Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

“Ενόσω η πολιτεία, δια του εκδόντος την γνωστή ΚΥΑ σεβαστού Υπουργείου Δικαιοσύνης, δεν μου παρέχει πεντακάθαρη και πλήρως απολυμασμένη αίθουσα ή γραφείο, σαν αυτό της τελευταίας φωτό (που είναι η βιβλιοθήκη του εφετείου Παρισίων, η φωτό τραβήχτηκε από μένα), ΑΡΝΙΈΜΑΙ ΝΑ ΔΙΚΑΖΩ, ΑΡΝΙΈΜΑΙ ΝΑ ΠΕΘΆΝΩ!!!ΘΈΛΩ ΝΑ ΖΩ!!!”*

Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, Εισαγγελεας Εφετών Αθηνών

Το επισυναπτόμενο άρθρο υπογράφεται από έναν εισαγγελικό λειτουργό που οφείλει να παραμένει ο τηρητής της νομιμότητας μέσα στη δημοκρατική μας κοινωνία, να υπηρετεί τις συνταγματικές του υποχρεώσεις και να εκπληροί την εισαγγελική του αποστολή.

Βασική προϋπόθεση , βεβαίως, για την επικύρωση του έργου και της αποστολής του εισαγγελικού λειτουργού (όπως και κάθε άνθρώπου)  είναι ο σεβασμός που επιβάλλεται να εμπνέει η προσωπικότητά του.

Η χρονική συγκυρία είναι περίεργη.. Ο υπογράφων το επισυναπτόμενο άρθρο νομίζει ότι είναι κάτι διαφορετικό από όλους εμάς που σήμερα είμαστε στην απομόνωση και τον κατ’οίκον περιορισμό διότι χθες δεν διστάσαμε να πολεμήσουμε για εξασφαλίσουμε σε αυτόν και τους ομοίους του την άνεση να μας προσβάλλουν.

Αντί άλλων σκέψεων παραθέτουμε ένα από τα πλέον ολοκληρωμένα σχόλια που αναρτήθηκαν σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης ως απάντηση στο καινοφανές εισαγγελικό life style…. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ!

Το Κράτος αποτελεί μια αδιαίρετη οντότητα στην οποία όλοι ανήκουμε. Αυτή την στιγμή η Ελλάδα ζει μια εξαιρετικά μεγάλης έκτασης υγειονομική κρίση με χαρακτηριστικά πολέμου. Ο υπογράφων το κοινοποιούμενο άρθρο, μας συστήνεται φυσιογνωμικά με μία selfie σε ένα γραφείο του κράτους. Επίσης μας συστήνεται πρώτα με την ιδιότητα που του επέδωσε το κράτος και μετά με το όνομα του. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι ο συγκεκριμένος επιστήμονας δεν έχει τα προσόντα για να του παραχωρείται παροδικά η θέση αυτή, προφανώς τα έχει και πιθανώς με το παραπάνω. Δεν τον γνωρίζω και σε καμία περίπτωση δεν έχω τις ειδικές γνώσεις για να τον κρίνω. Φρονώ όμως, ως απλός πολίτης, πως υπάρχει η υποχρέωση από πλευράς κάθε κρατικού λειτουργού, να υπηρετεί το κράτος ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές, μπορεί να μην ήταν ιδανικές και να μην γίνουν ποτέ. Το κράτος σε πληρώνει, πολλά ή λίγα ή και ελάχιστα, για να κάνεις αυτό το οποίο σου αναθέτει, αξιοποιώντας τα ταλέντα, την μόρφωση και την κρίση σου. Τις περισσότερες φορές δεν σου δίνει τα μέσα, την υποδομή ή τα κονδύλια αλλά δυστυχώς αυτό είναι, και έτσι πρέπει να κινηθείς. Δεν λέω να μην διεκδικείς ή να μην αντιδράς αλλά αυτή την στιγμή είμαστε σε πόλεμο και αν δεν μας έδωσαν όπλο θα πάμε και με γυμνά χέρια.

Συγκεκριμένα η ένσταση μου είναι ως προς τον απόλυτο τρόπο που θέτει ο αρθρογράφος την άρνηση του να παρέχει, τις όντως, πολυτελείς υπηρεσίες του. Έχει απόλυτο δίκαιο, οι κίνδυνοι είναι πολλοί αλλά είναι για όλους. Με την λογική, την οποία εκφράζει, οι γιατροί, νοσηλευτές, νοσοκόμοι στα νοσοκομεία και οι στρατιωτικοί και αστυνομικοί στις Καστανιές Έβρου, θα έπρεπε να αρνηθούν τις υπηρεσίες τους γιατί έχουν οικογένειες και οι κίνδυνοι είναι πολλοί και μεγάλοι. Οι κληρωτοί οπλίτες δεν έπρεπε να είναι στο σπίτι τους; Εκείνοι δεν επέλεξαν καν να κάνουν αυτή την δουλεία αλλά είναι υποχρέωση τους απέναντι σε ένα κράτος, μια χώρα ή ακόμα και μια ιδέα, και το κάνουν χωρίς σχεδόν κανένα μέτρο ασφαλείας και με ελάχιστα μέσα για να διατηρήσουν την προσωπική υγιεινή του άρτια.

Ακόμη και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι επιχειρήσεων ή υπηρεσιών που δεν έχουν τεθεί σε αναστολή, εργάζονται προσπαθώντας για το κοινό καλό. Και οι φαρμακοποιοί έχουν σπίτια και οικογένειες, και οι περιπτεράδες, και οι υπάλληλοι super market, και οι βενζινάδες, και οι εργαζόμενοι σε pet shops, και οι ντελιβεράδες, και οι μηχανικοί αυτοκινήτων. Όλοι όμως είναι εκεί! Αρχικά γιατί πρέπει να ζήσουν και έπειτα γιατί ανέλαβαν το φορτίο να είναι στους λίγους που τώρα εξυπηρετούν τους πολλούς, αυτό είναι κράτος, αυτό είναι κοινωνία και αυτό είναι εθνικό συναίσθημα. Κάποτε, ίσως έρθει κάποιου άλλου είδους κρίση, και είναι άλλες επαγγελματικές ομάδες αυτές που θα βγουν μπροστά, θα αναλάβουν και θα στηρίξουν. Αυτό είναι συλλογικότητα.

Ακόμη μου γεννάται η απορία: Οι λοιπές κυρίες δικαστικοί λειτουργοί, που αναφέρονται στο εν λόγω άρθρο, για ποιόν λόγο ενώ Υπηρετούν στην Αθηνά κατοικούν στο Κιλκίς και την Πάτρα αντιστοίχως; Με ποιόν τρόπο κάνουν Υπηρεσίες; Τα προγραμματίζουν όλα μαζί, έδρες και υπηρεσίες, σε ένα ή δύο τριήμερα το μήνα και μετά εργάζονται από την άνεση του σπιτιού τους 600 χιλιόμετρα μακριά; Ακόμα και ο υπέρογκος φόρτος εργασίας αλλιώς ‘’βιώνεται’’ από το σπίτι. Ποιος άλλος κλάδος του δημοσίου έχει αυτό το προνόμιο; (εντάξει δεν πιάνουμε τους δασκάλους).

Είχα την απεριόριστη τιμή ως άνθρωπος αλλά και την ατυχή συγκυρία ως παιδί, να έχω πατέρα που Υπηρετεί στις Ένοπλες Δυνάμεις, ποτέ δεν είχε το δικαίωμα να κατοικεί πέραν των 50 χιλιομέτρων από τον τόπο που υπηρετούσε και ποτέ δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα 50 αυτά χιλιόμετρα χωρίς να έχει ενημερώσει για αυτό. Υπηρέτησε το Κράτος όπου και όποτε του ζητήθηκε και έμμεσα το έπραττε ολόκληρη η οικογένεια του, που άλλαζε σπίτια, σχολεία και τόπους εργασίας. Σε αντίθεση με τα παιδιά της κυρίας Προέδρου από το Κιλκίς που υπηρετεί στην Αθήνα, εγώ δεν είχα τον πατέρα μου στο σπίτι μεσημέρια, απογεύματα και πολλές φορές βράδια, ακόμα και κλεισμένο σε ένα γραφείο να εργάζεται. Ήταν επιλογή του να κάνει αυτή την δουλεία, όπως και κάθε δικαστικού λειτουργού, δεν παραπονέθηκε ποτέ όμως για την όποια διαταγή κλήθηκε να εκτελέσει ή να δώσει στο προσωπικό που διοικούσε.

Εγώ πάλι ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που ποτέ δεν είχε σταθερό μισθό. Κάθε ευρώ από τα πολλά ή λίγα που έβγαλα, από τα 19 μου, το ίδρωσα. Δεν γνωρίζω τι είναι κάθε 1η του μήνα να λαμβάνεις ένα σταθερό ποσό ανεξάρτητα από το πόσο δούλεψες, αν εργάστηκες πέραν του ωραρίου, αν κοιμήθηκες στο γραφείο ή όχι, αν είσαι καλός, κακός ή τεμπέλης στην εργασία σου, αν δικαιούσαι να κάνεις οικονομικά πλάνα για βάθος χρόνου περισσότερο του μηνός, αν το Σαββατοκύριακο είναι για τους οικείους σου, τον εαυτό σου, τις βόλτες σου ή την μοναχοκόρη μας την ΑΕΚΑΡΑ. Γνωρίζω όμως ότι αυτή την στιγμή απαγορεύεται να εργασθώ και αν το κάνω θα τιμωρηθώ, και πρέπει να ζήσω με ότι έχω στην άκρη πιθανόν μέχρι το Σεπτέμβριο. Η ατομική και κοινωνική μου ευθύνη απέναντι στους συνανθρώπους και το Κράτος μου, μου επιβάλλουν επίσης να είμαι σπίτι αυτή την στιγμή, και το κάνω γιατί οι εργάσιμες μέρες που έρχονται μας χρειάζονται όλους εκεί, ζωντανούς, υγιείς και έτοιμους.

Σέβομαι και εκτιμώ απέραντα το έργο ενός εκάστου δικαστικού λειτουργού, σίγουρα οι συνθήκες ήταν και είναι άθλιες και τα λεφτά λίγα, αλλά κατά την ταπεινότατη άποψη μου, με μισθό που δεν πρόκειται να μεταβληθεί ή να καθυστερήσει έως η μπόρα περάσει, δεν είναι ευγενές να τοποθετείσαι κατά αυτόν τον τρόπο δημόσια για μια Υπηρεσία που οφείλεις να προσφέρεις και είναι υψίστης σημασίας, όπως η απονομή της δικαιοσύνης.

Είναι η πρώτη φορά που σχολιάζω κάτι που διαβάζω και μάλιστα σε τέτοια έκταση αλλά είναι και η πρώτη φορά που έχω το χρόνο να το πράξω.