Ένας χρόνος από το δημοψήφισμα που προκήρυξε η Ελληνική Κυβέρνηση για τη δημοσιονομική πορεία της Χώρας και είναι πολλά τα διδακτικά συμπεράσματα που εξήγαγε η ελληνική κοινωνία.

 Ας μην βιαστεί , βέβαια, κανείς να κατατάξει τους πολίτες  σε τολμηρούς ή δειλούς , σε πολιτικά ή μη ευαίσθητους , σε προοδευτικούς και οπισθοδρομικούς , σε έχοντες ή μη αντιστασιακό φρόνημα , σε ενδοτικούς ή βολεμένους , στους υπερέχοντες ή μη ηθικά , ανάλογα με το αν ψήφισαν ΝΑΙ ή ΟΧΙ  στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015

Η θολούρα που προκάλεσε το ψευδεπίγραφο ερώτημα του δημοψηφίσματος αφήνει πολλές χαραμάδες για λάθος συμπεράσματα.

Φυσικά και οι ψηφοφόροι έχουν ευθύνη για τις επιλογές τους. Η παραδοχή αυτή είναι συστατικό του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Την κύρια όμως ευθύνη έχει αυτός που για να περισώσει την πολιτική του ύπαρξη , εν μέσω μεταλλάξεων,  παίζει με τους Συνταγματικούς Θεσμούς.

Αυτός που υπόσχεται περισσότερη Δημοκρατία , μέσω δημοψηφίσματος , και τελικά, λόγω του άκυρου ερωτήματος, παγιδεύει το λαό σε μια διλημματική  περιδίνηση χωρίς πραγματική διέξοδο ορθής (εκλογικής) κρίσης και απόφασης. Αυτός που υπονομεύει την ετυμηγορία του ψηφοφόρου, μετατρέποντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ,  σε τέτοιο βαθμό που να προκαλεί τον εξευτελισμό το ίδιου του Θεσμού του δημοψηφίσματος , της κατεξοχήν δηλαδή αμεσοδημοκρατικής έκφρασης του πολίτη. Και μάλιστα ο ευτελισμός που προκλήθηκε είναι τόσο βάναυσος που να ακυρώνει τη χρησιμότητα του Θεσμού για μεγάλο χρονικό διάστημα , μέχρι να επουλωθούν οι πληγές του φιάσκου , καθώς κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι η εξουσία θα ακούσει τη φωνή του , ενώ η κοινή γνώμη , ελέω Τσίπρα, κατέταξε τα δημοψηφίσματα μάλλον σε ένα ακόμα από τα εργαλεία χειραγώγησης των μαζών.

Το βράδυ του δημοψηφίσματος και τα εικοσιτετράωρα που το ακολούθησαν σήμαναν το οριστικό τέλος της λογικής στην πολιτική , μέσω της εθνικής απογοήτευσης και μέσω της χαριστικής βολής που δέχτηκε η πίστη στο , ήδη βασανισμένο, πολιτικό σύστημα της Χώρας.

Κι ενώ η δημοκρατικά ευαίσθητη Κυβέρνηση μούντζωσε στα ίσια το 62% του εκλεκτορικού σώματος , έχει την πολιτική αναίδεια , σήμερα, ένα χρόνο μετά τη μαύρη αυτή σελίδα της πολιτικής μας ιστορίας  να εμπαίζει τον ελληνικό λαό λέγοντας του πόσο περήφανος πρέπει να νιώθει για τη στάση του στις 05 Ιουλίου 2015. Βέβαια του έκρυβε επιμελώς ότι, οδεύοντας στο δημοψήφισμα,  σχεδίαζε εθνικοποίηση των Τραπεζών , νέο νόμισμα και στρατοκρατική αντιμετώπιση   πιθανών εξεγερτικών φαινομένων λόγω του επερχόμενου καθολικού κραχ που θα προκαλούσε η εφαρμογή του ΟΧΙ στην πράξη (βλ. αποκαλύψεις Γκαλμπρέιθ).

Η τραγική αυτή ιστορία ήταν η αρχή για ένα χειρότερο μνημόνιο και η απαρχή της οριστικής επικράτησης  του λαϊκισμού στη Χώρα. Τα συμπτώματα θα φανούν σύντομα.

 Και στο κάδρο αυτό , αντί η Κυβέρνηση να σχεδιάσει λύσεις για τα προβλήματα της χώρας, εξαντλείται στο πως θα επιτύχει την επικράτηση της επί των πολιτικών της αντιπάλων μέσω ενός εκλογικού νόμου που , στηριζόμενο από τα κόμματα που ηγούνται ο Λεβέντης και ο Μιχαλολιάκος , θα γκρεμίσει ότι έμεινε όρθιο πολιτικά και θα εγκαθιδρύσει την ακυβερνησία στην Ελλάδα των επόμενων ετών.     

Η ιστορία του δημοψηφίσματος είναι μια καλή αφορμή για όλους μας να κρίνουμε πολιτικές συμπεριφορές και να κατατάξουμε πολιτικές προσωπικότητες. Να επανακτήσουμε τη σχέση μας με την ψύχραιμη  και λογική αντιμετώπιση της πολιτικής πράξης . Να απομονώσουμε το θυμικό όταν λαμβάνουμε ιστορικές αποφάσεις για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Να αποβάλουμε τους λαϊκιστές που επενδύουν   στην κακή εθνική ψυχολογία και στην οικονομική δυσπραγία των πολιτών, υπονομεύοντας κάθε πιθανή λύση εξόδου από την κρίση για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Να επιλέγουμε τις δύσκολες αλλά επωφελείς λύσεις και να αποκρούουμε την αβάσιμη υποσχεσιολογία που μας  έφερε μέχρι εδώ. Να διαλύσουμε τους μύθους που μας κρατάνε καθηλωμένους στο κακό μας παρελθόν επί του οποίου παρασιτούν και οι σημερινοί κρατούντες.