Ήταν το 2007 και πάλι Απρίλιος, όταν η Μυρσίνη Λαντζουράκη είχε σκηνοθετήσει για πρώτη φορά το υπέροχο θεατρικό έργο του Κόλιν Χίγκινς «Χάρολντ και Μωντ», σε παράσταση που ανέβαζε τότε η το θεατρικό τμήμα της Πολιτιστικής Κίνησης!

Πολλοί τότε νοερά είχαμε ευχαριστήσει τους ηθοποιούς, αλλά και τη σκηνοθέτιδα, για το δώρο που μας έδωσαν απλόχερα, που δεν ήταν άλλο από το να επαναλαμβάνουν τον ύμνο της ΖΩΗΣ, που στους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας το ξεχνάμε δυστυχώς…

Φαίνεται πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να ξαναδούμε για άλλη μια φορά το έργο, από την θεατρική ομάδα του δικού της πια θεατρικού εργαστηρίου «Επί σκηνής»…

Με Σπονδυλωτές σκηνές …Πιο τολμηρό αυτή τη φορά, πιο έντονο το συναίσθημα, πιο δυνατό από ποτέ το κοντράστ: ΖΩΗ- φθορά, κοινωνικό κατεστημένο-ελευθερία κινήσεων, Χιούμορ-Σοβαροφάνεια, ενώ πλανάται το ερώτημα για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος πλούτος, που δεν είναι άλλο από το δώρο της Ζωής, της Εξέλιξής της! Της συμμετοχής και όχι της παθητικής παρακολούθησης, είτε για να μην πληγωθείς, είτε γιατί έχεις βολευτεί, είτε γιατί αδιαφορείς…

… Ένα παράξενο ζευγάρι μεταξύ του οποίου αναπτύσσεται μια φοβερή χημεία, που δεν δίνει δεκάρα για τη διαφορά ηλικίας, καθώς όλα τα γλυκαίνει η Τρυφερότητα, το νέο όπλο σοφίας των άσπρων μαλλιών της Μωντ, που δείχνει ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κερδίσεις τους ανθρώπους και να τους μεταγγίσεις αυτά που θα τους κάνουν πιο ανθρώπινους και συμμέτοχους στη ΖΩΗ!

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές της παράστασης για το όμορφο Ηλιοτρόπιο που μας χάρισαν…Ευχαριστώ προσωπικά τη σκηνοθέτιδα για την ωραία σκέψη που μου μετέδωσε, όταν την ρώτησα πως και πόσο έχει επηρεασθεί από το συγκεκριμένο έργο: «Σκέφτομαι πάντα, τι θα έκανε άραγε η Μωντ;»

Δεν αποκλείεται και ακόμη μια παράσταση την Τετάρτη της Διακαινισίμου εβδομάδας(μετά το Πάσχα).