Ο σοσιαλισμός Παπανδρέου του 1981 πούλαγε κρατικό ούζο, κρατικά κρασιά, κρατικό αλάτι, κρατική ζάχαρη, κρατικό καφέ και κρατικό χαρτί τουαλέτας… Ο Λενινισμός Λαφαζάνη επαναφέρει το κράτος μπακάλη αρχίζοντας από την ζάχαρη, με πρόσχημα την δήθεν σωτηρία της τευτλοκαλλιέργειας. Τα 25-27 εκατ. χρέη της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης που φαίνεται να επιβαρύνουν (τελικά) την κρατική ΔΕΠΑ δεν απομακρύνονται καθόλου από την τσέπη των φορολογούμενων και καταναλωτών του κράτους επιχειρηματία…

Επαναλαμβάνεται δηλαδή, στα ίδια ατυχή πρότυπα, η ιστορία μεταφοράς, μέσω των συγκοινωνούντων κρατικών δοχείων, όλων των ζημιών της κρατικής οικονομίας χωρίς να καταλογιστούν οι ευθύνες της στην οικονομική κρίση.

Με το σύστημα των συγκοινωνούντων κρατικών δοχείων η ΔΕΠΑ (η οποία ας σημειωθεί ότι τα καταφέρνει άριστα κάτω από την κρατική ομπρέλα) επιστρατεύθηκε και πάλι, πριν δέκα χρόνια, να καλύψει τον σοσιαλισμό Καραμανλή.

Της φόρτωσαν 20.000.000 ευρώ χρέη της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων για να περισώσουν ό,τι έμεινε από τον δυναμικότατο (μέχρι το 1995) ελληνικό κλάδο λιπασμάτων και να τον παραδώσουν εξυγιασμένο… στα χέρια του Λαυρεντιάδη.

Η ΔΕΠΑ κατάπιε (αναγκαστικά) το κρατικό κώνειο των 20 εκατ. ευρώ και βόλεψε την κυβερνητική επιλογή παριστάνοντας τον συνεταίρο της ΒΦΛ…

Πρόκειται για το ίδιο σύστημα μεταφοράς χρεών στο οποίο υπέκυψε και η ΔΕΗ όταν διατάχθηκε να καταπιεί εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές αλλά και ευρώ φέσια της ΛΑΡΚΟ, για να την «παντρευτεί» με σοσιαλιστικό προξενιό… στην ιλιγγιωδώς καθοδική της φάση.

Αυτό όμως δεν είναι κοινωνικοποίηση.

Είναι ξεκάθαρο καραγκιοζιλίκι σε μια οικονομία τουρλουμπούκι, με τελικό θύμα τον αιχμάλωτο καταναλωτή των κρατικών μονοπωλίων.

Το κράτος επιχειρηματίας πρέπει να διαθέτει τα λεγόμενα ίδια κεφάλαια από κέρδη παραγωγικής δραστηριότητας αν θέλει να καλύπτει ζημιές που προκαλεί η κομματική διαχείριση των κρατικών μονοπωλίων.

Όπως στην προκειμένη περίπτωση που (αν έχουν δίκιο οι «κακές γλώσσες») για να πουλάει, η κρατική βιομηχανία ζάχαρης, σε ανταγωνιστική τιμή, πρέπει να μπαίνει μέσα τα διπλά της τιμής πώλησης.

Αυτά μπορούν να συνεχιστούν μόνο αν γυρίσουμε στην δραχμή, αν κλείσουμε τα σύνορα (όπως εύχονται οι σύντροφοι του λενινισμού και των παραφυάδων…) και ξαναπληρώσουμε τα πάνω από 300 δισ. ευρώ του χρέους.

Πότε επιτέλους θα το καταλάβουμε;

Εντός της Ευρώπης (αν όντως επιθυμούμε να μείνουμε στην Ευρώπη και δεν δουλεύουμε τους ιθαγενείς…) υγιής ιδιωτική ή και κρατική επιχείρηση στην παραγωγή είναι μόνο αυτή που τακτοποιεί τις υποχρεώσεις της προς το κράτος συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών σε καύσιμα και ρεύμα. Τις καλύπτει και δεν τις φορτώνει στην τσέπη φορολογούμενων ή των αιχμαλώτων καταναλωτών των κρατικών μονοπωλίων.

Ό,τι δηλαδή, πάει να γίνει και με την κρατική ζάχαρη αν μια άλλη κρατική επιχείρηση (όπως η ΔΕΠΑ ή η ΔΕΗ ας πούμε) αναγκαστεί από τους κομισάριους του κόμματος να καταπιεί αυτά που της χρωστάει.

Η στήλη δεν θα σταματήσει να επαναλαμβάνει παραδείγματα του αίσχους του σοσιαλισμού της μεταπολίτευσης.

Η ΕΤΒΑ, άριστη στους ρόλους της, ναυάγησε μόνο όταν διατάχθηκε από τον σοσιαλισμό να καλύψει τα χρέη του κρατικού Σκαραμαγκά.

Επίσης τα 20 δισ. δραχμές χρέη των ιδιωτικών προβληματικών του 1981 (που αγόρασε το κράτος για να πουλήσει κοινωνικοποίηση στους εργατοπατέρες και τους άλλους έλληνες ιθαγενείς) τα πλήρωσαν μέσα σε 20 χρόνια, η Εθνική, η Εμπορική, η ΕΤΒΑ, η ΑΤΕ και οι φορολογούμενοι, με 1 τρισ. δραχμές και 2,5 δισ. ευρώ μόνο για την Ολυμπιακή.

Να μην μιλάμε λοιπόν για υγιείς και βιώσιμες επιχειρήσεις όταν έχουν ζημιές, όπως η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, 25-27 εκατ. ευρώ και καλείται το κράτος να τις καλύψει με πρόσχημα τους φεσωμένους από το κράτος τευτλοπαραγωγούς.

Η μπατιρισμένη ΕΒΖ χρωστάει (πολύ κακώς) 7 εκατ. ευρώ στους παραγωγούς και βεβαίως πρέπει να εξοφληθούν.

Άλλο όμως αυτό, και άλλο το σχέδιο επαναφοράς στο κράτος των προβληματικών και των ζημιογόνων για να δείξουμε πάλι στους ιθαγενείς ότι η κρατική οικονομία επεκτείνεται και σε επίπεδο μπακάλικου…

Περί αυτού πρόκειται. Για φούμαρα κοινωνικοποίησης που, αργά ή γρήγορα, θα πληρώσουμε με αυξήσεις στις τιμές των κρατικών τιμολογίων ως αιχμάλωτοι καταναλωτές των κρατικών μονοπωλίων αλλά και ως φορολογούμενοι. Το ίδιο θα συμβεί και με τις κρατικές μεταφορές όταν μετά την (κάντε τον σταυρό σας) συμφωνία των Βρυξελλών πάρει το πάνω χέρι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού και ζητάει πίσω λεφτά που δώσαμε για να στηρίξουμε τα κρατικά τρένα.