Ο Ευριπίδης «όλα είναι θέμα παιδείας» Στυλιανίδης, το μεγάλο θηρίο του νεοκαραμανλισμού, που βόσκει αμέριμνο στη Ροδόπη και ετοιμάζεται για την έλευση της βασιλείας των Ουρανών, δήλωσε: «Δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος του Καραμανλή» ― πολύ φυσικό, γιατί ο κανονικός Καραμανλής έχει πεθάνει προ πολλού, ο δε άλλος, ο ιμιτασιόν, δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να μιλήσει για τον εαυτό του από τη βαρεμάρα. Πρόσθεσε ωστόσο: «Αποτελεί όμως μια χρυσή πολιτική εφεδρεία. Αν θα πρέπει να αξιοποιηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας ή σε πιο ενεργό πόστο της πολιτικής είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο ίδιος». Αφού πρώτα τελειώσει το Μουντιάλ, να προσθέσω εγώ.

Ο Στυλιανίδης είναι, ασφαλώς, ένα από τα απολιθώματα που αφθονούν στην ωραιότερη χώρα του κόσμου και την κάνουν αγαπημένο προορισμό των παλαιοντολόγων. Παρ’ όλα αυτά, ας εξετάσουμε (για πλάκα ― σήμερα είναι Κυριακή, θυμίζω…) κατά πόσον ευσταθεί ο ισχυρισμός του περί χρυσής εφεδρείας. Τον Καραμανλή τον ψηφίσαμε το 2004, με την ελπίδα ότι μία περίοδος δεξιάς διακυβέρνησης θα επιχειρούσε τουλάχιστον να συμμαζέψει το πασοκικό κράτος. (Επανίδρυση του κράτους and all that jazz…) Η κυβέρνησή του, δηλαδή εκείνος, το επεξέτεινε για να χορτάσει τη γαλάζια πασοκαρία και, στην πορεία, έχασε πλήρως τον έλεγχο των δημοσιονομικών μεγεθών. Οταν κατάλαβε ότι η χώρα ήταν στο χείλος του γκρεμού, επειδή ο ίδιος είχε κοιμηθεί στο τιμόνι (το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος αν το κατάλαβε…), είπε την αλήθεια ― τη μισή αλήθεια: ότι χρειάζονται μέτρα, περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Καταψηφίστηκε από εκείνους που ο ίδιος και η κυβέρνησή του τους είχαν κακομάθει. Επόμενο ήταν, διότι –σχηματικά μιλώντας– η κυβέρνησή του είχε έναν Χατζηδάκη, που προσπαθούσε σοβαρά, και έναν Χατζηγάκη, που χάριζε μισό δισ. στους αγρότες της περιφερείας του, ενώ κανείς δεν ήξερε με τίνος την πλευρά ήταν ο Καραμανλής. (Ενδεχομένως, ούτε και ο ίδιος…)

Η παρατεταμένη σιωπή του έκτοτε δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο παρά την αποσιώπηση των δικών του ευθυνών. Είναι, δηλαδή, μία ενεργός μορφή ανευθυνότητας. Αυτήν όμως τη γνωρίσαμε πολύ καλά και όταν –λέμε τώρα, για την οικονομία του λόγου– «κυβερνούσε». Το ίδιο εξακολουθούμε να βλέπουμε και τώρα. Ποια χρυσή εφεδρεία, λοιπόν, και κουραφέξαλα; Ο ιμιτασιόν Καραμανλής είναι πάντα παρών εν τη απουσία του…

So very George!

Με την ίδια νοσταλγική διάθεση, συνεχίζουμε το ταξίδι μας στις παλιές αξέχαστες επιτυχίες. Γιώργος! Ο Γιώργος μας, ο ΓΑΠ, που παραμένει πρόεδρος της ολοένα και περισσότερο περιθωριακής και τριτοκοσμικής Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο Γιώργος, λοιπόν, ίσως το πληροφορηθήκατε, πήγε στο Μεξικό και μίλησε στην εν λόγω Διεθνή. Παραθέτω την εισαγωγική παράγραφο της ομιλίας του. Για να συλλάβετε την αξία της, φανταστείτε την με τη φωνούλα του:

«Αγαπητοί σύντροφοι, το Μεξικό είναι μια χώρα με συγκλονιστικό αρχαίο πολιτισμό που έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. (σ.σ.: Εδώ υπάρχει μία ειρωνεία μόνο για μυημένους, δεδομένου ότι οι Αζτέκοι θυσίαζαν αιχμαλώτους σε κάποια θεότητά τους, από τους οποίους ξερίζωναν την καρδιά…) Βρέθηκα για πρώτη φορά στην Πόλη του Μεξικού το 1986. Είχα έρθει στο πλαίσιο μιας συνάντησης των ηγετών της Ελλάδας, του Μεξικού, της Σουηδίας, της Ινδίας, της Τανζανίας και της Αργεντινής, που είχαν πάρει μια πρωτοβουλία για να δοθεί τέλος στα πυρηνικά όπλα. (σ.σ.: Ούτε και ο ίδιος θυμάται πια, τόσο σημαντική ήταν η πρωτοβουλία…) Αυτό δείχνει πόσο το Μεξικό έχει συνδεθεί με τους αγώνες για την ειρήνη».

