Παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών και παρατηρώντας το «διάλογο» που είχε αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία ήταν ξεκάθαρο ότι κυριαρχούσαν συναισθήματα φόβου, οργής, αγανάκτησης και ανησυχίας ενώ ήταν έντονος επίσης και ο προβληματισμός για την επόμενη ημέρα.

Έχουμε τονίσει κι άλλες φορές , το πόσο σημαντική είναι η «εθνική υπερηφάνεια» όλων ημών που δεν «ανεχόμαστε» τις επιταγές των ξένων της Τρόικα για «μεταρρυθμίσεις» που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τη νοοτροπία και την πολιτική κοσμοθεωρία των Ελλήνων.

Τα έξι χρόνια καθημερινού άγχους και θυσιών ατομικών και συλλογικών απαιτούσαν και μία εκτόνωση που οδήγησαν και στην απόλυτη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό καθώς ψάχναμε να βρούμε συμμάχους ανάμεσα σε συμπάσχοντες.

Θα ήταν λάθος να εκλάβουμε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ως επιβράβευση της τακτικής του ή ως επιδοκιμασία των επιλογών του Αλέξη Τσίπρα.

Πρόκειται μάλλον για την τελευταία ευκαιρία που είχε στην παρούσα ιστορική φάση η Ελλάδα να αντιμετωπίσει με ενιαία στάση και στρατηγική τους δανειστές της και τις «αγορές» αλλά και να προσδιορίσει εκ νέου την ταυτότητα στις νέες ευρω-ατλαντικές δομές δημιουργώντας , ίσως, τις προϋποθέσεις και για μία νέου τύπου αντίσταση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.

Έχουμε επισημάνει και σε άλλες περιπτώσεις την διαφοροποίηση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, τονίζοντας την ανάγκη να αναλάβει ο Έλληνας Πρωθυπουργός τις πρωτοβουλίες που επιβάλλονται και απορρέουν από τον θεσμικό ρόλο του ως (τότε) Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως αλλά και ως Πρωθυπουργού.

Αυτό ίσως αποτελεί και το μεγαλύτερο λάθος του Αλέξη Τσίπρα καθώς δεν κατάφερε να απογαλακτισθεί από τους μηχανισμούς που τον εξέθρεψαν και τον ενδυνάμωσαν.

Ο κ. Αλ. Τσίπρας δεν κατάφερε να ελέγξει ή έστω να συντονίσει τα ετερόκλητα κέντρα που προσπαθούν να ελέγξουν νευραλγικούς τομείς της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Η μετεκλογική πορεία της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με σημεία αναφοράς την «περήφανη διαπραγμάτευση» ανέδειξαν μία «σκόπιμη προχειρότητα» και έναν «ακατέργαστο πατριωτισμό» που δημιούργησε ένα αρνητικό πλαίσιο για την διεξαγωγή διαπραγματεύσεων.

Αρκετά από τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τη συμπεριφορά τους ακόμη και σήμερα, με τις ουρές στα ΑΤΜ να μεγαλώνουν, δίνουν την εντύπωση ότι υποστηρίζουν μορφές ενός ιδιότυπου μοντέλου οικονομικο-πολιτικής απομόνωσης για την Ελλάδα μέσα από συμπεριφορές ματαιόδοξης αυτοπροβολής και αυτιστικής εικονικής δραστηριότητας.

Η μέχρι τώρα στάση μελών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα ταίριαζε σε μία προεκλογική εκστρατεία όχι όμως και σε μία υπεύθυνη και συντεταγμένη άσκηση πολιτικής.

Ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε άμεσα να διαπραγματευθεί με τους ευρωπαίους εταίρους μας για το ελληνικό χρέος. Φυσικά είναι ευρέως γνωστό ότι η οποία διαπραγμάτευση, είτε πολιτική, είτε οικονομική, είτε διπλωματική, είτε επιχειρηματική, χρειάζεται έναν υψηλό βαθμό εσωτερικής συναίνεσης αλλά και ευρείες συμμαχίες.

Το ΟΧΙ και το ΝΑΙ του «Δημοψηφίσματος» της 5/7/2015 δεν αποτελούν , σύμφωνα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ερευνών κοινής γνώμης, επιδοκιμασία στους υποστηρικτές τους ή άφεση αμαρτιών και αμνήστευση των εγκλημάτων που διέπραξαν σε βάρος των Ελλήνων και του Λαού της Ελλάδας. Ένα έγκλημα που ακόμη συντελείται κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο του Ιουλίου.

Αποτελούν μάλλον μία την τελευταία πράξη του δράματος λίγο πριν την Κάθαρση την ευθύνη της οποίας έχουμε εμείς που καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στον πόνο και την φυγοπονία, την συμπόρευση με τα άλλα Έθνη ή την αιώνια (Εθνική) μοναξιά, το νερό της λύτρωσης ή το μαρτύριο του Αχέροντα..

Το βασικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι ίσως μόνον ένα:  Πρέπει να τιμωρηθούν αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ;

Την απάντηση θα την δώσουμε αύριο, μετά την Θεία Λειτουργία και τον καθιερωμένο καφέ της Κυριακής ψιθυρίζοντας αγαπημένα και βαθιά πονεμένα τραγούδια της εφηβείας μας!

Καλό Βόλι!