Περίσσεψαν τα βέλη όλων των υπολοίπων κομμάτων εναντίον της Δημοκρατικής Αριστεράς στο νομό Ροδόπης σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Και μαζί με αυτά, στρώθηκε μια χαρά ο δρόμος στην πόλωση, τον εθνικιστικό φανατισμό, την μισαλλοδοξία.

Όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ροδόπη σε επίπεδο εκλογικής καταγραφής των πολιτικών δυνάμεων είναι απότοκο της διάλυσης του σκηνικού παντοδυναμίας των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων και ειδικά του ΠΑΣΟΚ.

Η τριεδρική περιφέρεια της Ροδόπης εξέλεγε από το 1993 και μετά, με την εξαίρεση του 1996 και του 2004 δύο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και έναν την Ν.Δ..

Το 1993 ήταν η μόνη φορά που εξελέγησαν τρεις χριστιανοί βουλευτές εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ανεξάρτητος συνδυασμός «Εμπιστοσύνη» του Αχμέτ Σαδίκ, αν και έλαβε 30.000 ψήφους, δεν ξεπέρασε το όριο του 3% για να αντιπροσωπευθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Το 1996, ήταν πάλι η μόνη φορά που δεν εξελέγη βουλευτής της Ν.Δ. μεταπολιτευτικά στην Ροδόπη εξαιτίας της ύπαρξης του θεσμού της εξομάλυνσης στον τότε εκλογικό νόμο του Σωτήρη Κούβελα, ο οποίος αφαιρούσε την έδρα του δεύτερου κόμματος χάριν ενός μικρότερου, εφόσον αυτό συγκέντρωνε μεγάλο ποσοστό στην συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια. Έτσι, ο Μουσταφά Μουσταφά του Συνασπισμού εκλέχτηκε βουλευτής με 7.000 ψήφους ενώ ο Ευριπίδης Στυλιανίδης με 14.000 έμεινε έξω. Τότε είχαν και πάλι εκλεγεί στην Ροδόπη δύο μειονοτικοί βουλευτές, οι Γκαλήπ Γκαλήπ και Μουσταφά Μουσταφά και ένας χριστιανός που ήταν ο αείμνηστος Δημήτρης Τσετινές.

Στις εκλογές του 2000, η εκλογή της Χρύσας Μανωλιά από το ΠΑΣΟΚ ακυρώθηκε ύστερα από μερικούς μήνες από το εκλογοδικείο με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ για 3,5 χρόνια να έχει βουλευτές στην Ροδόπη τους Γκαλήπ Γκαλήπ και Μεχμέτ Αχμέτ και η Ν.Δ. τον Ευριπίδη Στυλιανίδη. Το 2004 εξελέγησαν οι Ευριπίδης Στυλιανίδης, Αχμέτ Ιλχάν και Χρύσα Μανωλιά, το 2007, οι Ευριπίδης Στυλιανίδης, Αχμέτ Χατζηοσμάν και Γιώργος Πεταλωτής, ομοίως και το 2009.

Όσο, δηλαδή, ήταν κραταιά κόμματα το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ειδικά μετά την προβληματική περίοδο 1989-1993, η εκλογή των μειονοτικών βουλευτών είτε από την μία παράταξη είτε από την άλλη δεν συνιστούσε σύμφωνα με την κρατούσα άποψη κανέναν εθνικό κίνδυνο για την περιοχή. Από το 1996 έως και το 2004 μάλιστα η περιοχή εκπροσωπήθηκε στο κοινοβούλιο από 2 μουσουλμάνους και 1 χριστιανό βουλευτή κατά περίπτωση, αλλά ποτέ δεν εγέρθηκαν οι εθνικές ανησυχίες των διαφόρων «εθναμυντόρων» που παρεπιδημούν εν αφθονία στην περιοχή.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, σημειώθηκε μια κρίσιμη μεταβολή στην στάση του εκλογικού σώματος στην Ροδόπη, όπως άλλωστε συνέβη και σε όλη την χώρα. Οι τρεις έδρες του νομού που στην βάση του υφιστάμενου εκλογικού νόμου μοιράζονται στα κόμματα αναλογικά και αποκλειστικά εντός του νομού χωρίς καμία επίπτωση από τα αποτελέσματα της υπόλοιπης επικράτειας, διανεμήθηκαν σε ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και Δημοκρατική Συμμαχία που έλαβαν από 26% και 18% αντιστοίχως. Όμως η έδρα της ΔΗΣΥ δεν υπήρξε ποτέ εξαιτίας του γεγονότος ότι το κόμμα αυτό δεν εκπροσωπήθηκε στην βουλή. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν η τρίτη έδρα να «καθήσει» στον αμέσως επόμενο σε ψήφους πολιτικό σχηματισμό που δεν ήταν άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ, που σε μεγάλη απόσταση από τους πρώτους τρεις έλαβε 9,4%.