Η πικρή επίγευση για το τέλος: ο Γιώργος υπήρξε πρωθυπουργός της Ελλάδος στην κρισιμότερη φάση της Ιστορίας μετά τη Μεταπολίτευση: στη χρεοκοπία της…

Τα δύο άκρα

Πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, φθάνουμε αισίως στο 1934, όπου συναντούμε το ΚΚΕ. Σε ένα μέρος, για το οποίο δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψω χώρο ώστε να το αναφέρω, αύριο, σε ώρα που επίσης παραλείπω για τους ίδιους λόγους, ο εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ «Σύγχρονη Εποχή» (με τέτοιο όνομα, ποιος είπε ότι οι κουκουέδες δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ;) παρουσιάζει το βιβλίο «Φασισμός και κοινωνική επανάσταση» ενός Ρατζανί Πάλμε Ντατ (Ινδός ή κάτι παρόμοιο υποθέτω…), ο οποίος υπήρξε στέλεχος της Κομιντέρν και του Κ.Κ. της Βρετανίας.

Ιδού η κεντρική ιδέα του πονήματος, που χαρακτηρίζεται «ντοκουμέντο του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος» από τον εκδοτικό οίκο, όπως αναπτύσσεται στο δελτίο Τύπου ― διαβάστε και φρίξτε: «Η αδυναμία της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής σε σχέση με όσα υπόσχεται, όταν δεν μπορεί στέρεα να επανέλθει η φιλελεύθερη διαχείριση, φέρνει πιο κοντά τον φασισμό στη διακυβέρνηση. Κι αυτό, γιατί η σοσιαλδημοκρατία προκαλεί πιο έντονη απογοήτευση σε εργατικές και λαϊκές μάζες από ό,τι η αστική φιλελεύθερη διαχείριση, αφού έχει πιο βαθιές ρίζες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.Φέρνει μεγαλύτερη σύγχυση και απογοήτευση αφού υπόσχεται ακόμα και “δημοκρατικό σοσιαλισμό”. (σ.σ.: Πολύ σωστά! Διότι υπάρχει μόνον αντιδημοκρατικός σοσιαλισμός…) Το βιβλίο προσφέρει μια (sic) γνώση για την ανάγκη πάλης του κομμουνιστικού κινήματος τόσο με τον φασισμό όσο και με τον ρεφορμισμό-οπορτουνισμό, που σε τελευταία ανάλυση εξίσου υπηρετούν τη διατήρηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, του συστήματος».

Μεταφράζω τι θέλει να πει ο ποιητής με όλα αυτά τα κουκουεδίστικα: μας λέει ότι το ΚΚΕ μένει προσκολλημένο στη σταλινικής εμπνεύσεως θέση της Κομιντέρν περί «σοσιαλφασισμού», όπως είχαν βαπτίσει τη σοσιαλδημοκρατία κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Οποιος έχει διαβάσει τα της Βαϊμάρης (δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πια κλασικά έργα για το θέμα και στα ελληνικά: από τον Βίνκλερ ώς τον Εβανς) γνωρίζει ότι η συγκεκριμένη τακτική των κομμουνιστών στη Γερμανία ήταν από τις κύριες πολιτικές αιτίες (μαζί με την πολυδιάσπαση του αστικού χώρου) της ανόδου του ναζισμού. Ογδόντα χρόνια αργότερα, αυτοί παραμένουν προσκολλημένοι εκεί. Ακόμα δεν κατάλαβαν οι αχαΐρευτοι τι κόστισε στην Ευρώπη η τύφλωσή τους.

Το παραπάνω ήταν αφιερωμένο από εμένα σε εκείνους που οικτίρουν, υβρίζουν και, ενίοτε, δέρνουν τους «ανιστόρητους» θιασώτες της θεωρίας των δύο άκρων…

Ανθρωπος και πίθηκος

Ας κλείσουμε με μια νότα αισιοδοξίας. Επειτα από χρόνια επισταμένων ερευνών, επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Αγίου Ανδρέου εν Σκωτία (το motto του οποίου είναι στα ελληνικά: «αίεν αριστεύειν») ανακοίνωσαν ότι αποκωδικοποιήθηκε η γλώσσα των χειρονομιών που χρησιμοποιούν οι χιμπατζήδες. Αφού μελέτησαν 5.000 καταγεγραμμένα περιστατικά συνεννόησης μεταξύ χιμπατζήδων, εντόπισαν 66 βασικές χειρονομίες, με τις οποίες συντίθενται 19 διαφορετικά μηνύματα. Κατόπιν αυτού, μια και μπορούμε πλέον να ελπίζουμε βασίμως σε ένα μέλλον όπου ο άνθρωπος θα συνεννοείται –όσο είναι δυνατόν– με τον χιμπατζή, ίσως μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα βρεθεί κάποτε και ένας τρόπος για τη στοιχειώδη συνεννόηση μεταξύ των εκπροσώπων του εξυπνότερου λαού του κόσμου, που, ως γνωστόν, ζει στην ωραιότερη χώρα του κόσμου…
kathimerini.gr του Στέφανου Κασιμάτη