Γράφει ο Κώστας Καραΐσκος

Αγαπητοί συντοπίτες, Θρακιώτες συνέλληνες,

Η σύλληψη και κράτηση στις τουρκικές φυλακές των δύο στελεχών του Στρατού μας, του Άγγελου Μητρετώδη και του Δημήτρη Κούκλατζη, είναι από μόνο του ένα εξαιρετικά θλιβερό συμβάν, τόσο για τους οικείους τους όσο και για κάθε Έλληνα. Αν όμως συνδυαστεί με το σύνολο των πρόσφατων προκλήσεων του ερντογανικού καθεστώτος, αποκτά ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις και συσσωρεύει στην ψυχή του ελληνικού λαού δίκαιη αγανάκτηση και αίσθημα βαθειάς ταπείνωσης.

Δεν θα αναζητήσουμε σενάρια για τις συνθήκες της σύλληψής τους, σαν αυτά που διακινούνται με εγκληματική ανευθυνότητα και προσβάλλουν τις Ένοπλες Δυνάμεις μας. Θα δεχθούμε την επίσημη εκδοχή που και οι δύο συλληφθέντες επιβεβαίωσαν επανειλημμένως. Στη βάση λοιπόν αυτή θα καλέσουμε την ελληνική Κυβέρνηση να πράξει ό,τι είναι δυνατόν για την απελευθέρωσή τους ή για μια άμεση και δίκαιη δίκη τους (αν κάτι τέτοιο προβλέπεται όντως από το Διεθνές Δίκαιο), ώστε να επιστρέψουν το ταχύτερο δυνατόν στην πατρίδα. Δεν πρέπει να εξελιχθεί η υπόθεση σε ομηρία, είτε για κάποιαν ανταλλαγή που θα εξυπηρετούσε την γείτονα είτε για κάποιον άλλον εκβιασμό σε βάρος της χώρας μας. Αυτό ζητάμε από τους άρχοντές μας και βεβαίως θα τους κρίνουμε από το κατά πόσον θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της συγκυρίας. Τι θα ζητούσαμε όμως από τον εαυτό μας, τι θα έπρεπε να κάνουμε εμείς ως ελληνική κοινωνία και μάλιστα ακριτική; Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το αφήσουμε αναπάντητο, φίλοι και φίλες, γιατί η περιπέτεια των δύο στρατιωτικών μας μάς προσφέρει την ευκαιρία να το δούμε καθαρά μπροστά μας.

Η τόσο κοντινή μας Τουρκία, είναι βεβαίως μια αδιαμφισβήτητη, θανάσιμη απειλή για την Ελλάδα, είναι όμως ταυτόχρονα και μία αφορμή εγρήγορσης. Όχι μόνο για την περίπτωση μιας πολεμικής σύγκρουσης αλλά και στην καθημερινότητά μας εν καιρώ ειρήνης. Τι σημαίνει για τους απέναντι – και τι σημαίνει για μας – η δημοκρατία, η πατρίδα, η πίστη, η ελευθερία, ο άνθρωπος; Πόσο βαρύνουν η εθνοθρησκευτική μας ετερότητα, η πολιτιστική μας κληρονομιά, τα ελληνικά δίκαια; Αν η διαφορά μας με τους γείτονες είναι κάτι σαν τη διαφορά της Κολγκέητ με την Κολυνός, τότε μάλλον έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές και οι πουρκουάδες που αναπολούν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και άρα θάπρεπε να ανακηρύξουμε τους Κολοκοτρώνηδες και τους Βιζβίζηδες …προδότες της ανθρωπότητας. Αν όμως αυτοί με το αίμα τους προσέφεραν κάτι ουσιώδες στις γενιές των Ελλήνων που ακολούθησαν, ποιο ήταν αυτό; Έχει σήμερα για μας σημασία, δείχνει κάτι τέτοιο η ατομική και συλλογική ζωή μας;

Ή μήπως η διάχυτη βαρβαρότητα της εποχής επιμόλυνε κι εμάς; Έχει λ.χ. σημασία να προτιμήσω σήμερα ένα προϊόν made in Greece από κάποιο made in Turkey ή όχι; Έχει κάποια καίρια διαφορά η προσευχή στην εκκλησία από εκείνην στο τζαμί ή όχι; Το τέμενος Βαγιαζήτ ή το χαμάμ του Ορούτς πασά στο Διδυμότειχο ανήκουν στην πολιτιστική μας κληρονομιά εξίσου με την Κοσμοσώτειρα των Φερών και με το Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη; Είναι πράγματι πολύ βαρύ το όνομα το ελληνικό, δεν το αντέχουν οι μικροί άνθρωποι κι αρέσκονται να το υποβιβάζουν.

Αδέρφια Θρακιώτες, όλοι προσδοκούμε ένα αίσιο και γρήγορο τέλος της ταλαιπωρίας των δύο Ελλήνων στρατιωτικών αλλά ας βγάλουμε κι ένα όφελος από αυτήν την οδυνηρή ιστορία. Να ξαναδούμε τον συλλογικό μας εαυτό με κριτική ματιά και να πορευτούμε στο μέλλον χωρίς αυταπάτες και ψεύτικες παρηγοριές, ειδικά εμείς που είμαστε στην πρώτη γραμμή. Βιώνουμε από 8ετίας το οικονομικό ρήμαγμα της πατρίδας μας από τη Δύση (και από τους εγχώριους ατζέντηδές της), ας μην υποστούμε και το «τούρκικο φακιόλι». Τα ζήσανε οι βυζαντινοί προπάπποι μας στο ίδιο αυτό σταυροδρόμι και με τη σειρά αυτή, δεν είναι ανάγκη να τα ζήσουμε πάλι εμείς! Να πάρουμε τις προσβολές που μας απευθύνουν προσωπικά, να νιώσουμε τις ταπεινώσεις τόσο βαθειά που να ξυπνήσουν το ελληνικό φιλότιμο, κι αντί να υποταχτούμε όπως θα ανέμενε κανείς, να αφυπνιστούμε και να εκπλήξουμε φίλους και εχθρούς!