Με άρθρο της στην προσωπική της ιστοσελίδα η Άννα Διαμαντοπούλου κάνει αναφορά στο πολιτικό αδιέξοδο που έχει περιέλθει η χώρα, αναλυτικά

Μήνες πριν οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, με κορυφαίους τον κ. Σαμαρά και τον κ. Τσίπρα είχαν σηκώσει το λάβαρο των εκλογών υποστηρίζοντας ότι η τότε κυβέρνηση δεν είχε τη νομιμοποίηση να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο κ. Σαμαράς αρνούμενος την προώθηση μεταρρυθμίσεων επέβαλε τη διενέργεια εκλογών με στόχο την αυτοδυναμία. Μόλις πριν λίγες μέρες έλεγε ότι αν δεν την κέρδιζε από την πρώτη αναμέτρηση, θα οδηγούσε αμέσως την χώρα σε διαδοχικές αναμετρήσεις μέχρι να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε.

Οι εκλογές τελικά έγιναν στις 6 Μαΐου.

3.470.000 πολίτες, το 35% εκείνων που έχουν δικαίωμα ψήφου, απείχε γιατί προφανώς δεν πείσθηκε για την σημασία των εκλογών.

Από τους 6.477.000 πολίτες που ψήφισαν, 153.000 έριξαν άκυρο ή λευκό.

1.200.000 ψήφισαν κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής.

1.190.000 ψήφισαν Ν.Δ.,

1.060.000 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ,

830.000 ψήφισαν ΠΑΣΟΚ.

1. Όπως ήταν αναμενόμενο ακόμη και από αυτούς που επιδίωκαν τις πρόωρες εκλογές, αυτές δεν έδωσαν διέξοδο. Αντίθετα προκάλεσαν μια 5μηνη προεκλογική περίοδο απραξίας και ήδη μια εβδομάδα ακυβερνησίας, σε εποχή βαθύτατης κρίσης, όπου Κοινοβούλιο, Κυβέρνηση και διοίκηση έπρεπε να έχουν την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα για την εξασφάλιση πόρων και τη λειτουργία της οικονομίας. Όπως συμβαίνει πάντα όταν η οικονομία «παγώνει» την «πληρώνουν» πρώτα οι πιο αδύναμοι. Η επιζητούμενη, νέα προεκλογική περίοδος, με παράταση της παραλυσίας του κράτους, θα φέρει την πλειοψηφία των Ελλήνων αντιμέτωπους με τα αδιέξοδα. Την ώρα που το σπίτι μας καίγεται, εμείς θα συζητάμε αναζητώντας λύσεις. Εν τω μεταξύ εκατομμύρια ανυπεράσπιστοι Έλληνες που μένουν μέσα σ’ αυτό το σπίτι και δίνουν κάθε μέρα τη μάχη της επιβίωσης και της αξιοπρέπειας, θα κινδυνεύουν να καούν.

2. To μήνυμα των εκλογών είναι καθαρό, αλλά αντιφατικό. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας θέλει να βγούμε από το μνημόνιο και συγχρόνως θέλει να παραμείνουμε στο ευρώ. Είναι δείγμα σύγχυσης μεταξύ λογικής και επιρροής του λαϊκισμού που προβάλλει «την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο». Το βέβαιο είναι ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν είναι αποδεκτές από τον Ελληνικό Λαό, και αυτή η θέση διαχέεται σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος από την ακρότατη αριστερά, έως την ακρότατη δεξιά. Συνασπίζονται πίσω από ένα ΟΧΙ χωρίς πρόταση. Ο ελληνικός Λαός ζητεί αλλαγές στο μνημόνιο και το μήνυμα έχει ληφθεί. Το πολιτικό σύστημα οφείλει να βρει τους τρόπους για την ανταπόκριση στην λαϊκή εντολή. Όμως από πουθενά δεν προκύπτει ότι ζητά την συνολική καταγγελία του μνημονίου, γιατί αυτό σημαίνει ακύρωση της δανειακής σύμβασης και ισοδυναμεί με επιστροφή στην δραχμή . Γι’ αυτό άλλωστε ακόμη και κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που οι πολιτικές τους προτάσεις οδηγούν μοιραία στην επιστροφή στη δραχμή –και το γνωρίζουν- τάσσονται δημοσίως υπέρ του Ευρώ.

