Σήμερα Κυριακή των Θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα είναι από την Αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, όπου γίνεται λόγος για την «αἰώνιο ζωή». Πολλοί θεωρούμε ότι αυτή αρχίζει μετά θάνατον. Στην πραγματικότητα όμως η «αἰώνιος ζωή» αρχίζει ήδη απ’ αυτή τη ζωή. Αρχίζει από το θάνατο του Χριστού και από την ανάστασή Του. Και σ’ αυτή μετέχουμε, όταν συσταυρούμεθα καί συνανιστάμεθα μαζί Του. Όταν ζούμε εν ‘’Αὐτῷ’’ όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, βρισκόμαστε ήδη στην περιοχή της αιωνίου ζωής. Η συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι μετοχή στην «αἰώνιο ζωή».

Ο Κύριος στην αρχιερατική προσευχή Του με σαφήνεια είπε: «Αὕτη ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, ἴνα γινώσκωσι σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν». Που σημαίνει ότι η «αἰώνιος ζωή» συνίσταται σ’ αυτήν ακριβώς τη γνώση, σ’ αυτή την ουσιαστική, βαθειά εμπειρία τουαληθινού Θεού και τουΙησού Χριστού, του Σωτήρος, τον οποίον απέστειλε Εκείνος.

Η «γνώση» στην οποία αναφέρεται ο Χριστός δεν σημαίνει ιδέες αόριστες, λόγια, πού απομνημονεύουμε και απαγγέλλουμε, πολλές φορές μηχανικά. Πρόκειται για μια άλλη «γνώση», διαφορετικής ποιότητος. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος έζησε όσο ελάχιστοι αυτή την βαθειά εμπειρία της «αἰωνίου ζωῆς», ζώντας εν Χριστώ, σημειώνει με έντονο τρόπο: «Τοῦ γνῶναι αὐτόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καί τήν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτω αὐτοῦ».

Ειδικά η γνώσις του Θεού δεν είναι η γνώση του νου, η γνώση των σοφών, άλλ’ είναι μία γνώση βιωματική, πού αποκτάται, όταν αποδεχώμαστε τη θυσία Του, όταν συμμορφωνόμαστε με το θέλημά Του, όταν ανταποκρινόμαστε στην αγάπη Του. Πρόκειται για μετοχή σε μία προσωπική κοινωνία με τον Θεό της αγάπης.

Ο λόγος όμως περί αιωνίου ζωής δεν σημαίνει φυγή από την καθημερινότητα της ζωής, από τα προβλήματα και τις δυσκολίες πού επιφυλάσσει για τον καθένα μας η γήινη πραγματικότητα. Αντίθετα σημαίνει μια διάθεση ρεαλισμού, για να ζήσουμε σωστά το εδώ και το τώρα.Ο Κύριος δεν παρακάλεσε τον Πατέρα να πάρει τούς μαθητές του από τον κόσμο, αλλά να τούς «τηρήσῃ ἐν τῷ ὀνοματί του» και να τούς ενισχύσει μέσα σ΄ αυτήν την κοιλάδα του πόνου, των δακρύων, της αδικίας, «ἵνα ἔχωσι τήν χαράν Του πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς».