Μητέρα, σύζυγος,αδελφή,εργαζόμενη,άνεργη….Ποτέ σε ένα πρόσωπο δεν χώρεσαν τόσοι πολλοί ρόλοι,τόσοι πολλοί χαρακτηρισμοί!Από τις γιαγιάδες και τις μητέρες μας που πάλεψαν σκληρά στη μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική Ελλάδα,σ΄εμάς και στα παιδιά μας που  αντιμετωπίζουμε το μέλλον μέσα από το φάσμα της οικονομικής κρίσης και της μετανάστευσης.

Η 8 Μάρτη  δεν είναι και δεν πρέπει να μετατραπεί στη συνείδησή μας σε μια στείρα επέτειο που υπάρχει απλώς για να μας υπενθυμίζει ότι κάπου ανάμεσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει την κοινωνία,υπάρχει και κάποιο γυναικείο ζήτημα,που υπό τις παρούσες συνθήκες,υποτιμάται και συνθλίβεται,ενόψει άλλων προτεραιοτήτων.

Είναι η μέρα μου, η μέρα σου,η μέρα όλων μας,όλων των αφανών αγωνιστριών της καθημερινότητας,που μέσα από τους πολυποίκιλους ρόλους που καλούμαστε να ενσαρκώσουμε,μας υπενθυμίζει ότι οφείλουμε πρώτα απ΄όλα απέναντι στα παιδιά μας  να μην παραιτηθούμε.Να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα,τα οποία όμως παραμένουν ακόμη ζητούμενο,όπως η πρόσβαση  στην εργασία,η ισότητα στην κοινωνική και οικονομική ζωή,ίσεςευκαιρίες,εξάλειψη των διακρίσεων,ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση…

Ειδικά για την περιοχή μας όμως, η κατάργηση της Σαρία που αποτελεί ντροπή για την κοινωνία του 21^ου αιώνα και πλήττει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας,τις γυναίκες της μειονότητας,πρέπει να αποτελέσει σημαντική προτεραιότητα και να διασαλεύσει τη σιωπή  και την υποκρισία που υπάρχει γύρω από αυτό το θέμα.

Οφείλουμε ως κοινωνία,αφού αναγνωρίσουμε τα προβλήματα,συλλογικά και συντεταγμένα να επιδιώξουμε τη λύση τους,προχωρώντας βήματα μπροστά στην κοινωνία του αύριο,την κοινωνία των παιδιών μας.Αυτόόμως,όπως η ιστορία μας έχει διδάξει,δεν επιτυγχάνεται με ευχολόγια,αλλά με διαρκείς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.