Η διαδικτυακή ομάδα “Γονείς που διεκδικούν δημόσια παράλληλη στήριξη” και ο Σύλλογος Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων παιδιών με αυτισμό και ειδικές ανάγκες “Η Αγία Σκέπη”, μετά  από πλήθος διαμαρτυριών που δέχονται, όσον αφορά την έλλειψη της παράλληλης στήριξης, αποφάσισαν να συγκεντρώσουν τις διαμαρτυρίες και να τις δημοσιοποιήσουν προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν, να ενημερώσουν, αλλά και να πιέσουνε προκειμένου να καλυφθούν, με την έναρξη της νέα σχολικής χρονιάς, τα κενά στα σχολεία των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές και αναπηρίες.

Το πρώτο κείμενο είναι γραμμένο από τη Μαρία Παπαδοπούλου, συγγραφέα και μητέρα δύο παιδιών στο φάσμα του αυτισμού.

Τώρα που είμαστε εμείς κι εμείς έχω μια εξομολόγηση να κάνω. 

«Κάποιος μου κλέβει συστηματικά τα καλοκαίρια μου! Κάποιος μου κλέβει τη χαρά και τη λαχτάρα της έναρξης της σχολικής χρονιάς! Μου παίρνουν το χαμόγελο και σε αγωνία το τυλίγουν».

Δυο μέρες για να ανοίξουν τα σχολεία. Κι εγώ πάλι δεν ξεκουράστηκα αυτό το καλοκαίρι, όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε. Δυο μέρες και δυο νύχτες κι εγώ ακόμη δεν ξέρω αν το παιδί μου θα έχει Παράλληλη στήριξη φέτος. Μέχρι προχτές δεν ξέραμε καν πότε θα έχουμε δασκάλα. Κι ο μικρός μου κλαίει γιατί δεν θέλει άλλη Παράλληλη δίπλα του! 

– Θέλω την κυρία Κατερίνα που με φωνάζει γουρουνάκι! 
– Μα θα μας στείλουν καινούργια κυρία και θα είναι ακόμη πιο καλή!
– Δεν χρειάζομαι άλλη! Θέλω την κυρία Κατερίνα την κρητικιά!

Ίσως πάλι χρειαστεί να κάτσω δίπλα του στο σχολείο μέχρι να στείλουν Παράλληλη στήριξη. Μα εγώ δεν την παλεύω πια…είναι πολλά τα καλοκαίρια και οι χειμώνες που μου κλέβουν το χαμόγελο και την ξεγνοιασιά μου. Είμαι τυχερή τουλάχιστον που με αφήνουν να είμαι δίπλα του σκέφτομαι για να παρηγοριέμαι. Μα εγώ δεν την παλεύω…

Στο ειδικό σχολείο που πηγαίνει ο μεγάλος ακόμη δεν έχουν καθηγητές. Παιδιά με απόλυτη ανάγκη το πρόγραμμα και τη σταθερότητα δεν έχουν ποτέ τους ίδιους καθηγητές με πέρσι. Και θα φταίνε αυτά που δεν θα την παλεύουν! 

Κάθε πρωί προσπαθώ να χαμογελάσω και να ζήσω τις στιγμές μας, τα καλοκαίρια μας! Μα μέσα στο κεφάλι μου τριγυρνούν χίλιες και μια αγωνίες. Αλήθεια το λέω…δεν χωράνε εκεί μέσα. Περνάει η ζωή, περνάνε τα καλοκαίρια κι εγώ εκεί να μιλάω κάθε νύχτα στο φεγγάρι και να χώνω έγνοιες μέσα σε κουτιά και σε χαρτιά γιατί πια δεν χωράνε μέσα μου. 

Δεν την παλεύω να παρακαλώ για τα αυτονόητα. Δεν την παλεύω να βλέπω πως δεν χωράμε σε κανένα σύστημα! 

Τώρα που είμαστε εμείς κι εμείς έχω μια εξομολόγηση να κάνω! Όσο με δυσκολεύουν όλα αυτά ποτέ δεν με δυσκόλεψαν τα ίδια τα παιδιά μου! Και όσο κι αν μου κλέβουνε τα καλοκαίρια μου, κι όσο κι αν δεν την παλεύω, τους χρωστάω τον πιο δυνατό μου εαυτό!

Τους χρωστάω τα καλοκαίρια που τους κλέβω εγώ, τους χρωστάω να την παλέψω! Στα παιδιά μου το χρωστάω! Σε εμένα το χρωστάω! Σε εσάς δεν χρωστάω τίποτα! Μόνο μου χρωστάτε!