Οι πολιτικοί αναλυτές παρατηρούν εσχάτως μια στροφή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε πιο ρεαλιστικές απόψεις, άμβλυνση των θέσεών του σε ό,τι αφορά τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις της χώρας, αλλά και προσέγγιση ξένων πολιτικών που μέχρι τώρα το κόμμα του χαρακτήριζε «δήμιους του ελληνικού λαού».

Τα ταξίδια του σε Βερολίνο και Ουάσινγκτον εντάσσονται σε αυτή την προσπάθεια εξωραϊσμού της εικόνας που του είχαν φιλοτεχνήσει όλο το προηγούμενο διάστημα τα διεθνή μέσα και η οποία δεν απείχε πολύ απ’ αυτή του Ούγκο Τσάβες.

Οχι πως είναι κακή αυτή η στροφή του κ. Τσίπρα, η οποία επιχειρεί να ξεφοβίσει τον μέσο πολίτη και τον διεθνή συνομιλητή, μια και οι πιθανότητες να κληθεί το κόμμα του να κυβερνήσει τη χώρα εμφανίζονται δημοσκοπικά αυξημένες.

Ομως αυτής της στροφής έπρεπε να είχε προηγηθεί -κατά την ταπεινή μου άποψη- μια σύγκλιση των απόψεων των διαφόρων Συνιστωσών που απαρτίζουν το κόμμα του. Και τούτο γιατί δεν αρκεί η μετονομασία του συνασπισμού δυνάμεων σε ενιαίο κόμμα να μεταμορφώσει από τη μια στιγμή στην άλλη και τα στελέχη που μέχρι σήμερα πολιτεύονται ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Επρεπε να έχει προηγηθεί ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης με θέσεις για όλα τα μείζονα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και όσοι ταυτίζονταν με αυτό να αναλάμβαναν να το περάσουν και στην κοινωνία. Ποια είναι σήμερα η εικόνα που εκπέμπει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόσο στα μεγάλα όσο και στα μικρά καθημερινά ζητήματα;

Αυτή της Βαβέλ, σε μια προσπάθεια να μη μείνει κανένας παραπονούμενος από τους πολίτες, τα στελέχη και τους συνδικαλιστές εκ μετεγγραφής που έχουν πλαισιώσει το κόμμα του 4%, εκτοξεύοντάς το στο 30%. Από τη μια, λοιπόν, το κόμμα εμφανίζεται ως υπερασπιστής των ανέργων, των μισθωτών και των συνταξιούχων που έχουν χάσει τα εισοδήματα και τα δικαιώματά τους και από την άλλη -με την ίδια ευκολία- υπεραμύνεται των προνομίων κάποιων κατηγοριών εργαζομένων που, παρ’ όλα τα μνημόνια, έχουν καταφέρει και τα έχουν διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο σε σχέση με την ευρεία μάζα των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Τη μια είναι υπέρ των υπαλλήλων της Βουλής και την άλλη υπέρ των «ρετιρέ» του μετρό, της ΔΕΗ και κάθε ισχυρού σωματείου που μπορούσε να κατεβάζει διακόπτες και να επιτυγχάνει ακόμα και επιδόματα εγκαίρου προσελεύσεως στην εργασία! Ωστόσο, αν δεν αντιληφθούν εγκαίρως πως δεν γίνεται να λένε σε όλους «ναι» και να χαϊδεύουν όλα τα αφτιά, δεν πρόκειται να πείσουν την κρίσιμη εκείνη μάζα που δίνει πλειοψηφίες και τελικά εξουσία στα κόμματα.

Και τούτο γιατί, ναι, υπάρχουν ακόμα εχέφρονες πολίτες που δεν πείθονται από ανέξοδες ρητορείες και φθηνούς λαϊκισμούς. Υπάρχουν πολίτες που πιστεύουν στους θεσμούς, στις αρχές και τις αξίες του κοινοβουλευτισμού, στο Σύνταγμα και τους νόμους – όσο κακοί κι αν είναι αυτοί.

Πώς να το κάνουμε, οι νοικοκύρηδες, τους οποίους τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανακάλυψαν εσχάτως και ενέταξαν και εαυτούς σ’ αυτή την κατηγορία προκειμένου να προσεγγίσουν τον μέσο Ελληνα, δεν έχουν στα σπίτια τους ρόπαλα και αντιασφυξιογόνες μάσκες.

Δεν μπορείς από τα προεκλογικά μπαλκόνια και τα τηλεοπτικά παράθυρα να εκστασιάζεις τα πλήθη φωνάζοντας ότι δεν αναγνωρίζεις κανένα μνημόνιο και πως θα διώξεις την τρόικα και λίγους μήνες μετά να δηλώνεις από την Ουάσινγκτον ότι δεν πρόκειται να σκίσεις καμιά δανειακή σύμβαση – λες και θα μπορούσες να το κάνεις.

Αυτός ο κόσμος που βρίσκεται σήμερα στα κάγκελα το κάνει επειδή οι αντιπολιτευτικές κορόνες τον ανέβασαν εκεί, καθώς μέσα στην απελπισία του ψάχνει από κάπου να πιαστεί.

Αφού, λοιπόν, οψέποτε έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να σκίσει τις δανειακές συμβάσεις και τους εφαρμοστικούς νόμους που απορρέουν από αυτές, τότε ούτε αυξήσεις θα μπορέσει να δώσει στους λιμοκτονούντες συμπολίτες μας, ούτε τις ιδιωτικοποιήσεις που μέλλει να συμβούν θα μπορέσει να αντιστρέψει, ούτε τους φόρους και τα χαράτσια θα μπορέσει να μειώσει. Κατά συνέπεια, με ποιον τρόπο θα βελτιώσει τις ζωές μας ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα τις χειροτερέψει; Αυτά μένει να τα δούμε.