρβαρες πράξεις της άλλης πλευράς . Προσπάθεια αυτών των ακραίων δεν είναι η ανακάλυψη της αλήθειας αλλά η υποδαύλιση της « εθνικιστικής έξαρσης» του λαού σε μία δύσκολη οικονομική περίοδο και με μία τουρκική κυβέρνηση και έναν πρόεδρο , τον Ερντογάν , που ακολουθούν μία επιθετική πολιτική στις σχέσεις με τη χώρας μας , με διακυμάνσεις και ανάλογα με τις εσωτερικές συνθήκες στην Τουρκία και στο διεθνές περιβάλλον.
Αυτό το πνεύμα ( zihniyet) της επιθετικότητας της ηγεσίας της Τουρκίας , είναι ένα «κράμα» του οθωμανικού εθνικισμού , «μπολιασμένου » με την αναθεωρητική ιδεολογία των Νεότουρκων ( İttihat ve Terraki Cemiyeti) και τον «κεμαλικό εθνικισμό» , μέσα σ’ ένα περιβάλλον αργής αλλά σταθερής επέκτασης του «πολιτικού Ισλάμ» . Είναι το ίδιο που οδήγησε στην καταστροφή της κοσμοπολιτικής Σμύρνης ή τουλάχιστον δεν έκανε κάτι να την σταματήσει ή να την μειώσει .
Είναι το ίδιο πνεύμα που οργάνωσε τα τάγματα εργασίας ( amele taburu) , επέβαλλε τον εξοντωτικό φόρο περιουσίας ( varlık vergisi) , οργάνωσε και εκτέλεσε τα Σεπτεμβριανά (6-7 Σεπ 1955) κατά των ελλήνων της Πόλης και άλλα πολλά , που οδήγησαν στο μαρασμό της ελληνικής κοινότητας στην Τουρκία .
Όπως χαρακτηριστικά τόνισε o Emre Aköz σε άρθρο του στην εφημερίδα Sabah της 8 Απριλίου 2010 με τίτλο « Η εξομολόγηση ενός Κεμαλιστή» , «ξέρουμε 90% ποιος έβαλε τη φωτιά ,αλλά επειδή δεν είναι 100% , είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε το υπόλοιπο 10% που επέβαλε η λογοκρισία από την παιδική μας ηλικία . Ξέρουμε όμως 100% ποιος δεν την έσβησε» .
Μυτιλήνη 5 Σεπ 2018
Στρατής Χαραλάμπους –Αντγος ε.α.
Μέλος της « Εταιρίας Λεσβιακών Μελετών»
Σημειώσεις
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, για την συλλογή στατιστικών στοιχείων και την διασφάλιση της καλύτερης εμπειρίας σας.
Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookies. Tι είναι τα Cookies;