Η Δημοκρατική Αριστερά αμέσως μετά την αυτοδιάλυση του κόμματος της κ. Μπακογιάννη και την προσχώρησή της στην Ν.Δ. του κ. Σαμαρά, συζήτησε με τον αποχωρήσαντα από το κόμμα της κ. Μπακογιάννη Ιλχάν Αχμέτ την προοπτική της εκλογικής τους συνεργασίας και πολιτικής τους συμπόρευσης.

Μέσα σε ένα πλαίσιο συγκεκριμένων αρχών που υπαγορεύονται από την κοινή επιθυμία των μερών για την σταθερή παρουσία της χώρας μας στην Ευρώπη και την ζώνη του ευρώ, αναγνώρισε παράλληλα στο πρόσωπο του Ιλχάν Αχμέτ έναν έντιμο πολιτικό συνομιλητή με ευρωπαϊκές ιδέες και με σταθερό προσανατολισμό την ομαλή ένταξη της μειονοτικής κοινωνίας της Θράκης στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και με γνώμονα τις αρχές που πρέσβευε και ως βουλευτής την περίοδο 2004-2007 για μια σύγχρονη και ευρωπαϊκή μειονοτική πολιτική.

Η Δημοκρατική Αριστερά, σταθερά προσανατολισμένη σε ανοίγματα και πολιτικές συνεργασίες κάτω από ένα κοινό αξιακό πλαίσιο και χωρίς το προαπαιτούμενο πολιτικών ταυτίσεων σε όλα τα θέματα που παραπέμπει σε ιδεολογικές εμμονές και δογματισμούς αναντίστοιχους με την σημερινή κρισιμότητα των στιγμών για την χώρα μας, εκτίμησε ότι η πολιτική δυναμική που εκδήλωσε ο Ιλχάν Αχμέτ στην Ροδόπη στις εκλογές του Μαίου δεν ήταν αποκλειστικά και μόνο η εκδήλωση μιας προσωπικής πολιτικής δυναμικής, αλλά εξέφραζε ένα υπαρκτό κοινωνικό ρεύμα στην κοινωνία της μειονότητας, που επιζητά ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της περιοχής και σύγχρονο λόγο μακριά και έξω από τα παρωχημένα σχήματα του παρελθόντος που βαίνουν ταχέως συρρικνούμενα.

Αυτή η πολιτική και κοινωνική δυναμική της ανανέωσης, η Δημοκρατική Αριστερά και ο πρόεδρός της Φώτης Κουβέλης θεώρησε, ότι μπορεί να μετουσιωθεί σε πολιτικό αποτέλεσμα ενταγμένο στους κόλπους του πολιτικού μας συστήματος και από έναν πολιτικό που έχει εδώ και χρόνια τραβήξει διαχωριστικές γραμμές με την πολιτική αντίληψη και το πρόγραμμα του κ. Σαμαρά και της συντηρητικής παράταξης , όπως εκφράζεται σήμερα από τον ίδιο.

Μπροστά λοιπόν στην προοπτική επανεκλογής του Ιλχάν Αχμέτ, γιατί περί αυτού πρόκειται, ξεκίνησε μια λυσσαλέα αντίδραση που βαφτίστηκε ως «μείζον εθνικός κίνδυνος». Πέρασαν την λογική στους πολίτες της Ροδόπης ότι θα εκλεγούν τρεις μειονοτικοί βουλευτές και ότι «ο τόπος μας θα τουρκέψει». Λόγος χωρίς κανένα πολιτικό περιεχόμενο, σανίδα σωτηρίας για την αποτυχία τους να πείσουν τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους για να τους ψηφίσουν στις εκλογές της 6ης Μαίου. Λόγος διχαστικός και βαθιά μισαλλόδοξος που αποδεικνύει ότι «το κοστούμι της Ισονομίας και της Ισοπολιτείας είναι καλό εφόσον μάς χωρά και εμάς. Σε αντίθετη περίπτωση συνιστά αναπόδραστο κίνδυνο επικείμενης εθνικής καταστροφής».

