Με πέντε χρόνια μνημόνιο στην πλάτη μας και την πλήρη ανατροπή του μέχρι τότε γνωστού σε μας τρόπου ζωής, καλούμαστε να πάμε στις κάλπες και να αποφασίσουμε για τα επόμενα βήματά μας ως έθνος, κράτος και κοινωνία.

Ο λόγος για τον οποίο στήνονται οι κάλπες ,πέρα από την λογική, μια που το σύνολο της οικονομικής επιχειρηματικότητας απευχόταν αυτό το ενδεχόμενο.

Όταν οι αγορές σου ζητάν προκαταβολικά τα χρήματα για να εισάγεις εμπορεύματα και πρώτες ύλες, η κατανάλωση πέφτει, η οικονομία βαλτώνει, δεν μπορούν να μαζευτούν οι φόροι και δημιουργούνται αυτομάτως νέες δανειακές ανάγκες για το κράτος.

Αντί να απαγκιστρωθούμε από την τρόικα κάνουμε ότι είναι δυνατό για να ¨δεθούμε¨σφιχτότερα.

Όταν η πολιτική σκέψη παίρνει ωμά το χαρακτήρα του εκβιασμού, η πολιτική δράση οδηγεί τη χώρα σε άγνωστα μονοπάτια.

Ο Ελληνισμός έχει περάσει πολλές φορές μέσα από θολά τοπία και κατάφερε να βγει στο ξέφωτο χάρη στο δαιμόνιο της φυλής, το ίδιο ευελπιστώ πως θα γίνει και τώρα όσο μαύρα και αν είναι γύρω μας τα πράγματα.

Ένα δεδομένο είναι το κατά πόσο έχουμε καταλάβει τι μας οδήγησε ως εδώ, έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στο θέμα ,πολλές φορές ακόμα και πέρα από τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, όμως η ουσία του προβλήματος είναι προφανώς απλή και χιλιοειπωμένη, η στρέβλωση του οικονομικού μας μοντέλου με τη πλήρη έλλειψη των εχέγγυων μιας ελεύθερης οικονομίας.

Κρατισμός που έπνιγε κάθε δημιουργική προσπάθεια, οικονομικές κλίκες που απομυζούσαν όλες τις επενδύσεις, τζάκια, δυναστείες, όλα αυτά δεν άφηναν την χώρα να αναπνεύσει και να στηριχθεί στις δυνάμεις της.

Το άλλο δεδομένο είναι πως περάσαμε σε μια ασφυκτική δημοσιονομική πολιτική με τη σφραγίδα των δανειστών, που είχε όμως τραγικές συνέπειες στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά στη μικρομεσαία επιχείρηση,η ανακεφαλαίωση των τραπεζών δε κατορθώθηκε να μεταφερθεί στην αγορά, οι επιχειρήσεις έκλεισαν , η ανεργία φούντωσε, τα φορολογικά έσοδα καταβαραθρώθηκαν .

Από την άλλη μεριά, το τίμημα αν και δυσβάστακτο και άδικο, κράτησε τη χώρα στοιχειωδώς στο παιχνίδι, εντός της Ευρώπης και των άλλων συμμαχιών και το βασικότερο δεν απεμπόλησε κανένα εθνικό δίκαιο παρά τη δυσμενή θέση στην οποία βρέθηκε και παρά την ρήση(;) του Γ.Παπανδρέου για παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Όποιοι πιστεύουν πως το μέλλον της Ελλάδος είναι η απομόνωση και η διοίκηση σε στυλ Αλβανίας του Χότζα πλανώνται πλάνην οικτρά, όπως την ίδια πλάνη έχουν όσοι επιδιώκουν την αποτέφρωση της χώρας και της αναδημιουργίας της από τις στάχτες,προφανώς συγχέουν την μυθολογία με τον 21ο αιώνα.

Επίσης είναι δεδομένο ότι η κρίση έφερε στην επιφάνεια τα δομικά εκείνα προβλήματα αλλά και τις παραλείψεις ετών που όταν ήταν “παχιές οι αγελάδες” δεν επιλύθηκαν, τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, μια που κάποιοι θεώρησαν πως δεν ήταν επιβεβλημένο να θωρακίσουν τη Ροδόπη μας. Δράσεις και έργα που θα κληθούμε τώρα να κάνουμε υπό αντίξοες συνθήκες.

Και τώρα το σημαντικότερο , που θα οδεύσουμε από δω και πέρα, στο δρόμο που ακολουθήσαμε ως τώρα; στο δρόμο που γνωρίζαμε από παλιά και μας έφερε ως εδώ; ή θα επιδιώξουμε να δημιουργήσουμε επιτέλους ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο στην Ελλάδα;

Μια που για μας είναι πρώτιστο καθήκον η φροντίδα του σπιτιού μας, της Ροδόπης μας, πεδίο δόξης λαμπρό ανοίγεται μπροστά μας, η ανάδειξη των δικών μας θετικών στοιχείων, έστω και με οικονομική στενότητα, έστω και με μεγάλη προσπάθεια, μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η αξιοποίηση της περιοχής της Μαρώνειας, που όλο το λέμε και όλο δεν το κάνουμε, η αξιοποίηση του κάμπινγκ του Φαναριού, η αξιοποίηση του θρησκευτικού τουρισμού, η επαναλειτουργία των κουφαριών της ΒΙ.ΠΕ.ΚΟ. με την πώληση τους έστω και με συμβολικό τίμημα σε επιχειρηματίες που πράγματι θέλουν να επενδύσουν και όχι να κάνουν αρπαχτή, μπορούν να αποφέρουν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Έργα που βαλτώνουν “περιέργως” επί δεκαετίες μπορούν να λειτουργήσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως το φράγμα Ιασίου, μετατρέποντας ξερικά χωράφια σε ποτιστικά. Κι ας μη μιλήσουμε για την υποτίθεται πιο εύφορη περιοχή του νομού που εκτείνεται από τον Ίασμο μέχρι την θάλασσα, που όλο έργα γίνονται αλλά τα χωράφια τον μισό χρόνο είναι κάτω από το νερό και τον άλλον μισό ποτίζονται με υφάλμυρο νερό.

Πριν λοιπόν μπούμε στο παραβάν ας σκεφτούμε πάνω από όλα με ψυχραιμία, ο θυμός αν και δίκαιος, δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος, ας σκεφτούμε με γνώμονα την καλύτερη δυνατή επιλογή, ας σκεφτούμε ποια Ελλάδα, ποια Ροδόπη θέλουμε αύριο, όχι για εκδικηθούμε άλλα για να δημιουργήσουμε, όχι για να τιμωρήσουμε τυφλά αλλά για ν επιλέξουμε συνειδητά. Θέλουμε πειράματα, στασιμότητα ή μέλλον;
Eκλογές λοιπόν , ας μιλήσει ο ‘Ελληνας πολίτης.

* Η Βούλα Ελευθεριάδου είναι γιατρός-παθολόγος και πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας στο Νομό Ροδόπης