3. Το γεγονός της πολυδιάσπασης της ψήφου, αφού κανένα κόμμα δεν συγκεντρώνει πάνω από το 12% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, εκπέμπει το ξεκάθαρο μήνυμα της κοινωνίας ότι τα πολιτικά κόμματα πρέπει «να τα βρούν», να ενεργήσουν «οικουμενικά». Κανείς δεν είναι ο εκλεκτός του λαού, καμία πρόταση δεν είχε ευρεία απήχηση. Όλοι μαζί πρέπει να συμβάλλουμε στην έξοδο από την κρίση. Κανείς δεν νομιμοποιείται να ισχυρίζεται ότι είναι ο μοναδικός και γνήσιος εκφραστής του έθνους. Η διακήρυξη οιουδήποτε ότι μόνος αυτός εκφράζει το μέλλον του Ελληνικού λαού είναι ύβρις, δολοφονεί κάθε προσπάθεια για τον σχηματισμό ενός εθνικού μετώπου και οδηγεί σε περιπέτειες και διχασμούς.

Οποιαδήποτε υπεκφυγή στην ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών, ισοδυναμεί με άρνηση συμβολής στην κοινή προσπάθεια που ζήτησε ο Ελληνικός λαός και επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Ισοδυναμεί με δήλωση αδυναμίας να καταθέσει ρεαλιστική πρόταση εξόδου από τις μνημονιακές πολιτικές, ισοδυναμεί με πρόταξη μικροκομματικών συμφερόντων. Υποδηλώνει δέος μπροστά στο μέγεθος των προβλημάτων, και δεν είναι παρά μια υποκριτική συμπεριφορά απέναντι στις αγωνίες του κάθε πολίτη που σήμερα υποφέρει.

4. Παίζοντας με τον πόνο και την αγωνία των πολιτών, ορισμένοι επιχειρούν να προσδώσουν στις επιλογές τους χαρακτηριστικά της «Αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου. Πρόκειται για ενσυνείδητη παραπλάνηση και εμπόριο φρούδων ελπίδων. Όταν ο Παπανδρέου «εκβίαζε» για τα ΜΟΠ, η Ευρώπη ευημερούσε και ο νότος ανασυντασσόταν. Όταν προχωρούσε σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, η Χώρα είχε χαμηλό χρέος, και άνεση δανεισμού από τις αγορές. Σήμερα ζούμε σε μια άλλη σκληρή και δύσκολη εποχή, σε μια γενικευμένη κρίση, σε μια συντηρητική Ευρώπη, ενώ το τεράστιο χρέος απειλεί την Χώρα. Αποτελεί επιλογή καθολικής εξάρτησης όταν αντί να επιδιώκουμε την αυτοδύναμη αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, επιλέγουμε να βασιζόμαστε στο «μας έχουν ανάγκη, δεν θα μας στείλουν στην δραχμή». Και αν το κάνουν τι; Η ανασύνταξη της Χώρας είναι δική μας υπόθεση. απαιτεί σκληρή δουλειά, εμπνευσμένη και αποφασισμένη για τα δύσκολα ηγεσία.

5. Νέα προσφυγή στις κάλπες , παράταση της ακυβερνησίας με ένα και πάλι αντιφατικό και αβέβαιο εκλογικό αποτέλεσμα, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι ελπίζουν να κερδίσουν λίγες ψήφους παραπάνω, ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

Το δις εξαμαρτείν δεν συγχωρείται.

Ας θυμηθούμε την ιστορία μας. Τον Αύγουστο του 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τη Συνθήκη των Σεβρών απελευθέρωσε την Ανατολική Θράκη και τα Μικρασιατικά παράλια. Στις εκλογές που έγιναν πριν τελειώσει οριστικά ο πόλεμος, ο νικητής Ελ. Βενιζέλος ηττήθηκε από τον Δημ. Γούναρη και την «Ηνωμένη Αντιπολίτευση» (συνασπισμός όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, από το Κόμμα Εθνικοφρόνων μέχρι το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) που υποσχόταν ταυτοχρόνως και την επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτών και την διατήρηση της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας. Ο λαός πίστεψε την πρόταση των πολιτικών κομμάτων που πρόσφεραν την «πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο» και τελικά τον οδήγησαν στο γνωστό αποτέλεσμα: «Μικρασιατική καταστροφή»”.