Και από την πλευρά φυσικά των συντρόφων της αντίπερα όχθης, η συνεργασία με τον Ιλχάν Αχμέτ, βαφτίστηκε «πράξη πολιτικής αλητείας», γιατί φυσικά η πολιτική του εξάλειψη από την Ροδόπη, θα σήμαινε ότι ο δικός τους μειονοτικός υποψήφιος θα εκλεγόταν «δια παρελάσεως».

Γιατί, λένε πολύ απλά, «αφού εξέλιπε ο κίνδυνος των 11.000 ψήφων, μπορούμε να εκλέξουμε τώρα τον δικό μας, έστω και με τις 3.000 που πήρε στις 6 Μαίου». Πολιτική αλητεία όμως δεν είναι η συμπόρευση με την υπουργό Εργασίας του Μνημονίου και την εμπνευστή του περίφημου «λεφτά υπάρχουν», Λούκα Κατσέλη, ούτε βέβαια η πολιτική τους συνθηκολόγηση με Κοτσακάδες, Χωραφάδες και λοιπούς συγγενείς της πάλαι ποτέ «φαιάς σοσιαλδημοκρατίας».

Ας είναι όμως. Η πολιτική πέρα από τις αντιπαραθέσεις της που πολλές φορές περιέχουν και χτυπήματα κάτω από την ζώνη, έχει και την αριθμητική της, τα νούμερα και τους αριθμούς που πάντοτε είναι αμίληκτοι.

Στην Ροδόπη, λοιπόν στις εκλογές της 6ης Μαίου ψήφισαν περίπου 32.000 μουσουλμάνοι συμπολίτες μας και 38.000 χριστιανοί. Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ που έπαιρνε τα προηγούμενα χρόνια τις δύο έδρες είτε από την πρώτη κατανομή είτε με καλύτερη διαφορά υπολοίπων όπως συνέβη το 2007, οδήγησε στην εκλογή ενός τρίτου βουλευτή από τον Σύριζα, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω, που με βάση την σταυροδοσία ήταν μειονοτικός. Η σταυροδοσία λοιπόν, έδωσε το 2012 δύο μειονοτικούς και έναν χριστιανό βουλευτή.

Για να μην εκλέξει αυτή την φορά η Ν.Δ. βουλευτή στην Ροδόπη θα πρέπει να πάρει κάτω από 12.000 ψήφους που ήταν το όριο εκλογής των προηγουμένων εκλογών, σε περίπτωση που η ΔΗΣΥ θα έμπαινε στην Βουλή.

Σύμφωνα όμως με όλα τα προγνωστικά μοντέλα η Ν.Δ. θα αυξήσει τις ψήφους της και πανελλαδικά και άρα και τοπικά.

Ακόμα και αν η «επάρατη» κατά πολλούς μειονότητα χωρίσει με μοιρογνωμόνιο τις ψήφους της κατά την προσφιλή μυθολογία ορισμένων, τότε και οι τρεις υποψήφιοί της θα πάρουν από 10.000 σταυρούς και άρα ένας θα μείνει μοιραία εκτός νυμφώνος. Το κόμμα που θα πάρει 12.000 και πλέον ψήφους θα αναδείξει βουλευτή στην Ροδόπη είτε πρόκειται για μειονοτικό είτε για χριστιανό.

Η λογική εκτίμηση των πραγμάτων λοιπόν κατατείνει στο συμπέρασμα ότι στην Ροδόπη θα εκλεγούν και πάλι δύο μειονοτικοί βουλευτές και ένας χριστιανός. Ό, τι δηλαδή έβγαλε η κάλπη με και την «άδολη» ψήφο του σταυρού προτίμησης.

Ακόμα, δηλαδή, και αν δεν υπήρχε στο παιχνίδι ο «κακός και φθονερός» Ιλχάν Αχμέτ, πάλι θα εκλεγόταν δύο μουσουλμάνοι και ένας χριστιανός. Απλά, η δική του παρουσία τώρα, αφήνει κάποιον από τους υπόλοιπους απ΄ έξω.

Να λοιπόν γιατί στο εθνικιστικό παιχνίδι των σεσημασμένων εθναμυντόρων της περιοχής, τσίμπησαν και σοβαροί κατά τεκμήριο πολιτικοί που μετέτρεψαν την πολιτική τους αδυναμία σε «εθνικό κίνδυνο».